ฮัวหยางจื่อค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างอยากลำบาก แต่เป็นเพราะน้ำสาดลงบนหน้าและเรือนร่างเปลือยเปล่า มันทำให้เขาลืมตาทอดมองเห็นตะวันขึ้นตรงหัวแล้ว แต่ว่ารู้สึกว่าร่างกายถูกพันธนาการไว้กับเชือก และม้าอีกห้าตัวที่พร้อมจะลากเขาออกเป็นห้าชิ้นทำให้เขารู้สึกตกใจอย่างมาก เขาจึงตะโกนขึ้นทันที
“พวกเจ้าทำบ้าอะไรกัน”
“ตื่นแล้วหรือ นอนอิ่มหรือไม่หยางจื่อ”
“ฮัวมู่ฉี” หยางจื่อเอ่ยด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนกเหมือนกับเห็นพญามัจจุราชอยู่ตรงหน้า ฮัวมู่ฉีก้าวเดินขึ้นมาบนลานประหาร ทอดสายตามองเขาช่างน่ากลัวราวกับกรีดเรือนร่างของเขาสับเป็นหมื่นชิ้น
“แปลกใจที่ข้าไม่ตายหรือ ตวนมู่ซืออินฟูเหรินที่เจ้ารักหนักหนานางก็พึงตายไป โดยข้าสงเคราะห์ให้ผูกผ้าขาวไปแล้ว” ฮัวมู่ฉีเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงสะใจกับการที่นางตายด้วยผ้าขาวมันสาสมที่นางวางยาพิษต้าหวาง แต่ในความจริงแล้วทรงอยากจะสับร่างนาง แล้วโยนให้สุนัขกินจริงๆ ที่นางกระทำสิ่งชั่วช้
