เมดิคัลเลิฟรักนี้หมอหวง

โรงพยาบาลไพรม์เฮลธ์ กลิ่นแอลกอฮอล์ในห้องตรวจสะอาดจนฉันใจเต้นแรง มือเล็กกำชายกระโปรงนักศึกษาแน่น ตอนนั่งรออยู่บนเตียงเหล็กสีขาว สายตาเหลือบเห็นป้ายชื่อที่ติดบนอกเสื้อกาวน์ของเขา "นพ.เนม อชิรวัฒน์กุล" คุณหมอแผนกสูตินรีเวช หนุ่มหล่อสูงโปร่ง หุ่นเป๊ะ ดูก็รู้ว่าภายใต้เสื้อกาวน์สีขาวนั้น ซิกแพคต้องแน่น แบบที่แค่เห็นแวบเดียวก็แทบหายใจติดขัด หล่อจัดเกินไปจนไม่น่าเชื่อ ว่าจะเป็นคุณหมอที่ฉันต้องถ่างขาให้ตรวจในวันนี้! หน้าอายที่สุดเลยยัยเฌอ!! “นั่งสบายๆ นะครับคนไข้” เสียงทุ้มสุขุมเอ่ยออกมาเหมือนจะช่วยให้ฉันผ่อนคลาย แต่บอกตรงๆ ยิ่งได้ยินเสียงเขา ฉันยิ่งเกร็งกว่าเดิม “เอ่อ..คือ..ต้องตรวจจริงๆ เหรอคะคุณหมอ” ฉันแอบเบ้ปากพลางบิดตัวไปมา มือกุมชายกระโปรงนักศึกษาไว้แน่น “คือ..ฉัน..ฉันไม่เคย...ไม่เคยทำอะไรแบบนี้เลยอ่ะค่ะ” ฉันหลับตาปี๋ อายหน้าแดงจัด แทบอยากจะมุมลงใต้เตียงที่นอนถ่างขาอยู่ หมอเนมเลิกคิ้วเล็กน้อย ริมฝีปากหยักยกยิ้มมุมปากเหมือนจะเอ็นดู แต่ก็ไม่อยากจะเชื่อว่า เด็กมหา’ลัยที่อายุ 21 ปี หน้าตาแรงๆ แบบนี้ ดูยังไงก็ไม่น่าจะซิง! “คุณบอกว่าเจ็บเวลาปัสสาวะ หมอสงสัยว่ามีการติดเชื้อ อาจต้องตรวจภายในเพื่อความชัดเจนครับ” เขาพูดเสียงเรียบ มือใส่ถุงมือยางอย่างคล่องแคล่ว หัวใจฉันเต้นแรงจนแทบหลุดออกมานอกอก ตะโกนในใจว่า ให้ตายเอะ! ทำไมต้องเป็นหมอผู้ชาย แถมยังหล่อทะลุแมสซะขนาดนั้น “ถ้าคนไข้ไม่พร้อม” เขาเอ่ยถามออกมา “พร้อมค่ะ!” ฉันรีบพูดสวนกลับเสียงดัง เพราะกลัวอาการจะลุกลามไปมากกว่านี้ ตรวจให้มันจบๆไปยัยเฌอ!! คุณหมอยื่นมือมาแตะที่เข่าฉันเบาๆ สัมผัสเพียงเสี้ยววินาที แต่ร่างกายฉันกลับสะท้านไปทั้งตัวโดยไม่ตั้งใจ “วางขาสบายๆ ครับ ผ่อนคลาย หายใจเข้าลึกๆ” น้ำเสียงเขาอ่อนโยน แต่ตาคมกริบที่กวาดมองมา ทำฉันแทบอยากเอาหน้าซุกหมอนหนี ฉันกัดริมฝีปากแน่น ก่อนค่อยๆ ขยับขาออก กระโปรงนักศึกษาสีดำเลิกขึ้นเล็กน้อย เผยเรียวขาขาวเนียนตัดกับขอบเตียงเย็นเฉียบ หมอเนมชะงักไปเสี้ยววินาที เหมือนหายใจแรงขึ้นนิดหน่อย ก่อนเอื้อมมือเลื่อนไฟส่องลงมา “เริ่มนะครับ อย่าเกร็ง” จังหวะที่นิ้วเขาสอดเข้ามา! ฉันสะดุ้งเฮือก “อ๊ะ!” เสียงหลุดลอดออกมาทั้งที่ตั้งใจจะกลั้นเอาไว้ ช่องทางคับแน่นจนหมอเนมถึงกับกลืนน้ำลาย ไม่จริง...เด็กนี่ซิงจริงเหรอ? เขาขมวดคิ้ว แต่กลับรู้สึกเหมือนเลือดสูบฉีดแรงผิดปกติ “ผ่อนคลายครับ แค่นิดเดียวเอง” เสียงเขาทุ้มต่ำกว่าเดิม จนฉันยิ่งร้อนวูบไปทั้งหน้า ร่างกายฉันสั่นระริก หายใจแรงขึ้นทุกครั้งที่เขาขยับนิ้วตรวจเบาๆ ความรู้สึกแปลกใหม่วิ่งแล่นไปทั่วท้องน้อยจนเผลอจิกผ้าปูเตียงแน่น “อืม แน่นมาก” เขาพึมพำเสียงเบา ราวกับเผลอพูดกับตัวเอง ฉันแทบอยากตะโกนด่าเขา นี่มันตรวจหรือแกล้งกันแน่! แต่ร่างกายกลับไม่ฟังคำสั่ง ใจเต้นรัว มือสั่นเหมือนจะขาดอากาศหายใจ ไม่นานการตรวจก็เสร็จสิ้นลง หมอเนมรีบถอดถุงมือ ทิ้งลงถังขยะติดเชื้อ เขานั่งลงฝั่งตรงข้าม เปิดแฟ้มประวัติคนของฉัน ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงสุขุมเหมือนจะตั้งสติกลับมาให้เป็น “หมอ” คนเดิม “คนไข้มีอาการกระเพาะปัสสาวะอักเสบครับ ที่บอกว่าเจ็บเวลาเข้าห้องน้ำก็ตรงกับอาการนี้พอดี” เขาเหลือบตามองฉันเล็กน้อย ก่อนกวาดตากลับไปที่แฟ้ม ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งที่เมื่อครู่เขาคือคนที่ได้สัมผัสตรงนั้นของฉันใกล้ชิดที่สุดเป็นคนแรก “ช่วงนี้ต้องดื่มน้ำเยอะๆ อย่างน้อยวันละสองลิตรนะครับ งดชา กาแฟ แอลกอฮอล์ แล้วก็ห้ามกลั้นปัสสาวะ” หมอเนมเงยหน้าขึ้นมอง สีหน้ากลับจริงจังขึ้นกว่าเดิม “หมอจะจ่ายยาฆ่าเชื้อให้ทานติดต่อกันเจ็ดวัน แล้วนัดมาตรวจซ้ำอีกครั้ง” “ค่ะ” ฉันพยักหน้า หัวใจยังเต้นแรงรัวไม่หาย เขาเว้นจังหวะไปเล็กน้อย เหมือนลังเล ก่อนพูดเสริม “ระหว่างนี้ ควรงดการมีเพศสัมพันธ์ไปก่อนนะครับ จะได้ไม่กระตุ้นอาการให้กำเริบ” “ฮะ!” ฉันเผลอหลุดเสียงสูง ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้ง มุมปากของหมอเนมกระตุกขึ้นเล็กน้อย คล้ายกลั้นยิ้ม แต่ก็รีบปรับสีหน้าให้กลับมาเรียบเฉยดังเดิม “หมอพูดในเชิงการรักษานะครับ คนไข้ไม่ต้องคิดไปไกล” แต่สายตาคมลึกที่มองฉันตรงๆ นั่นแหละ เหมือนจะบอกเป็นนัยว่าเขาเองต่างหากที่คิดไปไกล ยิ่งกว่าคำพูดเสียอีก “คนไข้มีคำถามอะไรอีกไหมครับ?” เสียงทุ้มกดต่ำของเขาดังขึ้น ฉันเหลือบมองคนตรงหน้าที่นั่งไขว่ห้างอย่างสง่างาม หล่อเกินจำเป็นไปมาก สำหรับการเป็นหมอสูติฯ แบบนี้ ฉันกลืนน้ำลาย ก่อนหลุดถามอย่างไม่ทันคิด “แล้ว เอ่อ ถ้าหนูยังไม่มี ก็ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ” “ไม่มีอะไรครับ?” เขาเลิกคิ้ว เสียงเรียบจนแทบไม่รู้สึกอะไร แต่ดวงตาคมกลับเหมือนเจาะลึกเข้ามา ฉันหน้าแดงซ่าน รีบเบือนสายตาหนี “ก ก็ไม่มีเพศสัมพันธ์น่ะค่ะ” เสียงในห้องตรวจเงียบไปชั่วอึดใจ ราวกับเวลาหยุดเดิน ก่อนที่มุมปากของหมอเนมจะยกขึ้นอีกครั้ง ราวกับเจออะไรที่เหนือความคาดหมาย “อืม ก็ดีแล้วครับ จะได้หายไวขึ้น” เขาพูดพลางก้มลงเขียนใบสั่งยา แต่ฉันเห็นชัดเจน ปลายนิ้วเขาหยุดไปเสี้ยววินาทีก่อนจะเขียนต่อ ราวกับกำลังสะกดอารมณ์ตัวเอง “หมอทำหน้าแบบนั้นหมายความว่ายังไงคะ?” ฉันถามสวนทันที ตาสบกับเขาอย่างไม่ยอมแพ้ “หน้าแบบไหนครับ” เขาเงยหน้าขึ้น สีหน้าเรียบ แต่ดวงตาวาววับคล้ายท้าทาย "ก็เหมือนกำลังคิดอะไรลึกๆ เกี่ยวกับคนไข้" หมอเนมเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหลุดหัวเราะในลำคอเบาๆ เสียงนั้นทำเอาท้องน้อยฉันร้อนวูบแบบอธิบายไม่ถูก “คุณคิดไปเองแล้วครับคุณเฌอ” เขาเอ่ยชื่อฉันออกมา ขณะยื่นใบสั่งยาให้ มือใหญ่แตะโดนปลายนิ้วฉันแผ่วเบา ราวกับตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ไม่รู้ “กลับไปพักผ่อนเยอะๆ ดื่มน้ำมากๆ แล้วอย่าซนให้ป่วยอีกล่ะครับ” ขณะที่เขาถอดแมสออก สายตาคมที่มองฉันยังเต็มไปด้วยความหมายลึกซึ้ง ราวกับภาพเมื่อครู่จะติดตาเขาไปอีกนาน ฉันเดินออกมาจากห้องตรวจ หัวใจยังเต้นแรงไม่หยุด ใบหน้าร้อนผ่าวเหมือนจะระเบิด แม้จะพยายามตั้งสติแล้วก็ตาม “ให้ตายสิหมอนั่นเห็นของฉันหมดแล้ว!” แถมเขายังพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก ทั้งที่ฉันแทบอยากแทรกแผ่นดินหนี “ยัยเฌอเอ้ย!! ทำไมต้องอายขนาดนั้นด้วยเนี่ย” ฉันบ่นพึมพำกับตัวเองขณะเดินไปที่เคาน์เตอร์รับยา มือกอดแฟ้มประวัติตัวเองไว้แน่นจนเหงื่อซึม แต่ภาพนิ้วแกร่งของหมอเนมที่สอดเข้ามาเมื่อครู่ กลับแล่นวนเวียนในหัวไม่ยอมไปไหน ฉันกัดริมฝีปากแรงพยายามไล่ความคิดบ้าๆ ออกไป "ไม่เอา! เฌอลีน! ห้ามคิด ห้ามเด็ดขาด!" ในขณะเดียวกัน ห้องทำงานส่วนตัว นพ.เนม อชิรวัฒน์กุล ผมนั่งพิงเก้าอี้ สูดลมหายใจลึกพยายามเรียกสติตัวเองกลับมา “นี่ผมเป็นบ้าอะไรไป ก็แค่คนไข้คนหนึ่ง!” ตลอดเวลาที่ทำงานมา ผมเห็นร่างกายผู้หญิงผ่านตาไม่รู้กี่ร้อยกี่พัน แต่ไม่เคยรู้สึกอะไรเกินขอบเขตของแพทย์สักครั้งเดียว แต่ครั้งนี้… ความคับแน่น ความอบอุ่น และเสียงสะท้านในลำคอของเธอเมื่อครู่ กลับติดตรึงในหัวจนอยากจะลืมก็ลืมไม่ลง ผมหลุดหัวเราะในลำคออย่างหงุดหงิด “ให้ตายสิ นี่ผมกำลังเสียอาการเพราะเด็กนี่จริง ๆ เหรอ?” ค่ำวันเดียวกัน เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้นที่คฤหาสน์ใหญ่ ฉันกำลังนั่งดูซีรีส์อยู่ก็ได้ยินแม่ตะโกนเรียก “เฌอ! อาทิตย์หน้าครอบครัวเรามีนัดทานข้าวนะลูก เพื่อนสนิทคุณย่าจะพาหลานชายมาด้วย” ฉันแทบสะดุ้ง อะไรนะคะแม่ เรื่องจับหมั้นที่คุณย่าพูดไว้ก่อนหน้านี้จริงเหรอ “แม่! เฌอไม่หมั้นนะคะ เฌอไม่ยอมเด็ดขาด นี่มันคลุมถุงชนชัดๆ!” ฉันโวยลั่น แต่แม่กลับยิ้มหวานเหมือนจะปลอบใจ “ลองเจอกันก่อนลูก บางทีเฌออาจจะชอบก็ได้” ฉันเบ้ปากทันที “ไม่มีทางหรอกค่ะ คนที่คุณย่าหาให้ต้องเป็นพวกคุณชายอีโก้สูงแน่ๆ เฌอไม่เอาเด็ดขาด!”