“ไม่ต้องบอกก็ได้ คุณกุมภ์ได้ยินเสียงนายแม่กับคุณน้าเต็ม ๆ เลย”
เสียงของหญิงสูงวัยทั้งสองแทรกมาทางโทรศัพท์บ่นว่าไม่ให้นุชรีคุยโทรศัพท์ไปขับรถไป ถ้าจะคุยให้จอดคุยกันให้เสร็จเสียก่อน ไม่งั้นจะเกิดอุบัติเหตุเอาได้
“กูบอกน้องกูแล้ว มึงก็รออยู่นี่แหละ”
“น้องมึงจะเชื่อกูเหรอไอ้กุมภ์”
“เดี๋ยวกูช่วยพูดอีกแรง”
“มึงช่วยพูดแล้วนุชรีจะเชื่อมึงเหรอ อย่างกับมึงเป็นพ่อเขาแน่ะ”
“มึงเชื่อกู” กุมภ์รับคำอย่างมั่นเหมาะ
“ทำไมมึงถึงมั่นใจนัก ขนาดกูยังไม่มั่นใจเลยว่าจะง้อน้องมึงได้สำเร็จ”
“เอาน่า ถือว่ากูช่วยมึงตอบแทนที่มึงช่วยกูแล้วกัน”
“มึงนี่เป็นเพื่อนที่ดีจริง ๆ เลยว่ะ เหมือนกูจะมองคนอย่างมึงผิดไปมาก” ชัยชนะยิ้มออก รู้สึกว่าการได้เจอกันอีกครั้ง ได้ปรับความเข้าใจกันแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน
“มึงอย่าเพิ่งชมกูเลย กูชั่วกว่าที่มึงพูดเอาไว้เยอะ”
“ใครชั่วเหรอคะคุณกุมภ์”
เสียงของนุชรีดังขึ้นหลังจากประตูเปิ
