เมื่อไม่มีเขาอยู่บริเวณนี้แล้ว นางยังคงใช้ความคิดไปเรื่อยๆ นางไปละเมอเรียกชื่อรองแม่ทัพเถียนหลิงได้อย่างไรในเมื่อเวลานี้หัวใจของนางย่อมวางไว้ในมือท่านพี่หยางต้าหลงเพียงหนึ่งเดียว...
เขาไล่นางไปนอนแต่เขาไม่กลับเข้าเรือน นางย่อมไม่สบายใจอยู่ดี ใครจะหลับตาลงได้เล่า การที่เขาไม่โบยนางย่อมแสดงให้เห็นว่าในใจเขามีนางอยู่มากถึงไม่ต้องการทำให้นางเจ็บ
ในความทรงจำเมื่อเลยวัยปักปิ่นมา มารดาเคยสอนนางไว้เสมอว่าหากออกเรือนไปแล้ว สามีภรรยาทะเลาะกันอย่าให้ความโกรธกินเวลายาวนานข้ามคืน หากอ่อนได้ให้อ่อน หากยอมได้ให้ยอม มือน้อยกำชายเสื้อไว้ น้ำตาเอ่อคลอ...
นางยังไม่เข้านอน เหตุการณ์ในคืนนี้ทำให้ข่มตาหลับยาก จึงเดินลงจากเรือนไปอย่างเรื่อยเฉื่อยแล้วมองหาแผ่นหลังอันคุ้นเคย แต่จนแล้วจนเล่านางก็ไม่เห็นแม้แต่เงา จนกระทั่งได้ยินเสียงร้องของลู่เฟิงที่ดังออกมาจากคอกม้า เสียงของมันทำให้นางฉุกคิดได้ว่า...
“ใช่แล้ว ค
