มษยากล่าวขึ้นและทำให้ทั้งเอรินและเคนหันมายังหญิงสาวที่ยืนหลังชิดติดผนัง ใบหน้าเรียวรูปไข่ใต้กรอบเรือนผมสีน้ำตาลซีดเหมือนกระดาษ เรียวปากเคลือบกลอสสีชมพูอ่อนเป็นรอยบวมช้ำและยังห้อเลือดสั่นระริก นัยน์ตาของมษยาแดงก่ำขณะจ้องมองคนทั้งสองตรงหน้า บัดนี้ทุกอย่างประจักษ์ชัดแล้วว่าเธอถูกคนรักและเพื่อนสนิทร่วมมือกันหักหลังได้อย่างเลือดเย็นที่สุด หากแต่เธอจะทำอะไรได้มากไปกว่ายอมรับอย่างเจ็บปวดและหลีกทางให้ความรักของคนทั้งสอง
“ยะหยาผิดเอง” หญิงสาวเอ่ยเสียงแผ่วขณะกระชับสายสะพายกระเป๋าไว้แน่น
“เขาไม่ผิด...ยะหยาใจร้อนมากเกินไป”
“ยะหยา...”
เอรินครางออกมาและรู้สึกราวกับข้างในเบาโหวงเมื่อเห็นใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตาของเพื่อนรัก มษยายิ้มทั้งน้ำกบเบ้าตาทั้งสองก่อนพูดต่อไปว่า
“ขอโทษนะคะท่านประธานที่ดิฉันแสดงกิริยาที่ไม่ดีกับท่านเมื่อครู่...เอรินจ๊ะ”
มษยาหันไปและคลี่เรียวปากเป็นรอยยิ้มให้เพื่อนสนิทที่ยืนนิ่งอึ
