มิราหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าที่ถูกกอดเอาไว้ออกมา กดโทรออกหาเพื่อนสนิท สัญญาณดังไม่นานปลายสายก็กดรับ
(เลิกงานแล้วเหรอคะเพื่อนสนิท ฉันกำลังจะโทรหาแกอยู่พอดีเลย)
“เกล ฮึก!” หญิงสาวร้องไห้ออกมาอีกครั้ง ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้พูดอะไรออกไป ทำให้ปลายสายที่รับโทรศัพท์ด้วยเสียงร่าเริงตกใจอย่างหนักเช่นกัน
(มิรา แกเป็นอะไร แกร้องไห้ทำไม)
“ฉัน ฮื่ออออออ...”
(แกอย่าเอาแต่ร้องไห้ได้มั้ย ฉันใจไม่ดีเลยยัยมิ)
“เกล ฮึก! พี่ไทเรลล์ ฮื่อ...เขามีลูกมีเมียแล้ว ฮื่ออออ”
(หา! ปะ...เป็นไปได้ยังไง ฉันกับพี่วาคีนก็กำลังจะเข้าไปคอนโดแก พะ...พี่วาคีคะ)
“ฉันเห็นมากับตา ฮึก!” ยังไม่ทันที่เธอจะอธิบายอะไรออกไปมากกว่านั้น ก็พบว่าแบตมือถือดันมาหมดพอดี มิรามองลงบนหน้าจอโทรศัพท์ของเธอที่ดับมืดลงไป จากที่ร้องไห้หนักอยู่แล้วก็ยิ่งทำให้เธอร้องหนักเข้าไปอีก
หัวใจของเธอเจ็บปวดราวกับถูกทุบด้วยของหนักๆ เคว้งคว้างไปหมด เหมือนทุกอย่า
