“บ้า พี่คิณพูดอะไรอายคุณไคน์บ้างสิคะ” หน้ามุ่ยใส่คิณจนคิณต้องโอบเอวคนหน้างอตรงหน้าเข้ามากอดไว้เบา ๆ
“อายทำไม ก็คิดซะว่ามันเป็นอากาศธาตุหรือวิญญาณแร่ร่อนก็ได้ มันไม่เห็นเราหรอก” บอกเอย แต่ไม่วายเหล่ตาไปแขวะน้องชายทำเอาไคน์รู้สึกหัวร้อนนกับคำเปรียบเปรยของพี่ชาย
“โว๊ะ!! พี่แม่งกวนฉิบหาย ไม่อยู่เป็น กอขอคองอละ ไปดีกว่า ชิ” สะบัดหน้าใส่ผู้เป็นพี่ชายก่อนจะเดินออกจากห้องไปเงียบ ๆ
“มารขัดขวางความสุขเราไม่อยู่แล้วเราไปสวีตกันดีกว่า” หันมายิ้มให้เอย ก่อนที่จะควงคู่กันไปทานมื้อเที่ยงที่ร้านอาหารไทยแถวชานเมือง
เมื่อกลับมาจากทานอาหารมื้อเที่ยงคิณก็ต้องเข้าประชุมต่อ แต่เพียงแค่หนึ่งชั่วโมงก็เรียบร้อย ก่อนที่เขาจะเข้ามาเคลียร์งานในห้องทำงานที่มีเอยกำลังนั่งดูซีรีย์อยู่ที่โซฟา
“กำหนดถ่ายงานออกมาแล้วนะ เลขาพี่แจ้งไปทางผู้จัดการส่วนตัวเอยหรือยัง?”
คิณเงยหน้าจากกองเอกสารกองโตที่อยู่ตรงหน้าก่อนจะถาม
