ชาคริยาค่อย ๆ รู้สึกตัวจากปลายนิ้วและกระพริบตาถี่ ๆ ขณะค่อย ๆ ลืมตาขึ้นรับภาพอันพร่ามัวที่ค่อย ๆ ชัดเจนขึ้น หญิงสาวมองเห็นดวงไฟบนเพดานห้องกับสติสัมปชัญญะที่ถูกดึงกลับมาจากโลกอันหมุนคว้างก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบไป ร่างแน่งน้อยแทบเขยื้อนตัวไม่ได้เพราะยังหนักอึ้งในหัว เธอยังมึนงงแต่รับรู้ได้ว่าตอนนี้กำลังนอนเหยียดยาวอยู่บนเตียงผู้ป่วยภายในห้องซึ่งมีป้ายของโรงพยาบาลติดอยู่ที่มุมหนึ่ง หญิงสาวทำได้แค่ขยับลำคอและเมื่อเอียงหน้ากลับไปด้านหนึ่งก็ต้องพบกับความประหลาดใจเมื่อเธอเห็นใบหน้าคร้ามเข้มของร่างสูงใหญ่อยู่ใกล้แค่คืบ ใบหน้าของบุรุษที่ฝังลึกอยู่ในสำนึกของเธอเสมอ ชาคริยาได้ยินเสียงลมหายใจที่ผ่อนออกมาหนัก ๆ ของผู้ชายตัวโตที่หลับอยู่ข้างเตียงในท่านั่ง แขนเหยียดขึ้นไปเหนือศีรษะของหญิงสาวและหน้าคมคายนั้นอยู่บนหมอน ชั่วขณะของความรู้สึกที่แสนอบอุ่นวาบลึกเข้าไปใต้บึ้งหากทว่าก็เพียงเสี้ยวเวลาแห่งความสุขเท
