“ใช่จ้ะ พิมพ์น่ะไม่ไปกับพวกเรา อยู่คนเดียวเหงาไหม” บัวบูชาเข้าไปกอดรัดเพื่อนอย่างคิดถึง
“ไม่อยากเป็นก้างน่ะ” เธอกอดตอบ ย่นจมูกให้พี่ชายคนเดียว
“นี่กินอะไรหรือยัง” พันกรเอ่ยถามน้องสาว
“กินแล้วค่ะ” พิมพ์นาราตอบพี่ชายเสียงหวาน
“กินมาม่าอีกแล้วใช่ไหม”
“แหะๆ ขี้เกียจทำ”
“หมู่นี้ขี้เกียจไปนะ พี่มาทีไรเห็นเอาแต่นอนทุกที” พันกรเอ่ยถาม สังเกตน้องสาวตามที่บัวบูชาบอก ตอนแรกเขาก็ไม่ได้สังเกต แต่ตอนนี้เริ่มสังเกตและเห็นว่าเป็นจริงตามที่ภรรยาบอก
“หิวหรือยัง บัวทำกับข้าวเยอะแยะเลย”
“ทำอะไรบ้าง ของโปรดใช่ไหม หอมตลบอบอวลไปหมด” พิมพ์นาราทำจมูกฟุตฟิตอย่างน่ารัก
“พิมพ์” เสียงเข้มของพี่ชายทำให้พิมพ์นาราหันไปมองอย่างสงสัย
“เฮียเป็นอะไร ทำไมเสียงเครียดจัง” คนมีชนักปักหลังรู้สึกว่าใจคอไม่ค่อยดี
“เราอ้วนไปหรือเปล่า” พันกรกวาดสายตามองน้องสาวไม่วางตา ตลอดหลายเดือนที่เปิดเทอม เขาใส่ใจบัวบูชามากกว่าน้องสาว
