มษยาปากสั่น เสียงของเธอแห้งหายเหมือนหัวใจสลายไปในหุบมืด น้ำตาไม่อาจนับหยดไหลลงทางหางตาที่มองเขาเหมือนไม่อยากเชื่อว่านี่คือ เคน คลิฟตัน ผู้ชายแสนอ่อนหวานที่บอกว่ารักเธอทุกลมหายใจ หญิงสาวสะอื้นฮัก
“แค่นี้หรือคะเคน คุณคิดกับยะหยาแค่นี้จริง ๆ หรือคะ ทำไมคุณไม่ปล่อยยะหยาไป จะต้องทำให้เจ็บมากสักแค่ไหนคุณถึงจะพอใจแล้วเลิกเกลียดยะหยาสักที”
คำถามนั้นเสียดลึกลงไปถึงใต้บึ้งคนฟังที่หน้าฉากสำแดงความเคียดขึ้งออกมาตลอดเวลา เคนขบกรามแน่น ความคับแค้นเหมือนเชื้อไฟปะทุซ้ำในอกตั้งแต่เห็นมษยายอมให้ผู้ชายคนอื่นจับเนื้อต้องตัวและโอบประคองแม้จะรู้ว่าเธอกำลังไม่สบายก็ตาม แม้ปากจะบอกว่าเกลียดชังอย่างไรแต่ลึก ๆ ในใจเขาหึงหวงเธออย่างหนัก และสิ่งที่ทำให้เขาเจ็บปวดยิ่งกว่าคือคำอวยพรของเธอ เคนไม่อยากได้ยินคำพูดนั้นทว่าทิฐิแรงทำให้การแสดงออกตรงข้ามกับความคิดทุกอย่าง เขาไม่ตอบคำถามแต่ก้มหน้าลงไปแทน
“เคน...อื๊อ!”
ร่างเ
