พัวพันพิษรัก

EP.4 ลูกกะหรี่!!

หลายสัปดาห์ผ่านไป

เมื่อการเปิดภาคเรียนมาถึง พ่อก็ฝากฝังลีวายให้พาโมบายไปเรียนพร้อมกัน เขาใช้เส้นสายทำให้โมบายได้เข้าเรียนมหาวิทยาลัยนี้โดยไม่ต้องสอบหรือชิงทุนกับใคร

โดยเธออยู่ชั้นปีที่หนึ่ง

ส่วนลีวายอยู่ชั้นปีที่สาม

บนรถ

ตั้งแต่รถคันหรูขับแล่นออกมาจากบ้าน ก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมา ภายในรถเต็มไปด้วยความอึดอัด เพราะลีวายเอาแต่เหลือบมองตัวเล็กด้วยสายตาเคียดแค้นไม่พอใจ

"รถจะติดเสนียดไหมวะ" เขาจงใจพูดให้ได้ยิน พร้อมกับออกคำสั่งเสียงแข็ง "จำใส่หัวไว้ด้วย อย่าเสือกบอกใครว่าสนิทกับฉันนะ"

"ค่ะ!" โมบายตอบกระแทกเสียง

"มีสิทธิ์อะไรมาใช้น้ำเสียงแบบนี้กับฉัน!"

"แล้วจะให้ใช้น้ำเสียงยังไงคะ.."

"กวนตีน!"

มหาวิทยาลัยเอกชน

หลังจากนั้นความเงียบก็เข้าปกคลุมอีกครั้ง ลีวายเหยียบคันเร่งเร็วสุดชีวิตจนมาถึงมหาวิทยาลัย เขาเบรกรุนแรงกะทันหัน ทำเอาศีรษะตัวเล็กเกือบโขกกับคอนโทรลรถ

เอี๊ยดดดด!!

"ว้ายยย!!"

"เดินเเล้วลงไป!!" เขาหันมาตวาดพร้อมกับปลดล็อกประตูรถให้ ซึ่งสาวน้อยก็จำใจยอมก้าวลงจากรถเพราะไม่อยากทนอยู่ใกล้คนป่าเถื่อน

ปัง!!

เธอปิดประตูรถกระแทกเสียงดัง ก่อนจะสบถด่าตามหลังไป แม้คนข้างในจะไม่ได้ยินมันก็ตาม

"ไอ้คนบ้า ไอ้คนนิสัยแย่!"

ตึก ตึก ตึก

ร่างบางในชุดนักศึกษาก้าวเข้ารั้วมหาวิทยาลัยด้วยความตื่นเต้น ใบหน้าจิ้มลิ้มผิวขาวละเอียดดึงดูดสายตาของเพศตรงข้ามให้จับจ้องมาที่เธอเป็นตาเดียวอย่างเหลือเชื่อ

บนรถ

"มองเหี้ยไรกัน สวยตรงไหนวะ ลูกกะหรี่"

ลีวายพึมพำกับตัวเองขณะที่แอบมองโมบาย

ตึกคณะธุรกิจปีหนึ่ง

"นี่...ยัยนั่นเด็กบ้านพี่ลีวายใช่ไหม ถูกยัดมาเรียนที่นี่แน่ๆ" เสียงของนักศึกษาหญิงคนหนึ่งเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นโมบายที่กำลังเดินมา

"อืม น่าจะใช่นะ อาจจะเป็นเมียน้อยพ่อพี่เขาหรือเปล่า" อีกคนช่วยผสมโรง

"โห อายุแค่นี้เนี่ยนะ อยากสบายถึงขั้นยอมเป็นเมียคนแก่เลยเหรอ แต่ก็สวยนะ"

"ก็ถ้าคนมันรักความสบาย ยางอายไม่ค่อยมีก็ไม่เห็นแปลกอะไร เอาตัวเข้าแลกไง"

"งั้นยัยนี่คงโดนพี่ลีวายเกลียดขี้หน้าเข้าไส้"

สิ้นสุดเสียงพูดของคนสุดท้าย ก็เป็นจังหวะเดียวกับที่โมบายเดินผ่านมาพอดี ทุกคนเงียบกริบพร้อมจ้องมอง

"มองบ้าอะไรกันไม่เคยเห็นคนเหรอ"

โมบายบ่นพึมพำหลังจากเดินผ่านได้ไม่ไกล จากนั้นก็ตรงไปยังห้องเรียนเพื่อเข้าเรียนวิชาแรก พอถึงเวลาพักเที่ยงก็ลงมาที่บริเวณม้านั่งใต้ต้นไม้ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหากะเพรารอไม่นานปลายสายก็กดรับ

"กะเพราเป็นยังไงบ้าง เรียนที่นั่นสนุกไหม ที่นี่มีแต่พวกลูกคุณหนูโคตรน่าเบื่อเลย" โมบายก็รีบพรั่งพรูความในใจที่สะสมมาตั้งแต่เช้าด้วยความหงุดหงิด

(ก็ดีนะมีเพื่อนด้วยแหละ)

"สงสัยฉันจะหาเพื่อนยาก แต่ละคนนะดูสายตาเหยียดสุดๆ ปากนินทาไปทั่วอีก"

(แรกๆ อาจจะต้องทนไปก่อน แต่โมบายอาจจะได้เจอเพื่อนดีๆ ก็ได้นะ เดี๋ยวแค่นี้ก่อนฉันจะไปกินข้าว บายๆ)

"โอเค ไว้คุยกันนะ"

นิ้วเรียวเลื่อนกดตัดสายโทรศัพท์เก็บใส่กระเป๋าเหมือนเดิม ระหว่างนั้นก็มีใครบางคนเดินเข้ามาทักทาย "สวัสดี"

"ดีค่ะ" โมบายทักทายตอบอย่างเกร็งๆ

"ฉันชื่อพะพายนะ เป็นรุ่นพี่ปีสาม" สายตาของพะพายจ้องเขม็ง พลางกวาดมองตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า "เธอเด็กปีหนึ่ง"

"ใช่ค่ะ พี่มีอะไรเหรอคะ?"

"แค่มาดูหน้าเด็กใหม่ที่เขาลือว่าถูกยัดเข้ามาจากบ้านลีวาย สวยสมที่ใครต่อใครร่ำลือ"

"ค่ะ แล้วไงคะ?"

"คงไม่รู้สินะว่าฉันเป็นแฟนของลีวาย"

ริมฝีปากของพะพายแสยะยิ้ม เชิดหน้าราวกับต้องการประกาศตัวแสดงความเป็นเจ้าของ

"ไม่เห็นจำเป็นต้องรู้เลยนี่คะ" โมบายตอบ

"เอ๊ะ! อีเด็กนี่!" เพื่อนของพะพายขึ้นเสียงใส่พร้อมกับทำท่าจะเข้าไปหาเรื่อง แต่ก็ถูกห้ามไว้

"ช่างเถอะเบอร์รี่ เด็กมันไม่รู้" แม้จะเอ่ยห้าม แต่สีหน้าแววตาของพะพายที่มองกลับเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

ไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่ชอบขี้หน้าเด็กนี่เป็นพิเศษ

ในตอนนั้นโมบายรับรู้ได้ทันทีเลยว่าสองคนนี้ก็เป็นบุคคลอีกส่วนหนึ่งที่คงไม่ชอบคนอย่างเธอ นึกเสียดายหน้าตาที่ทั้งสะสวยดูดีแต่งตัวหรูหราท่าทางร่ำรวย

แต่กิริยาที่แสดงออกมานั้นตรงกันข้าม

"อย่ามาระรานรุ่นน้องในคณะฉันนะ" ขณะที่สถานการณ์กำลังตึงเครียด ใครบางคนก็เดินเข้ามาห้ามปราม "กลับไปซะ"

"โซนทำไมพูดแบบนี้ละ" พอเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นใคร พะพายก็เสียงอ่อนลงทันที ผิดกับที่ใช้พูดข่มโมบายเมื่อครู่

"กลับไปที่คณะพวกเธอซะ อย่าหาว่าไม่เตือน คิดว่าสนิทกับลีวายแล้วฉันจะกลัวเหรอ"

"แต่.."

"กลับไป!"

"กลับก็ได้ แต่..โซนไม่คิดถึงพะพายบ้างเหรอ"

คำถามของพะพายทำเอาโมบายที่ยืนฟังอยู่ถึงกับงง ไหนบอกว่าเป็นแฟนของลีวาย ทำไมถึงได้มาพูดแบบนี้

"ไม่!"

พอถูกปฏิเสธเสียงแข็ง สีหน้าของพะพายก็เปลี่ยนเป็นไม่พอใจอย่างทันที ตวัดหางตามองโมบายอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปเพื่อกลับคณะ

"สวัสดีนะพี่ชื่อโซน เรียนปีสามเป็นรุ่นพี่เรา" หลังจากสองสาวเดินออกไป ก็รีบแนะนำตัวเองด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ใบหน้าหล่อเหลาคลายความเกรี้ยวกราดลง ดูอบอุ่นมาก

"พี่โซน.." ตัวเล็กจ้องมองรุ่นพี่ตาค้าง

"เอาไลน์พี่ไว้ไหม เร็วๆ นี้จะมีกิจกรรมต้องเข้าค่าย ถ้าอยากถามอะไรจะได้ไลน์มาถามไง"

"ได้ค่ะ เอา!"

"ไม่คิดก่อนจะตอบสักนิดเลยเหรอ ฮ่าๆ"

"ผู้ชายหน้าตาดีแบบพี่ ไม่ได้ผ่านเข้ามาในชีวิตหนูบ่อยๆ เหมือนรถขายไอศกรีมนะคะ ฉะนั้นเมื่อเจอกันแล้วก็อยากทำความรู้จักไว้ เผื่อว่าในอนาคตจะได้เป็นคนรู้ใจ อิอิ"

โมบายไม่คิดลังเล เพราะสัมผัสได้ถึงความเป็นมิตรที่มีให้ ซึ่งมันเป็นครั้งแรกที่เธอไม่ถูกมองอย่างรังเกียจ แถมเขาโคตรหล่อจนใจละลาย รอยยิ้มนี้ทำคนตายได้เลยนะเนี่ย!