“เฮือก...!!!”
เสียงร้องทุรนทุรายดังออกมาเป็นระยะจากห้องนอนของฮัวมู่ฉี หลังจากที่หมอที่ดีที่สุดในเมืองมาถึง และทำการรักษาด้วยการนำลูกธนูออก เหล่าแม่ทัพนายกองต่างหวั่นวิตก ส่วนไป๋เจิ้นเองก็ยังไล่ล่าคนร้ายยังไม่กลับมาตั้งแต่ฮัวมู่ฉีโดนลูกธนู
เยว่ชิงนางยืนอยู่หน้าห้อง นางเองไม่รู้ว่าตัวเองจะดีใจหรือจะเสียใจที่เขาเป็นเช่นนี้ ในใจของนางก๊อกเป็นห่วงไม่ได้ เพราะเขาเอาตัวเองไปขวางลูกธนูเอาไว้เพื่อไม่ให้นางถูกธนูลูกนั้น
“ใต้เท้าไป๋” เสียงของขุนศึกที่ยืนเฝ้าหน้าห้องเอ่ยทักไป๋เจิ้น เยว่ชิงหันไปหาไป๋เจิ้นที่ลำตัวของเขาอาบไปด้วยเลือด โดยจื่อหลานนั้นมาพร้อมกับเขา ไป๋เจิ้นหันมามองเยว่ชิงด้วยสายตาหลากหลายอารมณ์ ไม่พูดสิ่งใดออกมา ในหัวของไป๋เจิ้นเป็นห่วงแต่ฮัวมู่ฉีสหายร่วมสำนักของเขา
เสียงประตูเปิดออกมาพร้อมกับหมอที่เข้าไปรักษาฮัวมู่ฉี เขาหันมาหาไป๋เจิ้นแล้วคารวะโดยทันที
“หวางเย่อาการเป็นเช่นไรบ้าง” ไป
