นางแค่เสแสร้งโง่งมจะได้ไม่มีวันตกเป็นเหยื่อคนร้ายกาจเช่นนี้อีก เมื่อยามเว่ย (13.00 น. -14.59 น.) จนถึงยามเซินจึงแกล้งสลบไม่ฟื้น เขาพยายามพัดโบกและดูแลนางอย่างดี จวบจนเห็นเขากับกัวจื่อหลานยืนคุยกัน แล้วคนอันธพาลกำลังกลั่นแกล้งคนสนิทที่รู้เท่าทัน นางถึงได้ลงจากรถม้าเข้ามาห้ามปราม
“เจ้าไม่ง่วงแล้วหรือฮุ่ยชิง ถ้าไม่ง่วง หรือเจ้าหิว” นางยังไม่ยอมเปิดปากพูด เจิ้งอี้เหยียนจึงไม่อยากเซ้าซี้ กลัวเมียรักจะรำคาญ ช่วงนี้พูดอะไรคงผิดหูไปหมด
สายลมเย็นหอบหนึ่งพัดกลิ่นดอกท้อป่าอ่อนๆ โชยผ่านมา พระพักตร์งดงามดุจหยกล้ำค่าของเจิ้งอี้เหยียนกำลังแหงนมองท้องฟ้า สีพระพักตร์เรียบเฉยแต่คมคาย กลิ่นอายสูงส่งยากจะอธิบายกำลังสร้างความกดดันให้ฮุ่ยชิงเห็นเขาสวมอาภรณ์สูงศักดิ์เช่นนี้แล้ว นางกลับรู้สึกด้อยค่าไม่คู่ควรกับการสนทนากับบุรุษสูงศักดิ์เช่นเขา
ถึงแม้ว่านางจะเคยปรนนิบัติเขามาแล้วหลายครั้งอย่างใกล้ชิด แต่เมื่อรู้
