ครืดๆ ครืดๆ
ระหว่างทางหลังจากที่ที่ไทเรลล์ขับรถออกมาได้สักพัก โทรศัพท์เครื่องหรูที่วางอยู่บนตักเขาก็ส่งเสียงร้องขึ้น สายตาคมหลุบมองชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอมือถือ ก่อนจะชะลอความเร็วรถลง และหยิบมันขึ้นมากดรับสาย
“ครับแม่”
(ไปรับน้องรึยังลูก)
“ครับ กำลังกลับคอนโด” สายตาคมเบือนสายตากลับไปมองคนตัวเล็กที่เอนกายหลับสนิทอยู่เบาะรถข้างๆ เล็กน้อย ก่อนจะดึงสายตากลับไปมองถนนเบื้องหน้าต่อ
(แม่เตรียมอาหารไว้พร้อมแล้ว ถ้ามาถึงแล้วก็พาน้องขึ้นมาเลยนะลูก)
“ขอผมถามเธอดูอีกทีแล้วกัน มิราตัวรุมๆ ผมกลัวว่าเธอจะไม่สบาย”
(อย่างนั้นหรอกเหรอ แล้วน้องเป็นอะไรมากมั้ย แม่ว่าแวะหาหมอก่อนดีมั้ย)
“ตอนนี้ยังไม่เป็นอะไร เดี๋ยวผมขอขับรถก่อนแล้วกัน นี่ก็ใกล้ถึงคอนโดแล้ว”
(เอาอย่างนั้นก็ได้ ดูแลน้องดีๆ นะไทร์)
“ครับ”
มาเฟียหนุ่มวางโทรศัพท์ไว้บนตักตามเดิม เป็นจังหวะเดียวกันกับตอนที่รถของเขาจอดรอสัญญาณไฟจราจรเปลี่ยน
