“อุ๊ย!” เขาตามมาประชิดตัว ก่อนจะกระชากเธอเข้าไปหา เพียงนิดเดียวร่างอวบก็ตกอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างง่ายดาย
“ปล่อยนะ” เธอแหวใส่เขา รู้สึกถึงลมหายใจที่ร้อนระอุเป่ารดใบหน้าของเธออยู่
“อยากให้ปล่อยจริงเหรอ ไม่จริงมั้ง เพราะเธออยากจับฉันอยู่แล้วนี่”กันต์กอดรัดร่างอวบแน่นขึ้น พิมพ์นารารัวกำปั้นใส่เขา แต่เขารวบมือเธอเอาไว้ ใบหน้าของเขาก้มต่ำลงมาจนชิด เธอเบี่ยงหลบ ริมฝีปากร้อนๆ ของเขาจึงชนกับแก้มนวลแทน
“อุ๊ย!” พิมพ์นาราหน้าแดง เธอเอาแต่หลบหน้าหลบตาเขา จึงไม่เห็นแววตาบางอย่างจากคนที่อยากแกล้ง โกรธก็โกรธอยู่หรอกเพราะไม่ชอบให้โดนบังคับแบบนี้ แต่เขาก็มีบางอย่างที่ซุกซ่อนเอาไว้
“ปล่อยเค้านะ” พิมพ์นาราดิ้นรนแต่สู้แรงเขาไม่ไหว เมื่อถูกดันเข้าไปในเรือนกล้วยไม้ แผ่นหลังของเธอชิดกับผนังด้านหนึ่ง ถูกเขากักเอาไว้จนหนีไปไหนไม่รอด
“อยากให้ปล่อยจริงเหรอ ปากบอกว่าอยากให้ปล่อย แต่การกระทำกลับสวนทางกัน”
“ปล่อย
