“ข้าทนเห็นท่านพี่ทรมานแบบนี้ไม่ได้ ให้ข้าช่วยท่านพี่เถอะนะเจ้าคะ อันที่จริงเรื่องนี้ก็มีแต่ข้าคนเดียวที่ช่วยท่านพี่ได้” นางพูดไปแล้วก็ก้มหน้าแดงซ่านจ้องมองพื้นอย่างอับจนปัญญา ไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไปดี
อะไรทำให้นางพูดเรื่องนี้กับเขาออกมาได้นะ แต่ช่างเถอะ ในเมื่อคำพูดก็พูดไปแล้วอย่างไรก็ต้องรับผิดชอบทำให้ได้
“นางใส่ยาชนิดรุนแรงมาก ข้าเองก็สุดจะระงับไว้” องค์ชายรองอย่างเขาไม่เคยรู้สึกถึงทางตันเช่นนี้มาก่อน ทุกเรื่องเขาล้วนสามารถจัดการได้อย่างหมดจด เขาเชยคางนางขึ้นมอง ดวงตาเต็มไปด้วยความพร่ากระหาย “คงต้องพึ่งพาเจ้าเสียแล้ว ฮุ่ยชิงเมียรักของข้า”
เขาเรียกนางด้วยเสียงสะบัดร้อนสะบัดหนาวแต่ฮุ่ยชิงกลับรู้สึกอุ่นวาบ ร้อนผ่าวไปทั้งตัว สายตาดุจเปลวเพลิงของเขาเผาผลาญนาง ในแววตาคู่คมมีแต่ร่างนางอยู่ในนั้น นางใจเต้นระรัวอย่างไม่อาจระงับได้
“ข้าอีกแล้วเหรอเจ้าคะ”
เขาย้อนถามนาง “ข้ามีอนุอุ่นเตียงหรือไม
