42

1534 คำ

กันต์เดินผิวปากออกจากห้องนอน เขาส่ายหน้าไปมาเมื่อนึกถึงคนที่นอนกอดอยู่เมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา เธอชอบลุกหนีเขาทุกครั้ง เมื่อหลายเดือนก่อนก็เช่นกัน หนีจนพี่ชายของเธอชวนเขาไปกินข้าวนั่นแหละ... ถึงได้เจอกัน บ้านของคุณยายไม่ได้กว้างนัก แต่เขาหาเธอไม่เจอ ถามใครก็บอกว่าเธอออกไปเดินเล่น กันต์ไม่รู้ว่าคนแอบหลบคอยมองอยู่ พอเขาเดินตามหาเขาก็หนี พิมพ์นาราแอบมองคนที่เดินหาเธอจนทั่ว ก่อนจะอมยิ้ม เหมือนกับเล่นซ่อนหาสมัยเมื่อครั้งยังเด็กๆ หญิงสาวหลบเขาจนเหนื่อยก็ไปหาที่นอน แคร่ไม้ไผ่เย็นสบายใต้ต้นขนุนดูน่านอน นั่งๆ นอนๆ สักพักก็เผลอหลับไป รู้สึกว่าหลับสบายเหลือเกิน... พิมพ์นาราบิดตัวไปมา รู้สึกว่าหมอนที่เธอหนุนอยู่แข็งๆ เหมือนกัน แต่เอ๊ะ! ตอนเผลอหลับไป บนแคร่ไม่มีหมอนนี่นา!!! “อุ๊ย!” เธออุทานเมื่อลืมตาตื่นเต็มๆ ก็เห็นใบหน้าหล่อเหลาของกันต์ลอยเด่นอยู่ตรงหน้า “ตื่นแล้วเหรอ” เขาลูบผมสลวยของเธอไปมา ตอนนี้

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม