บทที่ 7 ของฝาก 1
939 คำ
"ไม่เด็กก็ช่วยทำในแบบที่ผู้ใหญ่เขาทำกันหน่อย ไม่ใช่ยั่วกันเหมือนเด็กหัด 'เอา' แล้วปล่อยให้คนอื่นค้างติงแบบนี้ ใจไม่กล้าทีหลังก็อย่ายั่วให้มันมากนัก" รอยยิ้มมุมปากถูกกระตุกขึ้น ใบหน้านั้นเต็มไปด้วยความท้าทายที่สะท้อนอยู่ในดวงตาคู่คม
"ใครใจไม่กล้า" เธอเอ่ยถามเขา
"ก็เด็กแถวนี้นี่แหละ" มาร์ตินเอ่ยพลางหัวเราะเสียงแผ่วในลำคอ หัวคิ้วเขาของยักขึ้นอย่างกวนประสาทกัน
"ฉันไม่ใช่เด็ก!" และนั่นก็ทำให้เธอถึงกับตะโกนบอกเขาไปอย่างอดกลั้น
เธอโคตรเกลียดคำนี้เลย! ไม่ชอบให้ใครมาบอกว่าเธอทำตัวเหมือนเด็ก ถึงแม้จะมีเอาแต่ใจบ้าง แค่เธอก็ไม่ได้ทำตัวเด็กในแบบที่เขาบอกสักหน่อย
แต่ยิ่งเธอโมโห ร่างกำยำกลับยิ่งได้ใจ...
"เด็กนั่นแหละ เพราะเมื่อกี้ตอนที่จับ 'ของของฉัน' มือเธอแม่งอย่างสั่น" สายตาเขาหลุบมองมือของเธอข้างนั้น สายตาเหลือบขึ้นมองเธอที่เม้มปากแน่น ใบหน้าสวยขึ้นซับสีแดงจางๆ ด้วยความโกรธ
"...!!"
เขารู้ว่าเธอไม่พอใจในคำคำนั้น แต่ก็ยังจี้ใจดำเธออีก
"เด็กน้อยชะมัด..."
"ไอ้!.." ฝ่ามือเล็กกำลังจะยกขึ้นหมายจะตีเขาด้วยแรงที่มี แต่มาร์ตินกลับไหวตัวทันรีบผละออกจากร่างเธอในวินาทีต่อมา
ร่างกำยำถอยห่างจากโต๊ะที่เธอนั่งอยู่หนึ่งก้าว แต่ก็ยังเอื้อมมือใหญ่เข้ามาเกลี่ยแก้มนิ่มของเธอเบาๆ พร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงผะแผ่ว
"ไว้ค่อยมาเล่นใหม่นะ เด็กน้อยของพี่ หึ"
ซีลีนได้แต่ทำหน้าเหวอใส่เขา มองดูมาร์ตินที่เดินไปเปิดหน้าต่างก่อนจะปีนออกไปอย่างคล่องตัว เมื่อร่างเขาหายลับไปจากสายตาคำครหาของเขามันยังก้องอยู่ในหัวไม่เจือจาง
'เด็กน้อยของพี่...'
เขาพี่ที่ไหน โอเคถึงแม้เขาจะแก่กว่าเธอไม่กี่เดือน แต่ก็ใช่จะมาแทนตัวเองว่าพี่กับเธอเสียให้ยากเลย
"ไอ้บ้าเอ๊ย! : ("
ยั่วให้อยากไม่เท่าด่าเธอว่าเด็กเลยเหอะ! เดี๋ยวจะทำให้เขาเห็นว่าเธอไม่ใช่เด็กอ่อนหัดอย่างที่เขาบอก เขานั่นแหละที่จะต้องร้องขอชีวิตจากเธอ!
หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป
ช่วงนี้เธอกลับมาอยู่บ้านสลับกับอยู่หอเหมือนอย่างเคย และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่เธอกลับบ้านเพราะตรงกับวันหยุดสุดสัปดาห์
ซึ่งตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาเธอมัวแต่ยุ่งอยู่กับการทำรายงาน และเรียนหนักเอาเรื่องจึงไม่ได้กลับบ้านบ่อยๆ หรือได้พูดคุยกับแม่มากนัก อีกทั้งแม่ก็ยังดูยุ่งกับร้านคาเฟ่ที่เปิดอยู่ในซอย ซึ่งอยู่ห่างจากบ้านเธอไม่กี่ร้อยเมตรเท่านั้น
"ช่วงนี้หนูให้ผู้ชายที่ไหนมาส่งที่บ้านน้าาา" เมื่อแม่เห็นเธอลงมาจากชั้นสองก็เอ่ยทักทันที คงเห็นว่าตอนเย็นเมื่อกี้ว่าทัพเป็นคนมาส่งเธอ
"ไม่ใช่ผู้ชายที่ไหน แต่เป็นเพื่อนของซีนี่แหละค่ะแม่" ช่วงนี้ทัพอาสาพาเธอมาส่งที่บ้าน เพราะเป็นทางผ่านกลับบ้านเขาพอดี
ระหว่างเธอกับทัพคงเป็นมิตรภาพแบบเพื่อน ทัพค่อนข้างเงียบขรึม และดูสุภาพมาก ถึงแม้จะเรียนคณะเดียวกัน แต่ก็ใช่ว่าจะเรียนคลาสเดียวกันทุกคาบ เธอเจอเขาตอนกลับบ้านแค่นั้น ไม่ได้มีอะไรพิเศษไปมากกว่านั้น
"เรามีเพื่อนผู้ชายด้วยเหรอ" แม่หรี่ตามองเธอที่เดินตรงมายังโซนห้องรับแขก ที่บนโต๊ะตรงหน้าแม่เต็มไปด้วยเอกสารอะไรไม่รู้เต็มไปหมด
"มีสิคะ หน้าแบบซีก็มีเพื่อนคบนะ ถึงจะมีไม่กี่คนก็เถอะ"
ว่าแล้วก็นั่งลงข้างคนเป็นแม่ก่อนจะยืนหน้าเข้าไปหอมแก้มแม่ฟอดใหญ่ ปกติเธอเป็นคนชอบอ้อนอยู่แล้ว ยิ่งรักใครมากๆ ก็ยิ่งอ้อนหนักแบบนี้
"ทำไมไม่ชวนเขามานั่งดื่มกาแฟที่ร้านบ้างล่ะ ชวนมาหลายๆ คนเลย" เมื่อเอ่ยหลังจากหอมแก้มเธอคืนแรงๆ
"ไว้เดี๋ยวซี ค่อยชวนมาแล้วกันนะคะ"
เธอยังไม่เคยได้ชวนเพื่อนคนอื่นมานั่งดื่มกาแฟที่ร้านเลย เพราะตัวเองก็ยุ่งมาก ส่วนเพื่อนคนอื่นก็คงยุ่งไม่ต่างกัน
แม่ผละมือออกจากตัวเธอ ก่อนจะหยิบเอกสารอะไรบางอย่างที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาดู ทำให้เธอเองอดที่จะสงสัยไม่ได้
"แม่จะรีโนเวทร้านให้มีโซนนั่งเล่นแบบลานเปิดกว้าง หนูว่าออกแบบสไตล์มินิมอลมีมุมถ่ายรูปสวยๆ ดีไหม" แม่หันมาถามเธอเพื่อให้ออกความคิดเห็น จึงหยิบเอกสารที่วางกองๆ อยู่บนโต๊ะขึ้นมาดู และเห็นว่ามันเป็นเอกสารออกแบบร้านหลายๆ รูปแบบ
"หนูชอบนะคะ มีให้เลือกหลายแบบเลยนี่นา" จากที่ดูเหมือนจะมีไม่ต่ำกว่าสิบแบบเลย มีแต่แบบที่เธอชอบทั้งนั้น ดูเรียบแต่ก็ดูหรู และสบายตา
"มาร์ตินเป็นคนเลือกแบบมาให้แม่อีกทีน่ะ ตาถึงเลยนะเนี่ย สวยทุกแบบเลย"
.
.
.
.
.
.
พูดคุย
อิมาร์ตินมันเนียนปะ เนียนแหละ ไม่มีใครรู้เลย 55555555+
*****คต้นเดือนหน้าาาาาาา มาแน่นวล หมาแน่ๆ หมามากๆ หมายถึงอิตินอ่า
ฝากคอมเม้น
- ผู้เขียน
