หญิงสาวก็รีบปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มก่อนออกจากห้องนั้นเพื่อรีบกลับไปยังห้องนอนชั้นบน หากก็น่าแปลกที่เสียงร้องของแคทเธอรีนเงียบไป เธอรีบผลักประตูเข้าไปในห้องก็ต้องผงะเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ยืนอุ้มลูกสาวตัวน้อยพาดไว้บนบ่า แม่หนูเคทซบหน้ากับไหล่กว้างแต่ดวงตากลมโตยังมีคราบน้ำซึมอยู่ เคนชะงักเมื่อเห็นมษยายืนที่ประตู
“เอ้อ...ผมได้ยินเสียงลูกร้องเลยรีบเข้ามาดู ขอโทษด้วยที่ต้องอุ้มเคท”
“เคนคะ”
ร่างแน่งน้อยก้าวเข้าไปหยุดใกล้ ๆ เธอเห็นสีหน้าเขาเผือดลง
“ขอโทษ ญาญ่า...ผมรู้ว่าผมผิดสัญญา ผมจะวางเคทเดี๋ยวนี้”
“ไม่ต้องค่ะ”
เขาย่นคิ้วเหมือนไม่อยากเชื่อหู สีหน้าและแววตาของเขาบอกความประหลาดใจ
“คุณว่า...อะไรนะญาญ่า”
“ไม่ต้องวางแกลงหรอกค่ะ อุ้มไว้อย่างนี้ ดูซีคะ เคทหยุดร้องงอแง ลูกคงอยากให้คุณอุ้มมานานแล้ว”
“ญาญ่า...”
“เคนคะ...อุ้มลูกไว้นะคะ อย่าปล่อยแก เคทเป็นลูก...ของเรา”
มษยาซบหน้ากับต้นแขนแกร่งและโอบ
