เจิ้งอี้เหยียนเดินออกมาก็เห็นนางกำนัลของผู้เป็นมารดาคอยอยู่
“ข้ารู้แล้ว” เจิ้งอี้เหยียนบอกกับนางกำนัลคนสนิทของมารดา แล้วมุ่งหน้าตรงไปที่ตำหนักเยว่ชวง
ภายในตำหนักเยว่ชวงตกแต่งอย่างเรียบง่าย ตรงกลางห้องโถงมีสตรีใบหน้างดงามปานล่มเมืองนั่งอยู่ตรงตำแหน่งประธาน ทันทีที่เห็นบุรุษที่มีใบหน้าถอดแบบนางมาส่วนหนึ่งและถอดแบบฮ่องเต้เจิ้งมาส่วนหนึ่งก้าวเท้าเข้ามา นางก็เก็บความดีใจไว้ไม่ไหว ปราดลุกขึ้นไปหา
“อี้เหยียนเจ้ากลับมาแล้ว เจ้าทำให้แม่เป็นห่วงมากรู้ไหม แม่ได้แต่สวดภาวนากับพระโพธิสัตว์ให้เจ้ากลับมาอย่างปลอดภัย” นางพูดไปขอบตาก็แดงเรื่อ
เจิ้งอี้เหยียนรับรู้ได้ว่ามารดาของตนนั้นกังวลใจเรื่องใด เขาจึงรีบเอ่ยปลอบ
“เสด็จแม่ไม่ต้องห่วงลูก ลูกดูแลตัวเองได้”
“แม่ไม่อยากเสียเจ้าไปอีกคน ถ้าเจ้าเป็นอะไรไปแม่จะอยู่อย่างไร” นางพูดไปก็ยกชายผ้าเช็ดหน้าขึ้นเช็ดน้ำตา
เป็นความผิดของนางเองที่ไม่ควรติดต่อกับองคร
