“พวกเจ้าปล่อยกงจู่นะ” ม่านถังเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงดุดัน นางกำนัลสองคนมาจับตัวม่านถัวเอาไว้ด้วยเช่นกัน เช่นเดียวกับม่านถัวที่โดนขันทีจับเอาไว้และดิ้นรนให้ปล่อย
“ฟูเหรินทำไมพระนางทำกับข้าแบบนี้” เยว่ชิงเอ่ยถามด้วยความสงสัย ขณะที่ดิ้นรน
“ถ้าเจ้าไม่อยากเจ็บตัวตอนนี้ก็มากับข้า” ซืออินเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงดุดัน
“พวกเจ้าทำอะไร ปล่อยกงจู่เดี๋ยวนี้นะ” เสียงของหญิงสาวอีกคนเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงดังมาแต่ไกลๆ พร้อมกับการปรากฏร่างบางผู้สูงศักดิ์
“จางไท่จื่อเฟย ปล่อยพวกนาง” เสียงของซืออินเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แล้วนางกำนัลจึงปล่อยเยว่ชิงและนางกำนัลทั้งสามที่ตามเยว่ชิงมา
“เกิดอะไรขึ้น” จางไท่จื่อเฟยหันไปถามเยว่ชิง
“เป็นเรื่องเข้าใจผิดเพคะ” เยว่ชิงเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม
“เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน” ซืออินเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเรียบแล้วหันหนีเพื่อจะเดินออกจากอุทยานหลวง
“พอเขาไม่ทำให้เจ้าสมใจ เจ้าก็มาลงกับนางเช่นนั้
