-เช้าวันใหม่ที่บ้านวัฒนกุล-
เฌอค่อยๆ ขยับตัวด้วยความงัวเงีย กลิ่นหอมอ่อนๆ ของสบู่อบอวลอยู่รอบกาย เมื่อเปลือกตากลมโตค่อยๆ
เปิดขึ้น ภาพแรกที่เห็นคือใบหน้าหล่อจัดของเนมที่นอนอยู่ข้างๆ ดวงตาคมกริบมองเธออย่างเอ็นดู
“ตื่นแล้วเหรอเด็กขี้อ้อน” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยแซว ขณะที่มุมปากยกยิ้มละมุน แต่ในแววตามีประกายเจ้าเล่ห์วาววับ
เฌอเบิกตากว้าง ใบหน้าแดงร้อนวูบวาบขึ้นมาทันที เมื่อภาพความทรงจำเมื่อคืนแวบกลับมาในหัว
เธอรีบยกผ้าห่มขึ้นปิดหน้า ปิดบังแก้มแดงจัดที่ซ่อนความเขินแทบไม่ไหว
“พี่เนม! อย่ามองเฌอแบบนั้นสิคะ” เสียงเล็กสั่นพร่าออกมาใต้ผ้าห่ม
เนมหัวเราะเบาๆ เขาโน้มตัวลงกระซิบใกล้ๆ ใบหูที่โผล่พ้นผ้าห่มออกมาเล็กน้อย
“ทำไมต้องเขินด้วย ทั้งที่เมื่อคืนหนูร้อนแรงจนพี่แทบไม่เหลือแรงแล้วนะ”
“พะ..พี่เนมมม!!” เฌอร้องเสียงหลง รีบยกมือปิดหูตัวเองใต้ผ้าห่มไว้แน่น ยิ่งเธอซ่อนก็ยิ่งน่ารัก จนหัวใจคนมองแทบละลาย
