พัวพันพิษรัก

EP.8 ดับไฟร่าน

ตึกคณะออกแบบ

หลังโซนแยกตัวออกมาหาโมบาย พะพายเองก็วิ่งตามตอแยลีวายต้อยๆ สร้างความรำคาญใจเป็นอย่างมาก

"ลีวาย ไม่คิดจะยกโทษให้พะพายเหรอ ที่พะพายพูดเป็นความจริงนะคะ" พะพายเกาะแขน

"เก็บปากไว้แดกข้าวเถอะ!"

"แต่พะพายรักลีวายนะ ยังรักไม่เปลี่ยน"

"รักเหรอ? รักฉันแล้วไปเอากับไอ้โซนทำไม!"

ลีวายกดเสียงทุ้มต่ำ ขบกรามเค้นถามจนกรอบหน้าหล่อเหลาสั่น ทำเอาพะพายรู้สึกหวาดกลัวเพราะรู้จักนิสัยดี

ครั้งนี้เธอจึงจำใจยอมถอยไปก่อน

หลังเลิกเรียน

ลีวายต้องรอกลับพร้อมโมบายเช่นเคย แต่วันนี้ทันทีที่ขึ้นรถมาเขาก็หาเรื่องต่อว่าทันที

"ดูเหมือนจะสนิทกับไอ้โซนไวดีนะ เชื้อกะหรี่ไม่ทิ้งแถว สงสัยเชื้อบ้าผู้ชายจะอยู่ในดีเอ็นเอ!" ถ้อยคำใจร้ายที่เขาพ่นออกมาแต่ละที บาดลึกเข้าไปถึงแกนหัวใจของตัวเล็ก

"เขาเป็นรุ่นพี่ที่คณะ หนูก็ต้องรู้จักเป็นธรรมดา" โมบายอธิบายอย่างใจเย็น พยายามไม่ตอบโต้

"รู้จักหรือคันกันแน่!!"

"พี่ถูกสอนมายังไง ถึงชอบดูถูกคนอื่น!"

โมบายเริ่มจะสงสัยขึ้นมา ทั้งที่เขาก็เติบโตในครอบครัวที่ดูดีมีชาติตระกูล แต่ความคิดต่ำตมซะยิ่งกว่าเด็กในซ่อง

"อย่างน้อยแม่ฉันก็ไม่ได้เป็นกะหรี่" ลีวายโต้เถียง "ไม่ได้ใช้อวัยวะเพศหากินแบบแม่ของเธอ"

"มันจะมากไปแล้วนะคะพี่!"

"ใครเป็นพี่เธอ!!"

"งั้นถ้าเรียกไอ้...พี่จะโอเคใช่ไหมคะ ?"

"ปากดีนักนะ สมกับที่เกิดในซ่อง!"

"สติดีหรือเปล่า เรียกพี่ก็ไม่ได้ เรียกไอ้ก็ไม่ชอบ ประสาทแดก!! เอาแต่ใจเหมือนคนมีปม"

"เคยได้ยินแต่คำว่ายับยั้งชั่งใจ แต่พอเจอเธอปากแซ่บๆ แบบนี้ เดี๋ยวโดนยับยั้งช่างแม่ง!! ต่อยผู้หญิงจะเสียเงินสักกี่บาทวะ"

ทั้งคู่มีปากเสียงกันมาตลอดทางอย่างไม่มีใครยอมใคร จนกระทั่งกลับถึงบ้าน โมบายรีบเปิดประตูลงจากรถแล้วเดินหนีขึ้นข้างบน เพราะไม่อยากทะเลาะกันให้แม่เห็น

หมับ!

ลีวายที่อยู่ในอารมณ์โกรธจัด รีบเดินตามมาคว้าแขนร่างบางไว้แล้วกระชากเข้าหาตัว

"โอ๊ยยยย! พี่ปล่อยหนูนะ!" โมบายพยายามดิ้น

"ด่าเสร็จแล้วเดินหนีเหรอ?"

"อย่าหาเรื่องได้ไหม หนูไม่อยากทะเลาะ"

"แต่ฉันอยากทะเลาะกับเธอมีอะไรไหม วันนี้ไม่มีใครอยู่ ไม่มีใครช่วยเธอได้ทั้งนั้นแหละ!"

วันนี้แม่ของโมบายต้องพาพ่อลีวายไปโรงพยาบาลตามที่หมอนัดไว้ อีกนานกว่าจะกลับถึงบ้าน

"พี่เป็นบ้าอะไรนักหนา!" โมบายตะคอก

"เป็นบ้าเพราะอยากให้เธอกับแม่ไปให้พ้นจากที่นี่ ไปซะแล้วอย่ากลับมาให้เห็นหน้าอีก!!"

"ไปบอกพ่อพี่เองสิ! ถ้ากล้าพอนะ"

"ปากดีนักนะ ดีให้ได้ตลอดแล้วกัน"

พูดจบเขาก็ลากแขนเธอให้เดินตามมา

"พะ..พี่จะพาหนูไปไหน ปะ..ปล่อยหนูนะพี่"

โมบายพยายามดิ้นขัดขืนแต่ก็ไม่เป็นผล

สู้แรงคนตัวสูงไม่ได้เลยสักนิด

แกร๊ก

ลีวายโยนตัวเล็กเข้าไปในห้องน้ำ ก่อนจะหยิบฝักบัวมาฉีดน้ำใส่จนเธอเปียกปอนไปทั้งตัว

"กรี๊ดดดด! ทำบ้าอะไรของพี่เนี่ย!!"

"ดับไฟร่านในตัวเธอไง ไปเรียนไม่กี่วันสนิทกับผู้ชาย เชื้อกะหรี่แรงแบบนี้ต้องดับซะหน่อย"

"ไอ้พี่บ้า!! ปล่อยหนูนะ"

ระหว่างนั้นแม่ก็กลับมาพอดี

"โมบายอยู่ไหนลูก" เสียงของแม่ตะโกนเรียก "โมบายอยู่ไหม...มาช่วยแม่เก็บของหน่อย"

แม่ขานเรียกเท่าไหร่ลูกสาวก็ไม่ตอบกลับ เพราะเป็นเวลากลับถึงบ้าน แต่แม่ไม่รู้ว่าตอนนี้ลูกกำลังถูกลีวายกักตัวไว้ในห้องน้ำชั้นล่างซึ่งอยู่ไม่ไกล

"มะ..อื้อ!"

ตัวเล็กกำลังจะอ้าปากตอบผู้เป็นแม่ แต่ก็ถูกคนตรงหน้าโน้มตัวลงมาประกบปากจูบแนบสนิทเพื่อเก็บกลั้นเสียง เธอส่งเสียงอู้อี้ในลำคอพยายามดีดดิ้น แต่โดนจับแขนขึงไว้กับกำแพง เขาจูบปิดปากเธออยู่อย่างนั้น จนกระทั่งได้ยินเสียงฝีเท้าของแม่โมบายดังห่างออกไป จึงยอมผละปล่อย

"เฮ้อออ เกือบไปแล้ว" ลีวายถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเหลืบมองโมบาย พลางคิดว่าหากไม่ปิดปากเธอเรื่องนี้ถึงหูพ่อ เขาต้องโดนต่อว่าแน่ๆ "มองหน้าทำไม?"

โมบายยืนนิ่งช็อกพูดอะไรไม่ออก เมื่อถูกจูบอย่างไม่ทันตั้งตัว แถมนี่ยังเป็นจูบแรกของเธอแต่กลับถูกผู้ชายใจร้ายขโมยไปแล้ว เสื้อผ้าที่เปียกชุ่มส่งผลให้มองเห็นชุดชั้นในบาง เพราะชุดนักศึกษาเสื้อเป็นสีขาวรัดทรวดทรง

หุ่นอวบอั๋นผิวขาวเนียนทำใจหนุ่มเต้นสั่น

เขาลอบกลืนน้ำลายลงคอเบาๆ

ห้องลีวาย

หลังจากโมบายวิ่งหนีออกไปเขาก็รีบอาบน้ำอาบท่า พึมพำขณะที่กำลังเอาผ้ามาเช็ดผมที่เปียกชุ่ม สมองยังเอาแต่นึกถึงภาพชุดชั้นในที่เห็นริมฝีปากนุ่มๆ ที่ได้สัมผัส

"เด็กบ้าแรงเยอะชะมัด" สักพักก็มีสติ "หยุดนะไอ้ลีวาย เสียสติไปแล้วเหรอ เด็กนั่นมาจากซ่องสกปรกจะตาย อย่าลดตัวไปเกลือกกลั้ว!"

ห้องโมบาย

"โอ๊ยยยย! จูบแรก ไอ้พี่เลวพี่บ้า คนอะไรเอาแต่ใจปากหมาดูถูกแถมลามกอีก!" พอกลับมาถึงห้องโมบายก็ด่าสาปแช่งลีวายชุดใหญ่พลางใช้มือเช็ดขยี้ริมฝีปากตัวเอง

ฉิ่ง~

ตัวเล็กกำหมัดแน่น พลางหยิบมีดปลายแหลมที่ซุกซ่อนไว้ใต้หมอนขึ้นมาด้วยท่าทางจริงจัง

"ถ้ากล้าเข้ามาลวนลามเราอีกนะ จะแทงให้ยับเลย เอาให้พรุนสามร้อยกว่ารู แม่งเอ๊ย!!"