เมืองเกาซาน
ขบวนเกี้ยวหรูหราขบวนหนึ่งเคลื่อนผ่านหน้าสำนักคุ้มภัยเป่าจินจงไปอย่างเชื่องช้า ทั้งที่ก่อนหน้าจะมาถึงหน้าสำนักคุ้มภัย เกี้ยวหลังนี้ก็เคลื่อนได้รวดเร็ว เพราะคนแบกหามสี่คนทำหน้าที่อย่างขันแข็ง
หากแต่สาเหตุที่ทำให้เกี้ยวเคลื่อนตัวช้านั้นเป็นเพราะเสียงของสตรีที่นั่งอยู่ภายในเกี้ยวได้สั่งเอาไว้ มือเรียวผุดผาดแบบที่ไม่เคยผ่านการตรากตรำงานหนักมาก่อนเปิดผ้าม่านหน้าต่างของเกี้ยวออกช้าๆ ดวงตาแวววาวเปี่ยมไปด้วยไอจริตสตรีมองหลังคาสำนักคุ้มภัยอย่างอาลัยอาวรณ์ สุดท้ายก็ได้แต่ทอดถอนใจจนกลับไปถึงเรือนพัก
“ท่านประมุขหยางข้าชอบท่าน ไยท่านต้องรีบแต่งงานไปด้วย แต่อีกไม่นานนักหรอก ข้าจะได้เป็นคนที่ได้อยู่เคียงข้างท่าน” เสียงที่รำพึงรำพันอย่างเสียดายนั้นคือเสียงของหลี่อ้ายหลิง
นางคือสตรีที่นั่งเกี้ยวมาแต่งงานกับเจ้าบ่าวที่เมืองเกาซาน แต่ระหว่างทางถูกโจรป่าลอบทำร้ายแต่หยางต้าหลงก็ช่วยชีวิตนางไว้ไ
