“บ่าวไม่รู้เจ้าค่ะ รู้เพียงแต่กรมอาญาพาคนมามาก แล้วจับกุมคุณชายรองหยางเอ้อร์หลงไป”
“ถ้าเช่นนั้นจะชักช้าไม่ได้แล้วข้าต้องรีบไปบอกท่านพี่ส่วนเจ้าให้คนไปส่งข่าวให้ท่านผู้เฒ่าหยางทั้งสองทราบด้วย ข้าจะรีบไปแจ้งท่านพี่”
“เจ้าค่ะ ฮูหยินน้อย”
ฮุ่ยชิงวิ่งหน้าตื่นไปตามหาหยางต้าหลง แม้เขาจะไม่ได้สนิทกับน้องชายคนนี้นักแต่เขาก็ควรรู้เรื่องนี้ ตั้งแต่นางแต่งเข้าสำนักคุ้มภัยนางไม่เคยเห็นหยางเอ้อร์หลงมาเยี่ยมสำนักคุ้มภัยเลย ตามธรรมเนียมแล้วน้องชายต้องเป็นฝ่ายมาเยี่ยมพี่ชาย
แต่นางก็ไม่ได้ประหลาดใจอะไร ลูกฮูหยินใหญ่ กับลูกเมียรองมักมีปัญหาไม่ลงรอยกัน แต่ยามพี่น้องประสบปัญหา หยางต้าหลงไม่ใช่คนจิตใจคับแคบเขาคงไม่นิ่งดูดาย
ฮุ่ยชิงวิ่งตรงไปยังสวนที่แยกจากหยางต้าหลงได้สักพักหนึ่ง เขาคงต้องอยู่ที่นั่นผ่านไปไม่นานข้ามสะพานหินมาถึงจุดเดิมที่เขายืนอยู่ เสียงของหยางต้าหลงดังแว่วราวกับเขากำลังคุยกับใคร
“อย่าเอา
