ร่างเล็กบอบบางเดินมาหยุดที่ริมฟุตบาทเพื่อโบกแท็กซี่ หากก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองตึกนอร์ธเทิร์น ซี ซึ่งเป็นตึกสูงเสียดฟ้าถึงร้อยกว่าชั้น หญิงสาวระบายลมหายใจเบา ๆ ราวกับอยากทุ้มทิ้งทุกอย่างไว้ที่นี่ แต่เมื่อหันกลับมาบนถนนที่การจราจรคับคั่งก็ต้องผงะเมื่อใครคนหนึ่งก้าวเข้ามาประชิดตัว
“เคน...อุ๊ย!...ปล่อยนะคะ”
มษยาร้องออกมาเมื่อมือบางถูกมือหนาใหญ่ดึงไปกุมไว้อย่างดุดัน เคนก้มหน้าเคร่งเครียดลงมาใกล้
“ไปกับผม” เขาสั่งเสียงเข้มแต่มษยาส่ายหน้า
“ไม่ค่ะ...ปล่อย...ยะหยาจะกลับบ้าน”
“คุณต้องไปกับผมเดี๋ยวนี้ ญาญ่า”
“อย่ามาสั่งยะหยานะคะ คุณไม่มีสิทธิ์ออกคำสั่งอะไรกับยะหยาได้แล้ว”
“มีสิ...สิทธิ์ของความเป็นผัวคุณไง!”
“อ๊ะ!”
หญิงสาวไม่ทันอ้าปากร้องก็ถูกเขาบังคับด้วยการดึงข้อมือให้เธอเดินตามไปที่รถเก๋งคันหรูซึ่งจอดอยู่ไม่ไกล มษยาไม่กล้าร้องเสียงดังเพราะเกรงจะอับอายผู้คนที่เดินขวักไขว่ไปมา เธอจำต้องย
