มู่เหลียนตื่นขึ้นมาในเวลายามเหม่า อากาศเย็นสบายกำลังดี ด้วยเข้าใกล้ฤดูฝนแล้วอากาศอึมครึม บรรยากาศโดยรอบดูหดหู่ซึมเซา
วันใดฝนตกนางก็นั่งทำบัญชี ดีดลูกคิดแทบหัวหมุนอยู่ในห้องอักษร ช่วยงานบิดาตั้งแต่เช้าจรดเย็น หากวันใดอากาศสดใสน่าออกไปร่าน เอ่อ ซึ่งหมายถึงออกไปท่องเที่ยว มู่เหลียนก็ไม่พลาดที่จะควบม้าออกไปชม้ายชายตาใส่บุรุษในเมือง
เป็นครั้งแรกที่ตื่นมาในอ้อมกอดบุรุษ รู้สึกถึงความสดใสแม้ภายนอกดูอึมครึมคล้ายฝนใกล้ลงเม็ด
"ตื่นแล้วรึมู่เหลียน" เสียงนุ่มทุ้มกระซิบถาม
"อืมมมม" ร่างบางก้มหน้างุดลงในวงแขนล่ำสัน นางบีบแขนเหรินอี้หานเบา ๆ ลูบมือไล้ไปบนกล้ามของท่านเทพมังกร นี่แขนหรือขากันแน่จึงล่ำสันราวขาควาย
กล้ามเนื้อแน่นปึ้กบนเรือนร่างบุรุษช่างเร้าใจโดยแท้ แค่สัมผัสก็กระชุ่มกระชวยหัวใจยิ่งนัก กลิ่นกายของเขาก็หอมละมุน ช่างเป็นกลิ่นที่น่าซบซุกไม่อยากตื่นจากอ้อมกอดเลยทีเดียว
"ลูบข้าเช่นนี้ เจ้า
