“ขะ...ขอ...นำ...น้ำ...”
น้ำเสียงแหบแห้งออกจากริมฝีปากแห้งผ่าวของหญิงสาวที่นอนไม่ได้สติมาสองสามวันแล้ว มันทำให้ฮัวมู่ฉีที่นั่งอยู่ข้างๆ นาง สะดุ้งตื่นเล็กน้อย มองมายังเยว่ชิงด้วยความดีใจ
“เยว่ชิง...เจ้าฟื้นแล้ว ข้าจะไปเอาน้ำมาให้เจ้า” ฮัวมู่ฉีเอ่ยบอกนางด้วยน้ำเสียงดีใจเป็นอันมากที่นางฟื้นขึ้นมา นางค่อยๆ ลืมตามองเขา มือหนาของเขาหยิบหมอนมาดันหลังของนางให้นั่งลง แล้วเขารีบเดินไปยังกาน้ำชาที่ตั้งอยู่บนเตากำลังร้อนกรุ่น เทน้ำชาลงในถ้วยกระเบื้อง แล้วก้าวเดินมาหานางค่อยรินน้ำช้าใสริมฝีปากบางของนาง
“ค่อยๆ ดื่มนะ” ฮัวมู่ฉีเอ่ยบอกเยว่ชิงเช่นนี้ นางค่อยๆ ดื่มน้ำช้าๆ เขาจึงเอาผ้ามาเช็ดริมฝีปากบางของนาง
“เยว่ชิงเจ้าฟื้นแล้วหรือ” เสียงของไป๋เจิ้นดังเข้ามาด้วยความดีใจ อีกทั้งยังถลามาหาเยว่ชิงด้วยความดีใจที่นางฟื้นแล้ว เขาและฮัวมู่ฉีเป็นกังวลอย่างมากที่นางหมดสติไปสามวันเต็มๆ พวกเขาทั้งสองผลัดกันดูแลนาง
