EP.5 บทลงโทษ
1407 คำ
คฤหาสน์หลังใหญ่
หลังจากเลิกเรียน ลีวายก็จำใจต้องอยู่รอรับโมบายกลับมาพร้อมกันตามคำสั่งของพ่อ เขาไม่เต็มใจเลยสักนิดแต่ก็ไม่สามารถขัดขืนอะไรได้ และเหมือนเช่นเคยตลอดทางระหว่างกลับเขาแทบไม่ปริปากพูดอะไรกับเธอสักคำ จะมีก็คอยกัดคอยเหน็บแนมเธอเมื่อสบโอกาส
"ลงไปรำคาญ!" ลีวายหันมาตะคอกใส่
"พูดเบาๆ สักครั้งเส้นเอ็นในคอพี่มันจะแตกตายเหรอคะ" โมบายฟาดกลับอย่างหมดความอดทน เพราะมีนิสัยยอมใครเป็นทุนเดิม ที่ก่อนหน้านี้ไม่โต้ตอบอะไรก็เพราะไม่อยากมีปัญหาและคิดว่าเดี๋ยวคงเลิกระรานไปเอง
"นี่เธอกล้าด่าฉันเหรอ!!"
"แล้วพี่เป็นใครหนูถึงต้องไม่กล้า เป็นพ่อเหรอก็ไม่! เป็นแม่เหรอ ก็คงเป็นไปไม่ได้"
"เหอะ ปากแจ๋วดี! สมกับการที่มีแม่เป็นกะหรี่ชั้นต่ำ สันดานไพร่เลยแสดงออกให้เห็นแบบนี้ไง"
"แล้วคิดว่าตัวเองดีมากนักเหรอ เกิดเป็นลูกคนรวยมีอำนาจซะเปล่า แต่ทำไมสันดา…เอ๊ย นิสัยไม่ต่างจากคนที่พี่ดูถูกเลยนะคะ เคยมีใครบอกไหมว่าพี่นิสัยโคตรแย่"
"จะมากเกินไปแล้วนะ!!"
ลีวายพุ่งกระชากแขนแล้วบีบข้อมือเล็กอย่างแรง แม้ตัวเล็กจะพยายามดิ้นขัดขืนก็สู้ไม่ไหว
"เจ็บนะ! ไอ้บ้า!" โมบายตวาด
"หัดเจียมตัวรู้จักที่ต่ำที่สูงซะบ้าง คิดจะมาอาศัยบ้านคนอื่นอยู่ ผลาญเงินครอบครัวของฉันหน้าด้าน! โดยที่ไม่ต้องเสียอะไรเลยงั้นเหรอ"
"ไอ้ คน บ้า"
"หึ"
ท่าทีโมโหร้ายของลีวายแปรเปลี่ยนเป็นนิ่งสงบ แต่กลับดูน่ากลัวยิ่งกว่าตอนที่เขาระเบิดอารมณ์ออกมาด้วยซ้ำ ตัวเล็กได้แต่นั่งนิ่งใจเต้นสั่นด้วยความหวาดกลัวเล็กน้อย
"ในเมื่อฉันไล่เธอออกไปไม่ได้ฉันก็จะไม่ไล่ แต่ก็อย่าหวังว่าจะได้อยู่ที่นี่อย่างมีความสุข อะไรที่มันทำร้ายเธอกับแม่ได้จำไว้ว่าฉันจะทำ! เก่งให้ได้ตลอดก็แล้วกัน หึ"
พูดจบลีวายเปิดประตูเดินลงจากรถกระแทกปิดเสียงดัง ทิ้งให้โมบายนั่งรู้สึกแย่อยู่คนเดียว สาวน้อยปรับอารมณ์อยู่ในรถสักพัก ไม่เข้าใจว่าเขาจะจงเกลียดจงชังอะไรนักหนา ถึงเธอกับแม่จะมาจากสังคมต่ำต้อย แต่อย่างน้อยก็เป็นคนเหมือนกัน แถมยังไม่เคยคิดจะทำร้ายใครก่อนเลยด้วยซ้ำ
"โมบายเป็นไงบ้างลูกไปเรียนวันเเรก" พอเห็นลูกสาวเดินเข้ามาแม่ก็รีบถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง "ที่มหาวิทยาลัยราบรื่นหรือเปล่า"
"สนุ๊กสนุกค่ะแม่" จริงๆ แล้วมันไม่สนุกเลยสักนิด แถมยังรู้สึกแย่อีกต่างหาก แต่เพราะไม่อยากให้แม่เครียดไปด้วย
"ไปอาบน้ำแล้วลงมาช่วยแม่ทำกับข้าวนะ"
"ได้จ้ะแม่"
"แม่ว่าจะทำอาหารเพื่อสร้างให้ท่านด้วย"
"เดี๋ยวหนูลงมาช่วยค่ะแม่"
ห้องครัว
"จำไว้นะฉันเป็นแม่บ้านและคอยรับใช้คุณหญิงมานาน แล้วคุณหญิงของบ้านนี้ก็มีแค่คุณแม่ของคุณลีวายคนเดียวเท่านั้น มาอยู่ที่นี่อย่านิ่งเฉยทำตัวเป็นภาระ" ขณะที่กำลังช่วยกันเตรียมอาหาร ป้านวลก็พูดจายกตนข่ม
"แหมๆ คุณป้า เรียกตัวเองว่าแม่บ้าน แต่ที่จริงก็ขี้ข้านั่นแหละ" โมบายสวนกลับอย่างเจ็บแสบ ทั้งที่ตัวเองก็ทำงานรับใช้เหมือนกัน ไม่รู้ว่าจะทำตัวเหนือกว่าไปทำไม
"ว้าย! อีเด็กแม่ไม่สั่งสอน"
"แม่สอนค่ะแต่ไม่จำ"
"ยัยเด็กอวดเก่ง!"
เสียงทะเลาะดังลั่น แม่รีบห้ามปรามลูกสาว
"โมบายขอโทษป้านวลเดี๋ยวนี้นะ"
"ทำไมต้องขอโทษ ผู้ใหญ่บางคนทำตัวให้ไม่น่าเคารพเอง ปากร้ายสายตาจิกกัดนิสัยเสีย ไม่รู้อยู่จนถึงวัยรับเบี้ยชราได้ยังไง ไม่โดนกระทืบตายก็บุญหัวแล้ว"
"พอได้แล้วโมบาย!"
"แม่ก็เห็นว่าใครด่าใครก่อน"
นวลเป็นคนเก่าแก่ไม่มีออมชอม รีบตะเบ็งเสียงด่าทอ "อีเด็กเหลือขอ!!"
"ฉันขอโทษแทนโมบายด้วยนะจ๊ะมันยังเด็ก" สองมือของพิมพาพนมยกไหว้ขอโทษป้านวล
"แม่ไปไหว้มันทำไม" โมบายดึงมือแม่ลง
"แม่สั่งให้หยุดไงโมบาย!!"
"แต่แม่..."
"ลูกทำไมดื้อกับแม่แบบนี้"
ตัวเล็กเงียบปากทันที เมื่อแววตาสีหน้าของแม่ของแม่เริ่มเป็นกังวล แถมน้ำเสียงสั่นเครือ
"จำใส่หัวไว้พวกเธอแค่คนอาศัย" ป้านวลกล่าวทิ้งท้ายพร้อมกับสายตาดูถูก ก่อนจะจากไปทิ้งไว้แต่ความรู้สึกแย่
"ชิอีป้า!" โมบายพึมพำด่าตามหลัง
"หยุดนะโมบาย อยากให้แม่อกแตกตายหรือไงกัน" แม่ขึ้นเสียงสูงมองด้วยใส่แววตาจริงจัง
"หนูไม่ชอบให้ใครมาดูถูกแม่"
"แม่ไม่เป็นไรหรอก เรามาอยู่ที่นี่มาพึ่งบุญคุณท่าน ถ้ารักแม่อย่าสร้างปัญหาช่วยอยู่อย่างสงบจะได้ไหม อย่างที่ป้านวลพูดก็ถูกไง เราเป็นแค่คนอาศัย"
"ก็ได้ค่ะ หนูจะอยู่เงียบๆ"
แม้จะโมโหไม่อยากยอมแพ้แค่ไหน แต่เพราะรักแม่จึงยอมเชื่อฟังทุกอย่าง ไม่อยากให้แม่เป็นทุกข์ใจ
เที่ยงคืน
โมบายนั่งอ่านหนังสือทบทวนสิ่งที่เรียนมาจนดึกดื่น จู่ๆ ก็รู้สึกหิวจึงเดินลงมาหาอะไรกิน
ห้องครัว
ระหว่างนั้นรถยนต์คันหรูของลีวายก็ขับเข้ามาจอด ชายหนุ่มอยู่ในสภาพมึนเมาเดินโซซัดโซเซเข้ามา ร่างโอนเอนชนข้าวของล้มกระจายเสียงดัง ซึ่งเป็นแบบนี้เป็นประจำ
"เหี้ยไรเนี่ย!!" เขาโวยวายด้วยความรำคาญ ก่อนจะหมดสติฟุบลงตรงบันได
"เชี่ยยย!! มานอนขวางทางขึ้นบนไดเนี่ยนะ จะกลับห้องยังไงวะ" โมบายบ่นขณะเดินขึ้นห้อง
ตัวเล็กสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วพยายามเดินย่องเลี่ยงไปอีกทาง โดยก้าวขาให้เบาที่สุดเพราะกลัวเขาจะตื่นขึ้นมา เวลานี้ไม่อยากมาต่อปากต่อคำให้เป็นเรื่องเป็นราว แม้ทั้งคู่จะใช้ชีวิตในบ้านหลังเดียวกันมาสักพักใหญ่ แต่ยังเป็นศัตรู
หมับ!
ลีวายดันสะลึมสะลือตื่นมา หนำซ้ำยังคว้าดึงกระชากชุดนอนจนร่างบางล้มลงทับบนตัว ดวงตาคมปรือขึ้นมองใบหน้าจิ้มลิ้มท่ามกลางความมืดสนิท
"อีเด็กซ่องนี่เอง ไม่หลับไม่นอน" ลีวายลืมตา "เดินป้วนเปี้ยนทำไมวะ นี่บ้านนะไม่ใช่กรงแรด! ในสวนสัตว์"
"นะ...หนูออกมาหานมกิน"
"บ้านฉันไม่ใช่สวนสาธารณะหรือซ่องที่เธอจะมาเดินเล่นได้ตามใจนะ! เหอะ"
"หยุดหยาบคายได้เเล้วนะคะ!"
"แม่เธอขายกี่บาท...ถ้าฉันยอมซื้อแลกกับการที่ต้องออกไปจากบ้านหลังนี้ ออกไปจากชีวิตพ่อฉันอะเท่าไหร่?!"
โมบายไม่รู้จะตอบคำถามนี้ยังไง
อีกอย่างก็ไม่อยากตอบโต้อะไร
กลัวแม่จะตื่นมาได้ยินคำพูดที่เลวร้าย
"ฉันถามว่ากี่บาท?! แต่สภาพอย่างเธอกับแม่คงจะผ่านผู้ชายมากันจนพรุนหมดแล้วสินะ" ลีวายพูดแดกดันจนลิ้นพันกันพร้อมกับยิ้มเยาะเย้ยสะใจ
"หนูบอกให้หยุดดูถูกแม่หนูไง!" โมบายเริ่มจะทนไม่ไหว
"เป็นแค่ลูกกะหรี่กล้ามาสั่งฉันเหรอ ฮะ!"
"ยังไม่หยุดอีก!"
"อีลูกกะหรี่"
เพียะ!!
ฟางเส้นสุดท้ายของโมบายขาดสะบั้นลง ฟาดฝ่ามือตบลงบนใบหน้าหล่องของลีวายอย่างแรงจนสะบัด
"รู้ใช่ไหมว่าตรงนี้มีกล้องวงจรปิด ถ้าพ่อฉันเห็นว่าลูกชายคนเดียวโดนตบ! ต่อให้จะถามถึงเหตุผลก็ย่อมไม่พอใจอยู่ดี ฉันเป็นลูกคนเดียวด้วยสิ" ลีวายพูดเสียงแข็ง
"นี่พี่ขู่หนูเหรอ?" โมบายจ้องหน้า
"ลองมาวัดกันสักตั้งไหมล่ะ"
"หนูขอโทษ! ก็พี่มาด่าแม่หนูก่อนทำไม"
"ฉันยอมรับคำขอโทษเป็นบทลงโทษที่สมควรเท่านั้น!"
"แล้วพี่อยากได้อะไร!"
"อยากสยบปากแจ๋วๆ ของเธอด้วยดุ้นใหญ่ ชักว่าวให้น้ำฉันมันแตกใส่ปากแล้วกลืนลงไป ถ้ามันร่วงลงพื้นแม้แต่สักเล็กน้อย..ก็ต้องก้มลงไปเลียให้หมดทุกหยด"
"!!!!"
- ผู้เขียน
