ตอนที่ 6 ไถ่โทษ
1840 คำ
หลายชั่วโมงต่อมา
@ร้านอาหาร
“เดี๋ยวเราไปทำอะไรกันต่อดี?” ยัยโรเซ่เอ่ยถามฉัน ในขณะที่เรากำลังรออาหารที่สั่งไปก่อนหน้านี้มาเสิร์ฟ
“ฉันอยากกลับไปนอน ไม่อยากทำอะไรแล้ว” อยากกลับไปนอนโง่ๆที่ห้อง แล้วรอข้อความจากใครบางคน
“กลับไปนอนร้องไห้?”
“ฉันไม่ได้เป็นคนอ่อนแอขนาดนั้นนะ” ซะเมื่อไหร่ล่ะ เห็นฉันเป็นคนแรงๆแบบนี้ แต่ว่าฉันเป็นคนที่จิตใจอ่อนแอมากๆคนนึง
ใจบางมาก อะไรนิดอะไรหน่อยบ่อน้ำตาก็แตกแล้ว
“เหรอคะ เมื่อคืนร้องไห้จะเป็นจะตาย”
“ฉันร้องไห้ขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“อือ คำก็องศา สองคำก็องศา แล้วนี่เขาอ่านข้อความแกยัง?”
“ยัง เฮ้อ!!” ฉันได้แต่นั่งถอนหายใจออกมา คือส่งข้อความไปตั้งแต่เมื่อวันก่อนแล้วป่ะ เขาไม่คิดที่จะเปิดอ่านเลย จะโทรก็ไม่กล้า ทำไมฉันถึงได้เป็นคนขี้ขลาดขนาดนี้นะ
“ก็บอกว่าให้โทรไปเลย มานั่งเป็นหมาหงอยอยู่ได้”
“เดี๋ยวกลับไปค่อยโทร ตอนนี้กินข้าวกันก่อน” ตั้งแต่ที่ไปทำผมกันเสร็จ นี่ก็ผ่านมาหลายชั่วโมงแล้ว ตอนนี้ฉันหิวข้าวจนแสบท้องไปหมดแล้วด้วย
รอไม่นานอาหารที่พวกเราสองคนสั่งก็ทยอยมาเสิร์ฟ เราสองคนใช้เวลากินข้าวราวๆครึ่งชั่วโมง ก่อนที่ยัยโรเซ่มันจะลากฉันมาเดินช้อปปิ้งเพื่อย่อยอาหารต่อ
“เดี๋ยวขอเข้าร้านนี้แป๊บนึงนะ” ฉันหันไปพูดกับยัยโรเซ่เมื่อเราสองคนกำลังจะเดินผ่านร้านเสื้อผ้าแบรนด์เนมของผู้ชาย
“ทำไม จะซื้อให้พ่อแกเหรอ?”
“เปล่า ว่าจะซื้อคืนเจเดนอะ” ฉันตอบแบบไม่ต้องคิดอะไร เพราะฉันตั้งใจจะซื้อเสื้อไปคืนไอ้บ้าเจเดนจริงๆ มันจะได้ไม่มาว่าฉันทำเสื้อราคาหลักแสนมันพังอีก
“แกกับเจเดนรู้จักกันมากี่ปีแล้วนะ?”
“ถามทำไม?”
“ก็แค่อยากรู้ สรุปรู้จักกันมากี่ปี?”
“ถ้านับปีนี้ก็น่าจะสิบสองปีมั้ง” ใช่!! สิบสองปีแล้วที่ฉันรู้จักกับเจเดนมา เพราะว่าฉันรู้จักกับมันตั้งแต่เฟรชชี่ปีหนึ่ง จนตอนนี้จะสามสิบกันอยู่แล้ว
“แกว่าเจเดนเป็นไง นิสัยดีไหม?”
“ทำไม แกชอบมันเหรอ?” ฉันหันไปถามยัยโรเซ่อย่างอยากรู้ทันที
“เปล่า….ไม่ได้ชอบ”
“แล้วแกถามทำไม?”
“ถามไปงั้นแหละ ว่าแต่แกเถอะ ไม่ชอบเจเดนบ้างเหรอ? เขาก็หล่อดีนะ แถมบ้านก็รวยมากด้วย”
“เหอะ!! ถ้าให้ฉันชอบไอ้บ้าเจเดนอะนะ ให้ฝ่าผ่าฉันยังจะดีซะกว่า ผู้ชายบ้าอะไร ปากจัดชะมัด” คิดแล้วก็โมโหที่สุด ก่อนหน้านี้ก็ถูกมันว่าไปเยอะด้วย แถมยังหลอกด่าฉันเป็นหมาอีก ใครชอบก็บ้าแล้วเหอะ
อีกด้าน
@คอนโดเจเดน
“ฮัดชิ้ว!! ฮ ฮัดชิ้ววว!!”
“ไม่สบายเหรอะวะ กูเห็นมึงนั่งจามมาหลายรอบแล้วนะ” ธันวาเอ่ยถามเจเดนอย่างนึกเป็นห่วง เพราะตั้งแต่ที่เขามาหาเจเดนที่ห้อง ก็เห็นเพื่อนเอาแต่จามไม่หยุด
“กูสบายดี ไม่ได้เป็นอะไร ว่าแต่มึงเถอะ มาหากูมีเรื่องอะไร?”
“กูจะมาคุยเรื่องยัยควีน”
“เรื่องอะไร?”
“กูว่ายัยควีนเหมือนมีเรื่องทุกข์ใจ”
“อืม แล้วยังไง”
“มึงรู้ป่ะว่าเรื่องอะไร ปกติยัยควีนจะไม่ดื่มจนเมาหัวราน้ำขนาดนั้นนะ” เพราะเมื่อคืนสภาพที่ธันวาเห็นคือดูไม่ได้เลย เมาจนอ้วกเละเทะไปหมด พนักงานในร้านต้องช่วยกันทำความสะอาดอยู่นานกว่าจะเสร็จ
“กูไม่รู้ ถ้ามึงอยากรู้ก็ไปถามยัยนั่นเอง” เจเดนเป็นคนไม่ขายเพื่อน เขาเป็นคนที่เก็บความลับได้ดีคนนึงเลยทีเดียว
“เดี๋ยวกูก็โดนด่าว่าเสือกอีก”
“หึ งั้นก็รอให้ยัยนั่นพูดเอง” ซึ่งเจเดนก็ไม่รู้ว่าควีนจะยอมพูดให้เพื่อนคนอื่นๆฟังไหม แต่กับเขาควีนยอมเล่าทุกอย่าง เพราะควีนรู้ว่าเจเดนเป็นคนนิสัยยังไง
“จะยอมพูดหรือเปล่าเถอะ แล้วนี่เมื่อคืนตอนที่มึงไปส่ง ยัยควีนมันเป็นไงบ้าง”
“ก็ไม่เป็นไง เมาหลับจนถึงเช้า”
“มึงรู้ได้ไง นี่อย่าบอกนะว่ามึงค้างที่นั่น?”
“อืม ขี้เกียจขับรถกลับ ก็เลยนอนตรงโซฟา”
“นอนสภาพนั้นเนี่ยนะ ไม่เหม็นอ้วกเหรอวะ?”
“กูก็ไม่ได้โง่ถึงกับจะไม่ล้างเนื้อล้างตัวหรือเปล่า”
“ดูมึงจะเป็นห่วงยัยควีนมาก” ธันวาเป็นคนที่ดูคนเก่งในระดับนึง แล้วเขาก็รู้สึกมานานแล้วว่าเจเดนมันรู้สึกยังไงกับควีน
“มึงจะพูดอะไร มึงก็พูดมาไอ้ธันวา อย่ามาอ้อมค้อม”
“เปล่า กูมาถามแค่นี้แหละ ไปนะ พอดีนัดสาวเอาไว้ว่ะ” พูดจบธันวาก็รีบลุกจากโซฟา แล้วเดินออกจากห้องเจเดนไปทันที
ครืด!! ครืด!! ครืด!!
หลังจากที่ธันวากลับไปได้สักพัก เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา เรียกความสนใจของเจเดนที่กำลังนั่งคิดอะไรเพลินๆได้เป็นอย่างดี พอเขาหยิบขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นผู้หญิงที่อยู่ในบทสนทนาของเขากับธันวาเมื่อกี้
สายเรียกเข้า ควีน
“ว่าไง” ทันทีที่กดรับสาย เจเดนก็กรอกเสียงตัวเองลงไปในโทรศัพท์
(นายอยู่ไหน?)
“คอนโด มีอะไร?”
(เดี๋ยวฉันจะเข้าไปหา แค่นี้นะ)
ตุ๊ดตุ๊ดตุ๊ดตุ๊ด!!!
หลังจากที่ควีนวางสายไป เจเดนได้แต่นั่งจ้องหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเองอยู่อย่างนั้น เขาไม่รู้ว่าควีนจะมาหาเขาทำไม เพราะเขาก็เพิ่งจะกลับมาจากคอนโดเธอไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมานี้เอง
ด้านควีน
“ขอบใจแกมากนะที่มาส่ง”
“จ้า ไม่ให้อยู่รอแน่นะ?”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันให้เจเดนไปส่ง แกรีบกลับบ้านไปหาแม่แกเถอะ” เพราะเมื่อกี้แม่ยัยโรเซ่เพิ่งโทรมาตาม บอกว่ามีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย ฉันก็เลยไม่อยากจะรบกวนมัน
“โอเค งั้นฉันไปก่อนนะ ไว้เจอกัน”
“ไว้เจอกัน บาย”
หลังจากที่ฉันร่ำลากับยัยโรเซ่เสร็จ ฉันก็เดินเข้าไปในคอนโดหรูที่ก่อนหน้านั้นฉันมักจะมาบ่อยๆ ก่อนจะเจอกับพี่ยามที่ยืนเฝ้าอยู่ตรงประตูด้านในซึ่งฉันคุ้นเคยกับเขาเป็นอย่างดี
“สวัสดีครับคุณควีน ไม่เจอกันนานเลยนะครับ มาหาคุณเจเดนเหรอครับ”
“ใช่ค่ะ พี่มนตรีสบายดีนะคะ”
“สบายดีครับผม”
“งั้นเดี๋ยวควีนขอตัวก่อนนะคะ”
หลังจากที่สนทนากับพี่มนตรีเสร็จ ฉันก็ขึ้นลิฟต์มายังชั้นบนสุด ชั้นที่มีเพียงห้องชุดขนาดใหญ่แค่ห้องเดียวเท่านั้น นั่นก็คือห้องของเจเดน
ออดดด!!!
ออดดด!!!
แกร๊ก!!
แอดดดด!!
“อะ เอาไป” ทันทีที่บานประตูถูกเปิดออก ฉันก็ยื่นถุงกระดาษที่มีเสื้อเชิ้ตมูลค่าหลักแสนที่เพิ่งไปสอยในช้อปมาก่อนหน้านี้ให้เจเดนไป
“อะไร?”
“เสื้อนาย ฉันซื้อมาคืนให้ ถือเป็นการไถ่โทษที่ทำเสื้อนายพัง” ที่บอกว่าพังมันพังจริงๆนะ เพราะฉันดันเอาเสื้อเจเดนไปโยนใส่ถังซักผ้า ซึ่งปกติเสื้อแบบนี้เขาจะซักมือกัน แต่ฉันดันลืมไง อีกอย่างก็ยังไม่ส่างเมาด้วยแหละเมื่อเช้า
“……”
“รับไปสิ ไม่เอาหรือไง?”
“เอาวางไว้บนโซฟา” เจเดนพูดแค่นั้นก่อนที่เขาจะหมุนตัวเดินกลับเข้าไปด้านใน ซึ่งฉันก็เดินตามเขาเข้าไปเช่นกัน
“วันนี้นายไม่เข้าบริษัทเหรอ?”
“ถ้าเข้าจะยืนอยู่ตรงนี้เหรอ” ฉันไม่น่าถามมันเลยเอาจริงๆ ตอบได้แบบกวนตีนมาก แต่ก็ยังดีกว่าไอ้เลโอหน่อยนึง
“ว่างไหม ไปส่งกลับคอนโดหน่อยสิ”
“แล้วมาไง?”
“ยัยโรเซ่มาส่ง”
“อืม อีกสักชั่วโมงรอได้ไหม ถ้าไม่ได้ก็นั่งแท็กซี่กลับเอง ฉันมีเอกสารสำคัญที่ต้องตรวจแล้วก็เซ็น”
“นายก็รู้ว่าฉันไม่ชอบนั่งแท็กซี่ เดี๋ยวฉันรอนายก็ได้” พูดจบฉันก็ทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาขนาดใหญ่กลางห้องโถงห้องนี้
“ไปทำสีผมมาใหม่เหรอ?”
“อือ เบื่อสีเก่าแล้ว ก็เลยเปลี่ยน เป็นไงสวยไหม?” นี่กว่าจะย้อมผมเสร็จใช้เวลาเกือบสามชั่วโมง เพราะต้องกัดสีเก่าออกก่อน ก่อนจะลงสีใหม่ แล้วไหนจะต้องหมักทรีทเม้นท์บำรุงผมอีก โคตรนาน
“เฉยๆ แต่ก็ดีกว่าสีเก่าขึ้นมาหน่อย” ตั้งแต่เป็นเพื่อนกับมันมา ฉันไม่เคยได้ยินเจเดนชมฉันว่าสวยเลยสักครั้งนะ
ไอ้บ้านี่ก็จะชมนิดชมหน่อยก็ไม่ได้ แต่ก็ช่างเหอะ ฉันไม่ได้คาดหวังอะไรจากมันอยู่แล้ว
“มีหนังให้ดูไหม?”
“ฉันไม่ชอบดูหนัง!”
“เฮ้อ!!! ห้องนายนี่มันน่าเบื่อเหมือนเดิมเลย” แต่ฉันก็ชอบมาที่ห้องมันบ่อยเหมือนกันนะ เพราะฉันรู้สึกว่าที่นี่ดูสงบแล้วก็น่าอยู่ดี
ฉันทิ้งตัวลงนอนแผ่หลาบนโซฟาพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าออกมาดูว่าองศาอ่านข้อความของฉันหรือยัง
แต่ก็ยังคงเหมือนเดิม เขาไม่เปิดอ่านมันเลย สงสัยคงจะต้องโทรหาแบบที่ยัยโรเซ่บอกแล้วจริงๆ เฮ้อ!!
สองชั่วโมงต่อมา
“ควีน”
“……”
“ควีน”
“อื้อ มีอะไร?”
“จะกลับคอนโดไหม?”
“นายทำงานเสร็จแล้วเหรอ?”
“เสร็จแล้ว” ฉันพยายามปรับสายตาของตัวเองให้เข้ากับแสงไฟที่ถูกเปิดสว่างไปทั่วทั้งห้องตอนนี้
“กี่โมงแล้ว?”
“จะหกโมงแล้ว”
“นี่ฉันเผลอหลับไปนานขนาดนั้นเลยเหรอ?” เพราะตอนที่ฉันมาถึงคอนโดเจเดนมันยังไม่สี่โมงเลยนะ แต่ตอนนี้จะหกโมงเย็นแล้ว
“ก็นานพอที่โซฟาตัวโปรดของฉันจะชุ่มไปด้วยน้ำลายของเธอ”
“เว่อร์ ฉันไม่ได้นอนน้ำลายยืดซะหน่อย” ฉันพูดขึ้นพร้อมกับยกหลังมือขึ้นแตะตรงมุมปากทั้งสองข้างของตัวเองเพื่อเช็คให้แน่ใจว่าสิ่งที่ฉันพูดเป็นความจริง
“หึ ไปล้างหน้าล้างตาก่อนไป เดี๋ยวฉันจะขับรถไปส่ง”
สิ้นเสียงของเจเดน ควีนก็ลุกจากโซฟาแล้วเดินตรงไปยังห้องน้ำเพื่อจัดการธุระของตัวเองทันที โดยที่มีสายตาคมของเจเดนมองตามอย่างไม่ละสายตา
“เมื่อไหร่เธอจะหันมามองฉันบ้างวะ ควีน”
- ผู้เขียน
