ในเช้าที่แสงแดดอ่อนทาบทาทั่วท้องฟ้าของมหานครแห่งความฝัน มษยาพาร่างเล็กบอบบางของเธอมาถึงตึกที่ทำงานด้วยความอ่อนล้าและอิดโรย เธอคิดว่าจะมาทำงานไม่ไหวหากก็ต้องฝืนใจทำหน้าที่ของตัวเองอย่างปกติเพราะเกรงว่าหากมารดาเห็นเธอคงไม่สบายใจตามไปด้วย
ใช่เพียงแต่ร่างกายของมษยาที่กำลังเผชิญกับสภาวะการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในชีวิต แต่จิตใจของเธอก็ยังย่ำแย่จนบางครั้งเธอคิดว่าตัวเองเป็นแค่ซากของความรู้สึกฝังใต้สำนึกป่นเป็นผง ที่ยังอยู่ได้ก็ด้วยลมหายใจพยุงชีวิต และความฝันจากอีกจิตวิญญาณซึ่งจุดประกายรังรองในตัวเธอ
วันนี้เธอมาเช้ากว่าทุกวันและเดินตรงไปยังลิฟท์ซึ่งขณะนั้นยังเห็นพนักงานมาทำงานบางตา ร่างแน่งน้อยกลั้นใจเดินเข้าไปในลิฟท์เพียงลำพัง แต่ก่อนที่ประตูจะเลื่อนปิดก็มีพนักงานหนุ่มคนหนึ่งวิ่งเข้ามาทันพอดี
“โทษทีนะครับ”
ชายหนุ่มร่างสูงในชุดพนักงานบริษัทหันมายิ้มกับหญิงสาว เขาเป็นชายอเมริกันหน้าตาคมเข้มซึ่งม
