บทที่1-1 คนหล่อใจร้าย
1630 คำ
หลายวันต่อมา
“ถามจริงนะเจ้”
“จริง”
พร้อมรักพยักหน้าหงึกๆ ให้รุ่นน้องอย่างธนดลตอนที่ตักเบเกอร์รี่คำโตเข้าปาก ทั้งคู่อยู่ในร้านกาแฟที่อยู่ใต้ตึกอาคารผู้ป่วยนอกของโรงพยาบาลวรกุลอินเตอร์เนชันนอลซึ่งเป็นโรงพยาบาลเอกชนขนาดใหญ่ที่สุดในประเทศ ธนดลขมวดคิ้วก่อนจะถอนหายใจ
“เจ้ พี่มึงฟังดอลลี่ก่อนนะ”
“อื้อว่าไงอะ”
พร้อมรักพยักหน้าพลางตักเบเกอร์รี่รสชาติแสนอร่อยเข้าปากไปอีกหนึ่งคำ โดยไม่สนใจธนดลที่กำลังสีหน้าคล้ายระอาใจเต็มทน
“คืองี้นะ เจ้เพิ่งจะย้ายมาทำงานที่นี่ได้เดือนกว่าเองนะ อย่าเพิ่งวู่วาม ถือว่าขอกัน”
ธนดลออกปากค้านเมื่อรุ่นพี่ร่วมวิชาชีพและเป็นพี่รหัสสมัยที่เรียนพยาบาลของเขาคิดจะย้ายโรงพยาบาลเพราะต้องการพาตัวเองไปอยู่ใกล้กับอาจารย์หมอวินธัย
คนที่เจ้าตัวบอกว่าเป็นรักแรกพบและคือว่าที่สามี
“เจ้ไตร่ตรองมาอย่างดีแล้ว”
“ไม่ดีเลยเจ้ ไม่ดีเลยสักนิด”
“ไม่ดียังไงอะดอลลี่ เจ้ก็แค่พาตัวเองเข้าไปอยู่ใกล้ว่าที่สามีของเจ้ก็เท่านั้นเองอะ”
“สติจงมาสถิตย์อยู่กับพี่รหัสฉันทีเถอะ”
ได้ยินคำตอบของพร้อมรัก ธนดลถึงกังกับยกมือขึ้นมาประสานกันแตะที่ปลายคางของตนเบาๆ หลับตาลงคล้ายกำลังขอพรจากพระผู้เป็นเจ้า ก่อนที่เจ้าตัวจะลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง
“พึมพำไรอะดอลลี่”
พร้อมรักว่าพลางส่งเบเกอร์รี่เข้าปากไปอีกหนึ่งคำพลางเลิกคิ้วมองธนดลด้วยท่าทางใสซื่อ จนอีกฝ่ายต้องผ่อนลมหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายเป็นรอบที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้
“เอางี้ เจ้ตั้งใจฟังดอลลี่ดีๆ นะ พี่มึงเพิ่งย้ายมาทำงานที่นี่ แล้วพี่มึงจะย้ายที่ทำงานเป็นว่าเล่นแบบนี้ไม่ได้ ลองนับดูซิว่าตั้งแต่เรียนจบมาย้ายมากี่โรงพยาบาลแล้วคะ พูดดดดด”
พร้อมรักตอบรับคำถามของธนดลด้วยการยกนิ้วขึ้นมานับ ครู่หนึ่งเจ้าตัวก็ยิ้มร่าแล้วให้คำตอบธนดลพร้อมยกมือตามจำนวนเลขโรงพยาบาลที่เจ้าตัวเคยไปทำงานในฐานะพยาบาลวิชาชีพ
“เจ็ดเอง”
“จบมาห้าปี แต่เจ้ทำงานมาแล้วเจ็ดที่ ถ้าย้ายอีกนี่ก็คือแปดที่แล้ว ถามจริงนะเจ้”
“ก็ใช่ไง ทำไมอะ เจ้แปลกตรงไหนเหรอ”
พร้อมรักมองธนดลอย่างงุนงง ธนดลถึงกับยกมือขึ้นมาตบหน้าผากของตัวเองเบาๆ อย่างปลงไม่ตก ก่อนที่เจ้าตัวจะสบสายตาพร้อมรักอย่างจริงจัง
“มันแปลกตั้งแต่เจ้จะย้ายตามอาจารย์หมอวินธัยแล้วไหมล่ะ”
“โธ่ดอลลี่ เจ้ก็แค่อยากสร้างโอกาสให้ตัวเอง เจ้อยู่ตรงนี้อาจารย์หมอเขาจะเห็นเจ้ได้ยังไง เจ้ต้องเสนอหน้าไปให้เขาเห็นบ่อยๆ แหละถึงจะถูก”
“เฮ้อออออ” ธนดลถอนหายใจเสียงยาว “คืองี้นะ ถ้าเกิดเจ้ย้ายที่ทำงานไปแล้วจีบอาจารย์หมอวินธัยไม่ติด แล้วจะยังไงต่อ เจ้จะย้ายที่ทำงานอีกเหรอ”
“ต้องติดสิ ยังไงก็ต้องติด”
“ตกลงเจ้จบพยาบาลมา หรือจบเอกมโนโทจินตนาการมากันแน่ โลกสวยไปไหม”
“ดอลลี่ควรให้กำลังใจสิ อย่าดับฝันเจ้”
“ไม่ได้อยากจะดับฝัน แต่อยากให้เจ้คิดดีๆ ก่อน เรื่องจีบอาจารย์หมอวินธัยดอลลี่ไม่ค้าน แต่เรื่องย้ายงานปุบปับมันจะเสียประวัติเอานะ”
“เรื่องนั้นไม่ต้องกังวลหรอกว่าเจ้จะเสียประวัติน่ะ จริงๆ เจ้ก็ตั้งจะลาออกเป็นฟรีแลนซ์อยู่แล้ว”
พร้อมรักยิ้มเผล่ตอนที่ให้คำตอบ นั่นทำให้ธนดลมองคนตรงหน้าอย่างยอมแพ้
“เข้าใจแล้ว เจ้ตั้งใจจะเป็นฟรีแลนซ์ตั้งแต่แรกอยู่แล้วใช่ไหม”
“ก็...อื้อ” พร้อมรักพยักหน้าหงึกๆ “คือจริงๆ ที่เจ้เปลี่ยนงานบ่อยๆ น่ะเพราะเจ้ลองเป็นพยาบาลฟูลไทม์แล้วมันไม่โอเค ดอลลี่ก็รู้ว่าเจ้รักอิสระ เจ้ฝืนไม่ไหวแล้วอะ”
“เจออาจารย์หมอวินธัยเลยฝืนไม่ไหวเลยว่างั้น”
“แหะๆ แกล้งรู้ไม่ทันเจ้บ้างก็ได้นะดอลลี่” พร้อมรักหัวเราะแห้งๆ ธนดลมองค้อนคนเป็นพี่รหัสก่อนจะพูดขึ้นว่า
“แต่…”
“แต่อะไรอะ”
“ดอลลี่รู้ว่าเจ้น่ะอยากเป็นฟรีแลนซ์เต็มแก่ แต่เจ้อย่าเพิ่งหุนหันพันแล่นได้ป้ะ เพิ่งทำงานที่นี้ได้เดือนกว่าเอง ยังไงก็รอให้ครบสามเดือนหกเดือนก่อนไม่ดีกว่าเหรอ แบบว่า ออกกลางคันแบบนี้ ประวัติการทำงานของเจ้จะเสียเอานะ”
“เจ้รู้แล้ว ครบสามเดือนเจ้ค่อยลาออก”
“อ่อ ค่อยโล่งอกหน่อย”
ธนดลผ่อนลมหายใจพลางยกมือขึ้นทาบอก เผื่ออนาคตจับผลัดจับผลูพร้อมรักอยากจะมาทำงานฟูลไทม์อีกจะได้ไม่เสียประวัติ
“แต่ตอนนี้เจ้อยากได้คอนแทคอาจารย์หมอวินธัยอะ เจ้จะหาได้จากที่ไหน”
พร้อมรักทำแก้มป่องแล้วถอนหายใจแต่ถึงกระนั้นเจ้าตัวก็ไม่คิดจะถอดใจง่ายๆ อยู่แล้ว ส่วนธนดลกำลังยกยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะบอกว่า
“ดอลลี่ว่าเรื่องนั้นไม่ใช่เรื่องยากเลยเจ้”
“ดอลลี่ พูดอย่างนี้เจ้มีความหวังแล้วนะ”
“เจ้จำเพื่อนสนิทดอลลี่ได้ไหม พายน์น่ะ”
“จำได้สิ ก็ดอลลี่กับพายน์น่ะตัวติดกันจนตอนแรกเจ้ยังแอบคิดว่าเราสองคนน่ะเป็นแฟนกันเลย”
“พูดออกมาได้ไงเจ้ ขมคอมาก” ธนดลทำท่าขยาด “เข้าเรื่องเถอะที่ดอลลี่จะบอกก็คือพายน์น่ะเป็นภรรยาของอาจารย์หมอวีรภัทร ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของอาจารย์หมอวินธัย เรื่องคอนแทคดอลลี่ว่าไม่น่ายาก”
“จริงเหรอ” พร้อมรักดวงตาเป็นประกาย “งั้นดอลลี่บอกน้องพายน์ช่วยเจ้หน่อยนะ อยากได้อะไรบอกเจ้ได้เลย เดี๋ยวเจ้จัดให้ มีบ้านขายบ้าน มีรถขายรถ เจ้ทุ่มไม่อั้น”
พร้อมรักเสนออย่างใจป้ำ
“เจ้รอได้เลย ไม่เกินวันนี้เจ้ได้คอนแทคอาจารย์หมอวินธัยแน่นอน”
“พี่หมอคะ นะๆ พายน์ขอคอนแทคของพี่หมอวินหน่อยนะคะ”
ภัคร์พิมลกะพริบตาปริบๆ พลางมองคนเป็นสามีอย่างขอความเห็นใจ วีรภัทรทำหน้าลำบากใจก่อนจะให้คำตอบอย่างแบ่งรับแบ่งสู้
“พี่ต้องถามหมอวินก่อน เห็นสุภาพแบบนั้นน่ะหมอวินดุจะตาย และหวงความเป็นส่วนตัวมาก เจ้าคิดเจ้าแค้นก็ที่หนึ่ง พี่ไม่อยากโดนหมอวินวางแผนเอาคืนหรอกนะ แบบนั้นพี่ต้องรับไม่ไหวแน่”
“เจ๊พร้อมเป็นรุ่นพี่พยาบาลของพายน์เองค่ะ รับรองว่าไว้ใจได้แน่นอนค่ะ นะคะพี่หมอ นะๆ”
ภัคร์พิมลพยายามออดอ้อนสามี วีรภัทรทำหน้าอ่อนใจแต่ถึงกระนั้นเขาก็พ่ายแพ้ต่อดวงตากลมโตใสแจ๋วของภรรยา สุดท้ายเจ้าตัวก็หยิบมือถือออกมาจากเสื้อกราวน์ กดส่งไอดีไลน์ของวินธัยไปให้ภัคร์พิมลที่หยิบมือถือออกมาจากกระเป๋าเสื้อพยาบาลเรียบร้อยแล้วเช่นกัน
“ห้ามบอกว่าได้มาจากพี่เด็ดขาด”
“สัญญาเลยค่ะ”
พร้อมรักยิ้มร่า ดวงตากลมโตสีดำขลับเป็นประกายเมื่อเห็นไอดีไลน์ของวินธัยที่ธนดลส่งมาให้ในแช็ต รอยยิ้มกว้างปรากฏบนดวงหน้าเรียวรูปไข่ ปลายนิ้วเรียวยกขึ้นเกี่ยวเส้นผมสีน้ำตาลเข้มที่ยาวประบ่าไปทัดไว้ที่หลังใบหู จัดผมหน้าม้าของตนให้เข้าที่เข้าทางก่อนจะเดินมาทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงนอนในคอนโดฯ ด้วยท่าทางร่าเริง
หญิงสาวไม่รีรอที่จะกดไอดีไลน์เข้าไปในช่องค้นหาเพื่อน หากแต่พอจะกดคำว่าเพิ่มเพื่อนก็เกิดลังเลขึ้นมาเสียอย่างนั้น
‘ฮือ แค่จะกดเพิ่มเพื่อนทำไมต้องใจเต้นแรงขนาดนี้ด้วย’
มือข้างหนึ่งถูกยกขึ้นกดนวดหน้าอกซ้ายของตัวเองเบาๆ พร้อมรักคิดว่าหากตอนนี้เธอลองคลำชีพจรของตัวเองแล้วละก็ จังหวะการเต้นของหัวใจเธอต้องเกินร้อยครั้งต่อนาทีไปแล้วแน่ๆ ซึ่งถือว่าเร็วไปสักหน่อยสำหรับอัตราการเต้นของหัวใจในคนปกติซึ่งอยู่ในช่วง 60-100 ครั้งต่อนาที ในกรณีที่เป็นคนป่วยนั่นอาจจะหมายความว่าคนๆ นั้นอาจจะมีปัญหาเกี่ยวกับหัวใจ แต่ในกรณีของเธอนั้นพร้อมรักรู้ได้ในทันทีว่าหากเธอมีอาการเช่นนั้นนั่นหมายความว่าเธอกำลังตื่นเต้น
ไม่ได้ เธอจะมาขี้ขลาดแบบนี้ไม่ได้เป็นอันขาด
พร้อมรักสูดลมหายใจเข้าปอดไปเฮือกใหญ่อย่างต้องการเรียกขวัญกำลังใจ ยอมรับว่าประหม่าไม่น้อยเลย แต่สุดท้ายหญิงสาวก็กดปุ่มเพิ่มเพื่อน
และเฝ้ารออีกฝ่ายตอบรับอย่างใจจดใจจ่อ
ผ่านไปสิบห้านาที
กริบ…
ไร้การตอบรับใดๆ จากอีกฝ่าย พร้อมรักหน้ามุ่ยแต่ถึงกระนั้นดวงตาคู่สวยก็ยังคงจับจ้องที่หน้าจอมือถือที่ยังคงสว่างวาบตาเขม็ง
สิบห้านาทีต่อมา
ไร้การแจ้งเตือนว่าอีกฝ่ายตอบรับคำขอเพิ่มเพื่อน พร้อมรักถอนหายใจ คิ้วได้รูปที่พาดเหนือดวงตากลมโตสีดำขลับขมวดมุ่น เรียวปากสีเรื่อเดี๋ยวก็เม้มเดี๋ยวก็คลายคล้ายกำลังครุ่นคิด
“เอาไงดี เราควรทักไปเลยจะดีไหมนะ”
- ผู้เขียน
