ภควินหันไปบอกชาคริยาอีกครั้งแต่ดูเหมือนหญิงสาวแทบไม่อยากพูดอะไร เขาเหลือบมองอีธานและเห็นนัยน์ตาสีบรูเน็ตเข้มคู่นั้นจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของเธอ มีบางอย่างสะท้อนอยู่ในนั้นและทำให้หนุ่มลูกครึ่งอเมริกันเอเชียเริ่มหวั่นกลัว กระนั้นเขาก็ยังถามหนุ่มอเมริกันร่างสูงใหญ่ว่า
“แล้ว...เอ้อ...ไม่ทราบว่าคุณอีธานพักอยู่ที่ไหนครับ”
“ผมพักอยู่ที่เพนท์เฮาส์ไม่ห่างจากที่นี่”
“คุณคงมาอยู่หลายวันสินะครับ”
“ก็จนกว่าจะเสร็จธุระ ซึ่งผมยังไม่แน่ใจ”
“ถ้าอย่างนั้นผมก็ขอตัวก่อน...หยิน...วินกลับแล้วนะ”
ภควินกล่าวก่อนออกไปจากห้องนั้นเหลือเพียงชาคริยาและอีธานอยู่ตามลำพังกับบรรยากาศเงียบงันและยังอึมครึม
“ท่าทางเขาจะเป็นห่วงคุณมากนะจีน”
ชายหนุ่มกล่าวขึ้น ชาคริยาชายหางตามองเขาขณะยังนั่งหลังตรง
“วินเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดที่ฉันมีอยู่ตอนนี้...ว่าแต่คุณเถอะค่ะ ควรจะกลับไปได้แล้ว ตอนนี้ใกล้จะหมดเวลาเยี่ยมแล้วนะคะ”
“ผมจ
