EP.7 คุกเข่าอ้อนวอน
1080 คำ
ภายในใจต่อต้านคำแนะนำจากคุณท่านมาก แต่เพราะไม่อยากทำให้แม่ไม่สบายใจจึงเลือกตอบตกลงไปก่อน
ตึกคณะออกแบบ
หลังจากวางสายโมบายก็ทำสีหน้าห่อเหี่ยวทันที ในใจไม่อยากแบกหน้าไปขอความช่วยเหลือจากเขาเลย เพราะรู้ดีว่าจะต้องเจอกับอะไร แต่วันนี้เธอก็ไม่ได้กินมื้อเช้ามา
ด้วยความหิวทำให้จำใจต้องยอม
"พี่ชายคะ"
เสียงเล็กตะโกนเรียกลีวายอยู่หน้าประตูห้องเรียน ท่ามกลางสายตาทุกคน นักศึกษาชายคนอื่นๆ ที่ได้เห็นต่างให้ความสนใจหันมามองเป็นตาเดียว พลางซุบซิบพูดชมคนตัวเล็กอย่างถูกอกถูกใจเพราะความสวยที่เกินใคร
"ใครวะน่ารักจัดเลย"
"ตัวเล็กแถมยังขาวอีก"
"สวยฉิบหาย ปีหนึ่งแน่ๆ"
เสียงแซวของผู้ชายในคณะทำเอาลีวายรู้สึกรำคาญ เขาลุกออกจากเก้าอี้แล้วเดินไปลากโมบายให้ออกมาจากตรงนั้น ก่อนจะเหวี่ยงสาวน้อยจนหลังติดกับกำแพงอย่างรุนแรง
"โอ๊ยยยยย!! พี่ชายเบาๆ สิคะ เจ็บนะ" ตัวเล็กร้องโวยวายเพราะความเจ็บ "มือหนักชะมัด"
"ไม่ต้องมาเรียกว่าพี่!" ลีวายมองอย่างดุดัน
"หนูทำเป๋าตังหล่นที่บ้าน คุณลุงบอกว่าให้มาเอาเงินที่พี่ก่อนค่ะ หนูหิวข้าวมากด้วยตอนนี้"
"เรื่องของเธอ! ไม่เกี่ยวกับฉัน"
"แต่คุณลุงสั่งนะคะพี่ชายขา"
โมบายทำทีเป็นลากเสียงยียวนกวนประสาทเพราะนึกหมั่นไส้อีกฝ่ายที่ทำหน้าดุดันใส่ทุกครั้ง
ตุ้บ!
'ว้ายยย!'
เขาฟาดกำปั้นใส่กำแพงอย่างแรงเฉียดหน้าตัวเล็กไปแบบเส้นย่าแดงผ่าแปด ทำเธอตกใจสะดุ้งหลับตาปี๋
"ฉันเป็นลูกชายคนเดียวไม่มีน้องสาว! ถ้าร่านจนชีวิตนี้ขาดผู้ชายไม่ได้ ก็ลองคุกเข่าอ้อนวอนดูสิ เผื่อฉันจะเมตตาสนองความเป็นผัวให้เธอชั่วคราว!"
ทิ้งท้ายคำคุกคามเอาไว้แค่นั้นก่อนจะเดินกลับเข้าห้องเรียนไป โมบายไม่ยอมจึงตะโกนด่าโต้เถียง
"หึ ก็ลองสิ ฉันมีดใต้หมอนนะเว้ย!"
เวลาเที่ยงตรง
โรงอาหาร
โมบายเดินกุมท้องเข้ามาในโรงอาหาร ทั้งหิวทั้งหมดเรี่ยวแรงแต่ก็ไม่มีเงิน คิดไว้แล้วว่ายังไงเขาก็ไม่ช่วยแน่
"เอาวะกดน้ำกินก่อนละกันแก้หิว" สาวน้อยกดน้ำจากตู้ดื่มฟรีดื่มอย่างน่าสงสาร แต่ก็ไม่แคร์สายตาผู้พบเห็น
"แฮ่ม! น้องโมบายทำไมดื่มน้ำเปล่า ไดเอตเหรอครับ" ชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาอบอุ่นเดินเข้ามาทัก
"พี่โซน"
"หุ่นดีอยู่เเล้วจะไดเอตทำไม"
"หนู..ลืมเอาเงินมาค่ะ"
"ทำไมไม่บอกพี่ไลน์ก็มีแล้วนี่!"
"หนูเกรงใจค่ะ เพิ่งรู้จักกันเอง"
ขนาดคนที่อยู่บ้านเดียวกันยังไม่คิดจะช่วย
แล้วต้องไปแบกหน้าขอคนอื่นใครจะกล้า
"เดี๋ยวก็สนิทกันเเล้ว ไม่ต้องเกรงใจนะ" เขาส่งยิ้มหล่อจนแทบอยากจะเป็นลมตรงนี้
"เอ่อคือ.."
"ตามพี่มาสิ"
"เราจะไปไหนกันคะ"
"ตามมาเถอะ"
โมบายหัวใจเต้นแรง ไม่เคยมีใครทำดีด้วยแบบนี้มาก่อน ถึงจะเกรงใจแต่ดูแล้วโซนคงไม่ยอมปล่อยให้หิว จึงเลือกเดินตามไปอย่างว่านอนสอนง่าย
"โซน เดี๋ยวนี้ตัวติดเด็กใหม่จังนะ" เสียงกระแนะกระแหนเอ่ยถาม พะพายเดินเข้ามาขวางด้วยความไม่ชอบใจ ยิ่งเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นโมบาย "แสนดีไม่เปลี่ยน"
"ไม่ใช่เรื่องของเธอพะพาย!"
"ทำไมต้องขึ้นเสียงด้วยคะ!"
"ก็เธอชอบวุ่นวาย"
"ทำไมพะพายจะวุ่นวายไม่ได้ ก็เรา.."
"หุบปาก! อย่าพูดไร้สาระ"
มุมหนึ่ง
กลุ่มของลีวายกับเพื่อนกำลังนั่งกินมื้อกลางวันด้วยกัน
ไมค์มองเห็นบางอย่างจึงถาม
"นั่นเด็กบ้านมึงใช่มะ" ชี้นิ้ว
"หึ!" ลีวายแค่นเสียงในลำคอไม่สบอารมณ์
"อ๋อ เรียนคณะเดี๋ยวกับไอ้โซนด้วย"
"ช่างแม่ง"
ถึงปากจะบอกแบบนั้น แต่สุดท้ายก็ลุกขึ้นเดินตรงเข้าไปหาด้วยท่าทีกวนประสาท "อยู่พร้อมหน้ากันเลยนะ"
"ลีวาย ไม่ได้เจอนานเลยนะ สบายดีใช่ไหม" พะพายทักทายทันที แววตาก็เปล่งประกาย
"เธอสนใจด้วยเหรอ"
"ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ"
"อย่าทาทำหน้าใสซื่อ! จะอ้วก"
เคว้ง!
ลีวายปัดแก้วน้ำที่วางบนโต๊ะทิ้ง
"ลีวาย.." โซนเรียกชื่อพึมพำ
"กูไม่อยากพูดกับมึง! แค่แวะมาดูพวกทรยศ"
คำพูดของลีวายทำเอาโมบายที่เป็นคนนอกยืนอยู่ท่ามกลางความงุนงง ตอนนี้ทั้งลีวายและโซนต่างจ้องหน้ากันราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ไม่มีใครยอมใคร เธอสัมผัสได้ถึงไฟโกรธที่ปะทุขึ้นอย่างรุนแรงจนน่าขนลุก
"งั้นขอตัวก่อนนะคะ" โมบายรู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกินสำหรับตรงนี้ กลัวว่าสุดท้ายจะต้องซวยไปด้วย จึงรีบขอตัวเลี่ยงออกมา สงสัยวันนี้คงต้องยอมอดข้าวจริงๆ
ตึกคณะธุรกิจ
"โอ๊ยยย กินน้ำก็ไม่อิ่ม มีแต่เรื่องแต่ราว" โมบายบ่น "ใช้ชีวิตในเมืองกรุงดีๆ ที่ลงตัว จะลงตัวกี่โมง! เครียดจนจะลงแดงตายอยู่แล้วเนี่ยยย"
"น้องโมบายรอพี่เดี๋ยวนะพี่จะไปซื้อแฮมเบอร์เกอร์ให้กินรองท้องก่อน จะได้ไม่เป็นกระเพาะ" โซนพูด
"มะ ไม่เป็นไรค่ะ"
"ไม่เป็นไรได้ไง เรายังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลย"
เสียงทุ้มของโซนที่วิ่งตามมาชะงักให้โมบายหยุดเดิน ก่อนที่เขาจะรีบวิ่งไปซื้อแฮมเบอร์เกอร์ยังรถที่ขายอีกฝั่งให้ โมบายยืนรออย่างใจจดใจจ่อเสียงเล็กพูดเพ้อฝัน "พี่โซนทั้งหล่อทั้งใจดี เป็นสุภาพบุรุษยังคอยปกป้องเราตลอด แถมยังใส่ใจวิ่งตามมาเพื่อจะซื้ออะไรให้กิน หื้อ~น่ารักจัง ถ้าวันหนึ่งต้องมีแฟน..ขอให้ได้แบบนี้สาธุ!"
ตั้งแต่เกิดมาชีวิตของโมบายก็มีแค่แม่ เจ๊ลี กับกะเพราที่ดีด้วยโดยที่ไม่เคยหวังผลตอบแทน ส่วนคนอื่นๆ อย่าว่าแต่จะผูกมิตรกันเลย แค่รู้ว่าแม่ทำอาชีพอะไรก็รังเกียจ แต่พอได้มาเจอกับโซน เขาแตกต่างจากผู้คนมากมาย
เป็นผู้ชายคนแรกที่พูดจาดีอ่อนโยนสุภาพ
แถมหน้าตายังหล่อเหลา
ทำเอาหัวใจของสาวน้อยค่อยๆ รู้สึกหวั่นไหว
- ผู้เขียน
