เขาอาจเบื่อที่จะตามมาเซ้าซี้ ดูอย่างเมื่อคืนสิ พอเธอบอกว่าไม่ เขาก็เปลี่ยนเป็นคนละคน หันหลังให้เธอ เดินกลับไปนอนที่ห้องตัวเองเฉยเลย ทิ้งให้เธอนอนบนฟูกอยู่หน้าเตียงคุณยายคนเดียว
พอคิดมากๆ เข้าก็เริ่มปวดหัว อารมณ์ไม่อยากอยู่ที่นี่เริ่มมีมากขึ้น แม้บ้านคุณยายจะสบาย น่าอยู่ อาหารการกินทุกอย่างดีหมดและคนที่นี่ก็ใจดี แต่เธอไม่อยากนั่งนอนรอกันต์เหมือนของตายแบบนี้ แต่พอเห็นหน้าคุณยาย ท่านเรียกให้ไปกินข้าวเหมือนเธอเป็นเด็กๆ เธอก็รู้สึกอบอุ่นวาบขึ้นมาในอก สุดท้ายก็ไม่กล้าหนีไปเหมือนที่ทำกับพี่ชายและเพื่อนรัก กลัวคุณยายจะเกลียด เธอไม่อยากให้คุณยายที่น่ารักไม่ชอบหน้าเธอและไม่อยากทำอะไรเป็นเด็กๆ หนีความจริงเหมือนก่อนอีก
“หมู่นี้ใจลอย พิมพ์เป็นอะไรหรือเปล่าลูก” คุณยายเอ่ยถามขึ้นในวันหนึ่ง
“เปล่าค่ะ” เธอไม่อยากให้คุณยายไม่สบายใจ เลยตอบปฏิเสธออกไป
“ไว้ใจยายหรือเปล่า มีอะไรก็เล่าให้ยายฟังได้นะ ยายน่ะร
