ชื่อฮองเฮาทำให้หลี่อ้ายหลิงหวาดกลัว นางเบิกตาโพลง เกรงกลัวท่านอาหญิงฮองเฮามากกว่าใคร เพราะบารมีของท่านอาทำให้นางวางอำนาจใส่ใครต่อใครก็ได้ แต่ถ้าเรื่องวางยากำหนัดรู้ไปถึงหูท่านอาของนาง นางต้องถูกตีตายอย่างแน่นอน
“ฮองเฮาคงอับอายที่มีหลานอย่างนี้ เมื่อนั้นฮองเฮาจะเป็นผู้ตัดสินเรื่องที่คุณหนูหลี่ก่อขึ้นเอง” เขาขู่นางเพราะรู้ว่าหลี่อ้ายหลิงเกรงใจและกลัวฮองเฮามาก
“อ๊ะ อย่านะ อย่าไปทูลฮองเฮา ขะ ข้ายอมรับผิดแล้วก็ได้ ได้โปรดอย่าไปทูลต่อฮองเฮาเลยเจ้าค่ะ ต่อไปข้าไม่กล้าทำอีกแล้ว”
เจิ้งอี้เหยียนแค่นเสียงในลำคอ เขาไม่เชื่อนางสักนิด “หากเจ้ากล้าคิดร้ายต่อข้า ต่อครอบครัวของข้า ต่อคนของข้าข้าจะฆ่าเจ้าซะ จำคำข้าไว้”
เจิ้งอี้เหยียนเดินออกไป ทิ้งคำพูดเย็นชาร้ายกาจไว้ให้หลี่อ้ายหลิง แต่เขาไม่มีทางรู้เลยว่าสตรีที่เหมือนอสรพิษเช่นนางจะกลับมาแว้งกัดเขาในภายหลังได้อีก
“ข้าไม่มีวันยอมแพ้หรอก ท่านกลับสำนักค
