ฮุ่ยชิงอมยิ้มเขายิ่งดุนางยิ่งแหย่แล้วเลื่อนไปซบอกเขาอย่างไม่รู้ไม่ชี้ อยากรู้นักว่าท่านพี่จะผลักนางออกหรือไม่ ทว่านางกลับเห็นเขายืนตัวแข็งค้าง จะกอดก็ไม่กอด จะผลักก็ไม่ผลัก
“ท่านพี่เจ้าคะ เรื่องที่ท่านบอกว่าข้าละเมอเรียกชื่อชายอื่นนั้นก็อาจเป็นได้เจ้าค่ะ คือว่าข้านึกออกแล้ว คืนก่อนข้าฝันเห็นท่านรองแม่ทัพเถียนหลิงมาช่วยปราบม้าพยศ ข้ากำลังตกจากหลังม้าจึงละเมอเรียกชื่อเขา เพราะเขาเป็นคนสอนข้าขี่ม้า ข้าไม่ได้มีใจให้เขาแบบที่ท่านพี่คิดแม้แต่น้อย ข้าสาบานกับเทพธิดาฉางเอ๋อร์บนดวงจันทร์ก็ได้”
เจิ้งอี้เหยียนแค่นเสียงในลำคอครั้งหนึ่ง พยายามทำหน้าให้เย็นชา “หากเจ้าไม่มีใจให้เขาแล้วเหตุใดจึงต้องฝันถึงเขาจนละเมอเรียกชื่อเขา”
“ความฝันห้ามกันได้ด้วยหรือเจ้าคะ เขาเป็นคนสอนข้าขี่ม้าคนแรกตอนแม่ข้าป่วยและข้าขโมยม้าออกไปตามหาหมอข้าแค่รู้สึกดีกับเขาในเวลานั้นแต่ข้าไม่ได้รักเขาเพราะข้ารักท่าน”
เจิ้งอี้เหยีย
