คุณยายเองก็อมยิ้ม พิมพ์นารายังเด็ก พอหายเครียดก็เหมือนไม่เคยมีเรื่องทุกข์ใจอะไรมาก่อน แต่หลานชายของท่านสิ หน้าเครียดๆ คงเพราะเมียไม่ยอมนอนด้วย
“ดีแล้วจ้ะ ไปเที่ยวเปิดหูเปิดตาเสียบ้างจะได้สดชื่น”
“หนูซื้อขนมมาฝากคุณยายด้วยนะคะ”
“น่ารักเสียจริง ขอบใจมากจ้ะ เดี๋ยวให้เด็กจัดใส่จานแล้วมากินพร้อมกับยายนะ”
“ค่ะ เอ่อ...ซื้อมาฝากพี่กันต์ด้วยน่ะค่ะ ไม่รู้ว่าพี่กันต์ชอบกินขนมอะไรบ้าง” เธอเลียบๆ เคียงๆ เอ่ยถาม เมื่อไม่เห็นเขา คิดว่าอาจจะไปเดินเล่นหรือไปทำอะไรอยู่ตรงไหนของบ้าน
“ขานั้นกลับกรุงเทพฯ ไปตั้งแต่ตอนสายแล้ว เราคงกินกันแค่สองคนแล้วละจ้ะ”
“พี่กันต์กลับกรุงเทพฯ ไปแล้วเหรอคะ” พิมพ์นาราบอกตัวเองว่าใจแป้วไปเลยทีเดียว
“ใช่จ้ะ ตากันต์ไม่ได้บอกหนูหรอกเหรอ”
“เปล่าค่ะ” คนตอบรู้สึกใจหายวาบ คล้ายตัวเองไม่มีความสำคัญ
“สงสัยมีงานด่วนน่ะ บอกยายว่ามีงานแค่นั้น ยายก็ไม่ได้ถามอะไรมาก”
“เหรอคะ” เธอเม้มป
