กัวจื่อหลานหายไปพักใหญ่ เขาเดินไปจนสุดป่าไผ่แล้วไม่รู้จะไปทางไหนดีจึงย้อนกลับมาเส้นทางเดิม ท่าทางเดินอย่างกระฉับกระเฉงมีชีวิตชีวา ในมือถือผลท้อมาหลายผล เขาเจอต้นท้อออกผลดกอยู่ชายป่าด้านหนึ่ง ตั้งใจจะเอามาถวายองค์ชายและพระชายา แต่ต้องชะงักเมื่อปรับสายตาให้คุ้นชินกับความมืดแล้วเพ่งมองไปยังจุดพักรถม้า
กัวจื่อหลานยกมือขยี้ตาถอนหายใจเฮือกยาว เมื่อเห็นรถม้ากำลังเคลื่อนโขยกไปมา ราวกับภายในรถกำลังเกิดพายุพัดผ่านเข้าไปอย่างรุนแรง ไม่อาจทำให้คิดเป็นอื่นไปได้นอกเสียจาก…
“เป็นพระชายาขององค์ชายรองไม่ใช่ง่ายเลย เห็นทีคืนนี้ ข้าคงต้องไปนอนในป่าหลบพายุขององค์ชายรอง ทรงร้อนแรงยิ่งนักพ่ะย่ะค่ะ”
แค่เพียงดวงตาเข้มแฝงรอยยิ้มหันหลังกลับไปแล้วผิวปากสบายอารมณ์ ข้าวของที่อยู่ในรถม้าก็ถูกสตรีร่างบอบบางขว้างปามันออกมา มีกล่องหนึ่งเป็นกล่องไม้ใหญ่โตลวดลายประณีตภายในมีอาภรณ์สีชมพูอ่อนงดงามยิ่งนัก นอกจากนั้นยังเต็
