ภายในห้องพักผู้ป่วยที่เงียบสงัด เจนนั่งนิ่งอยู่บนเตียง มือเรียวฟาดลงบนผ้าห่มจนขยับวูบเล็กน้อย ยิ้มเจื่อนๆ ที่เพิ่งเล่นใหญ่ไว้บนหน้าเมื่อครู่ค่อยๆ เลือนหาย กลายเป็นความแค้นที่ลึกล้ำแทนที่ เธอดึงผ้าคลุมขึ้นมาถึงคาง หยดน้ำตาที่พยายามบีบให้ไหลออกมาแห้งสนิทบนแก้ม ความโกรธที่เผาไหม้ภายในจนร้อนรุ่มยังไม่จางไป
“อีเด็กบ้า! แกคิดว่าชนะฉันแล้วรึไง” เจนกระซิบกับตัวเองเสียงเบาแต่เต็มไปด้วยความเคียดแค้น มือบางลูบแผลที่เกิดจากการแสดงของเธอเมื่อครู่ สายตาเย็นเฉียบจ้องมองเงาตัวเองในกระจกเงาติดผนัง เธอยกยิ้มร้ายขึ้น คราวนี้ไม่ใช่รอยยิ้มของเหยื่อ แต่เป็นรอยยิ้มของคนที่กำลังวางแผน
“สักวัน...ฉันจะให้แกชดใช้ทุกอย่างที่ทำให้ฉันเสียหน้า” เจนพึมพำแล้วกระชับผ้าห่มแน่น ราวกับกำลังห่อหุ้มความแค้นเอาไว้
ขณะที่เจนกำลังตกอยู่ในห้วงความแค้น โทรศัพท์ในมือเธอสั่นครืดขึ้นท่ามกลางความเงียบในห้องพักผู้ป่วย
เจนก้มลงมองหน้
