ตอนที่ 3 อยากเมา
1298 คำ
“อะไรของเขา นึกจะกลับก็กลับ” ควีนบ่นพึมพำเสียงเบา พร้อมกับจ้องมองแผ่นหลังกว้างของเจเดนที่เดินหายออกประตูห้องไป ร่างบางส่ายหัวไปมาเพราะไม่เข้าใจอารมณ์ของเพื่อนชายตัวเองสักเท่าไหร่
“แล้วนี่ฉันซื้ออะไรเยอะแยะวะเนี่ย ขี้เกียจเก็บชะมัดเลย” หลังจากที่เจเดนกลับไป ควีนก็หันมาสนใจถุงกระดาษมากมายที่บรรจุเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้าเอาไว้ ที่วางเรียงกันอย่างเป็นระเบียบอยู่บนพื้นห้องของตัวเอง
ก่อนจะไปสะดุดกับถุงเล็กๆใบหนึ่งซึ่งเธอจำได้ว่าเธอไม่ได้เป็นคนซื้อมา มือเรียวยื่นไปหยิบถุงใบนั้นขึ้นมาเปิดดู ก่อนจะเห็นว่าด้านในบรรจุกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินเล็กๆเอาไว้
“ของใคร ของเจเดนเหรอ?” เมื่อเธอเปิดดูก็พบว่าเป็นสร้อยข้อมือที่มีจี้รูปดอกเดซี่สีชมพูอยู่ข้างใน เธอรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดโทรออกหาเพื่อนชายของเธอด้วยความรวดเร็ว
รอไม่นานปลายสายก็กดรับ ก่อนที่เธอจะกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์ของเธอ
“เจเดน นายลืมของไว้ที่ห้องฉัน”
(ของอะไร?”)
“ก็ถุงใบเล็กๆที่มีกล่องกำมะหยี่อยู่ด้านในไง นายเป็นคนซื้อใช่ไหม?”
(อืม ซื้อให้เธอ ถ้าไม่ชอบก็โยนทิ้งไป)
“ซื้อให้ฉันงั้นเหรอ ซื้อให้ทำไม?”
(ของขวัญวันเกิดล่วงหน้า)
“อ่อ” ควีนใช้สายตาจ้องมองไปยังกล่องกำมะหยี่ที่อยู่ในมือของเธอ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าอีกไม่กี่วันก็จะถึงวันเกิดอายุครบ30ปีของเธอแล้ว ทำไมเจเดนถึงได้ความจำดีขนาดนี้นะ ขนาดตัวเธอ เธอยังจำไม่ได้เลยถ้าเขาไม่พูดขึ้นมา
(งั้นแค่นี้นะ ฉันจะขับรถแล้ว)
“ขอบใจนะ ขับรถดะ….”
ตู๊ดๆๆๆๆ
“ไอ้บ้าเจเดน ฉันยังพูดไม่จบเลยนะ วางสายเฉยเลย” เธอบ่นให้กับคนปลายสายที่จู่ๆก็กดวางสายเธอไปดื้อๆ ทั้งๆที่เธอยังพูดไม่ทันจะจบ แต่ถึงบ่นไปก็เท่านั้น เพราะยังไงเจเดนก็ไม่ได้ยินอยู่ดี
“รสนิยมใช้ได้เหมือนกันนะเนี่ย” ร่างบางว่าพลางหยิบสร้อยข้อมือแบรนด์ดังที่อยู่ในกล่องกำมะหยี่ออกมาสวมใส่ เธอจำได้ว่าแบรนด์นี้เพิ่งจะเปิดตัวไปเมื่อเดือนที่ผ่านมา ราคาก็หลักแสนเห็นจะได้
“ปีนี้ใจป๋าเหมือนเดิมสินะ หึ” ตั้งแต่ที่เธอเป็นเพื่อนกับเจเดนมา เขาก็มักจะซื้อของขวัญวันเกิดให้เธอแบบนี้ทุกๆปี กระเป๋าเอย เสื้อผ้าเอย รองเท้าเอย แต่ละอย่างหลักแสนทั้งนั้น แต่ว่าปีนี้เขากลับให้สร้อยข้อมือเป็นของขวัญวันเกิดกับเธอ
“ถ้าองศาใส่ใจฉันเหมือนนายบ้างก็คงจะดี” แววตาคู่สวยจ้องมองไปยังสร้อยข้อมือที่อยู่บนข้อมือของตัวเอง พลันคิดไปถึงเพื่อนชายอีกคนของเธอ เพื่อนชายคนที่เธอหลงรักมานานหลายปี ทว่าสุดท้ายก็ทำได้แค่นั้น เพราะถึงยังไงเธอก็คงไม่มีวันได้เป็นมากกว่าเพื่อนของเขา
“เฮ้ออออ ตัดใจยังไงไหววะยัยควีน” เสียงใสพูดกับตัวเอง ก่อนที่เธอจะหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูที่เพิ่งจะวางไปเมื่อกี้ขึ้นมาอีกครั้ง แล้วกดเข้าไปยังหน้าอัลบั้มรูปภาพ ที่มีรูปภาพของเพื่อนชายอย่างองศาอยู่เต็มอัลบั้มไปหมด
นิ้วเรียวค่อยๆเลื่อนดูรูปที่เธอเป็นคนถ่ายกับมือทีละรูป ๆ ก่อนจะไปหยุดอยู่ที่รูปล่าสุด ที่เธอแอบถ่ายเขาก่อนที่เธอจะบินไปเที่ยวยุโรปมา
“เป็นฉันไม่ได้จริงๆเหรอองศา” สายตาคู่สวยเริ่มสั่นไหวขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนที่มันจะมีน้ำสีใสๆไหลออกมาเป็นทาง
เธอจ้องมองมันอยู่แบบนั้นสักพัก ก่อนจะตัดสินใจกดเข้าหน้าแชทขององศา แล้วจัดการพิมพ์ข้อความส่งไป
องศา
ควีน : องศา
ควีน : เรื่องเมื่อคืน ควีนขอโทษนะ
ควีน : ควีนสัญญา ว่าจะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก
“หวังว่านายจะยกโทษให้ฉันนะองศา” เสียงใสพูดออกมาหลังจากที่เธอกดส่งข้อความไป ทว่าเพื่อนชายของเธอก็ไม่มีวี่แววว่าจะเปิดอ่านข้อความนั้นเลย
วันต่อมา 17.40 น.
“ควีน แกจะนั่งจ้อง นอนจ้อง โทรศัพท์อีกนานไหม?” เสียงยัยโรเซ่ เพื่อนสาวคนสนิทเพียงคนเดียวของฉันเอ่ยขึ้น หลังจากที่ฉันมาสิงสถิตอยู่คอนโดของมันตั้งแต่เมื่อช่วงบ่ายของวันนี้
“เฮ้อ!! องศาเขาคงจะโกรธฉันจริงๆ” นี่ฉันส่งข้อความหาเขาตั้งแต่เมื่อวาน จนตอนนี้เขาก็ยังไม่ยอมเปิดอ่านข้อความของฉันเลย
“ถ้าเขาไม่อ่าน แกก็โทรไปเลยค่ะ อย่ามานั่งทำหน้าตาเหมือนคนใกล้ตายอยู่แบบนี้”
“ไม่กล้าอะ ถ้าเขาไม่รับโทรศัพท์ฉันล่ะ จะทำยังไง?”
“ก็ไม่ต้องทำยังไง แกทั้งสวย ทั้งรวย ทั้งเก่งขนาดนี้ ผู้ชายดีๆพร้อมพลีกายถวายอสุจิให้แกเยอะแยะไป”
“ยัยบ้า พูดจาอะไรของแก โคตรน่าเกลียดเลย”
“เอ้า ก็ฉันพูดจริง อีกอย่างถ้าองศามันคิดจะสนใจแก มันคงรับรักแกไปนานแล้วนะ ฉันว่าแกควรตัดใจสักทีเถอะว่ะ” คำนี้อีกแล้ว ไอ้คำว่าตัดใจถ้ามันทำได้ง่ายๆเหมือนที่เจเดนกับยัยโรเซ่พูดก็คงจะดี
“ฮือๆๆ แต่ฉันตัดใจไม่ได้ไง ฉันรักของฉันมาตั้งกี่ปี แล้วจู่ๆเขาก็ไปคบกับยัยเด็กรุ่นน้องที่อายุห่างกันตั้งเจ็ดแปดปีเนี่ยนะ”
“งั้นแกก็หาผู้ชายสักคนค่ะควีน ผู้ชายเท่านั้นที่จะช่วยแกได้ในตอนนี้ มันอาจจะต้องใช้เวลาสักหน่อย แต่ถ้าแกยังมัวแต่จมอยู่กับผู้ชายคนที่เขาไม่ได้รัก หรือไม่คิดจะสนใจแก แกก็จะเป็นทุกข์อยู่แบบนี้ แล้วเมื่ิอไหร่ชีวิตแกจะมีความสุขสักที”
ฉันได้แต่นั่งมองหน้าเพื่อนรักของตัวเองที่พ่นคำพูดออกมาเมื่อกี้ โดยไม่คิดที่จะเถียงมันแม้แต่คำเดียว
“คืนนี้ไปดื่มกันไหม อยากเมาอะ” ฉันมักจะใช้แอลกอฮอล์แก้ไขปัญหาทุกครั้งเวลาที่ตัวเองเป็นแบบนี้
“เอาดิ ว่าแต่จะไปที่ไหนกันดี?”
“ไปผับไอ้พวกนั้นดีกว่า ตั้งแต่กลับมาฉันยังไม่เจอหน้าพวกมันเลย”
พวกมันที่ว่าก็คือไอ้ธันวา ไอ้เลโอ แล้วก็ไอ้ไคโร ซึ่งไอ้สามคนนี้เป็นเพื่อนสนิทฉันที่เรียนจบมาด้วยกัน แล้วก็เจเดนอีกคน แต่ว่ารายนั้นฉันเพิ่งจะเจอหน้ามันไปเมื่อวาน
ส่วนยัยโรเซ่นั้นเป็นเพื่อนเรียนตั้งแต่ประถม มัธยม ของฉัน ส่วนมหาลัยเราเรียนกันคนละที่ เพราะสาขาที่มันจะเรียนที่มหาลัยฉันไม่ได้เปิดสอนน่ะสิ
“…….”
“เงียบทำไม สรุปไปป่ะ?”
“อืม ไปผับเพื่อนแกก็ได้”
“ดีล งั้นเดี๋ยวแกก็อาบน้ำแต่งตัวเลยนะ”
“แล้วแกอะ?”
“เดี๋ยวฉันกลับไปแต่งตัวที่คอนโดเอาก็ได้ ส่วนแกไปรับฉันด้วยนะ ไม่อยากขับรถไปเอง”
เพราะคืนนี้ฉันตั้งใจว่าฉันจะเมาให้สุดไปเลย
เมาเพื่อให้ลืมเขาคนนั้น!!
- ผู้เขียน
