วิวาห์พร้อมรัก

“เจ้าบ่าวคนต่อไปคือหมอวิน เอ้า ปรบมือ” เสียงของเพื่อนร่วมรุ่นแพทย์ที่ทำหน้าที่เป็นพิธีกรในคืนแต่งงานของวีรภัทรซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของเขายังคงดังกึกก้องอยู่ในหัว วินธัย อรุณรุ่งเรืองกุล ศัลแพทย์ออร์โธปิดิกส์ของโรงพยาบาลรัฐแห่งหนึ่งแค่นยิ้มพลางส่ายหน้า เจ้าบ่าวคนต่อไปงั้นหรือ ไม่มีทางหรอก ความคิดเรื่องแต่งงานไม่เคยผุดขึ้นมาในหัวเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว ถึงแม้ว่าเพื่อนสนิททั้งสองคนต่างก็แต่งงานไปแล้วก็เถอะ ในมือของเขายังคงถือช่อดอกไม้เจ้าสาวที่เพิ่งจะได้รับมาจากงานแต่งของวีรภัทรซึ่งเป็นแพทย์เช่นเดียวกันกับเขาหากแต่อยู่คนละแผนก เขาเป็นหมอกระดูกหรือที่เรียกกันทั่วไปว่าหมอออร์โธ ส่วนวีรภัทรนั้นเป็นหมอศัลยกรรมทั่วไป ส่วนสหทรรศเพื่อนสนิทอีกคนของเขาเป็นกุมารแพทย์ วินธัยขยับแว่นสายตาเล็กน้อยก่อนจะวางช่อดอกไม้เจ้าสาวไว้ที่โซฟาปลายเตียง นอกจากช่อดอกไม้ที่เขาไม่ได้เต็มจะรับมาแล้วในช่อดอกไม้นี้ยังมีเช็คเงินสดจำนวนสองหมื่นบาทซุกซ่อนเอาไว้เป็นรางวัลพิเศษที่บ่าวสาวมอบให้แก่ผู้โชคดีในค่ำคืนนี้ซึ่งวินธัยไม่ได้ต้องการมันเลยสักนิด เพราะจู่ๆ ช่อดอกไม้เจ้าสาวก็ปลิวเข้ามาอยู่ในมือของเขาราวกับจับวาง แพทย์หนุ่มสั่นศีรษะอีกครั้งก่อนจะแยกเช็คใบนั้นออกมาจากช่อดอกไม้ เอามันไปใส่ไว้ในลิ้นชักข้างเตียงอย่างไม่ได้แยแสนัก ส่วนดอกไม้ช่อนั้นยังคงถูกวางเอาไว้ที่เดิม เจ้าของส่วนสูงหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตรเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า ชุดสูทหล่อเหลาที่สวมใส่ไปในงานเลี้ยงฉลองสมรสของเพื่อนสนิทค่อยๆ ถูกปลดออกทีละชิ้นจนเหลือแค่เรือนกายเปลือยเปล่า รวมถึงแว่นสายตาที่เขาชอบสวมใส่ไว้เพียงเพื่อรักษาภาพลักษณ์นิ่งขรึมก็ถูกถอดวางเอาไว้ที่โต๊ะข้างเตียง แพทย์หนุ่มคว้าผ้าเช็ดตัวมาผูกรอบเอวสอบเอาไว้อย่างหมิ่นเหม่ก่อนจะก้าวเข้าห้องน้ำไป สายน้ำอุ่นๆ ช่วยให้การอาบน้ำในยามดึกไม่โหดร้ายต่ออุณหภูมิรอบกายที่เย็นลงนัก ใช้เวลาไม่นานวินธัยก็จัดการทุกอย่างเรียบร้อย ร่างสูงก้าวออกมาจากห้องน้ำพร้อมผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ที่พันรอบเอวสอบเอาไว้ เส้นผมที่เปียกน้ำถูกซับด้วยผ้าขนหนูผืนเล็กจนเกือบแห้งสนิท แพทย์หนุ่มโยนผ้าขนหนูที่เคยใช้เช็ดผมลงในตระกร้า ก่อนที่เขาจะสาวเท้าไปที่โต๊ะเครื่องแป้งหยิบไดร์เป่าผมขึ้นมาเป่าผมจนแห้งสนิท กำลังจะหยิบเสื้อนอนขึ้นมาสวมใส่ แต่มือที่กำลังเลื่อนประตูตู้เสื้อผ้าแบบบานสไลด์ต้องชะงักกึกเมื่อได้ยินเสียงแจ้งเตือนข้อความเข้าจากมือถือ คิ้วได้รูปที่พาดเหนือดวงตาเรียวรีขยับเข้าหากันเล็กน้อยตอนที่เดินมาหยิบมือถือที่วางไว้ที่ปลายเตียง ดวงตาคมกริบจ้องที่หน้าจอก่อนจะเลื่อนปลายนิ้วแล้วกดเข้าไปอ่านข้อความในแช็ต หมอเท็นนายว่าเราเตรียมตัดชุดเพื่อนเจ้าบ่าวไว้รอเลยดีไหมวะ เอาดิ ยังไงก็ได้ ฉันไม่ติดอะไร วินธัยถึงกับส่ายหน้าเมื่อได้อ่านข้อความในกลุ่มแช็ตของเพื่อนสนิท ซึ่งรวมเขาด้วยก็มีกันอยู่สามคน ข้อความแรกมาจากเจ้าบ่าวหมาดๆ อย่างวีรภัทร ข้อความที่สองเป็นของสหทรรศ และวินธัยก็ไม่รีรอที่จะพิมพ์ตอบกลับไปว่า พวกคุณว่างมากนักหรือไงครับ ถ้าว่างมากนักผมว่าเอาเวลาไปพักผ่อนดีกว่า โดยเฉพาะคุณน่ะหมอภัทร แต่งงานคืนแรกไม่สนใจเจ้าสาวเลยหรือไงครับ เป็นข้อความที่ดูสุภาพแต่แฝงเอาไว้ด้วยความกระแทกแดกดันให้คนอ่านยุบยิบหัวใจตามนิสัยวินธัยที่เจ้าตัวมักจะมีวาจาเชือดเฉือนผ่านคำพูดที่ดูสุภาพ ก่อนที่แพทย์หนุ่มจะคิ้วกระตุกนิดหน่อยเมื่อวีรภัทรพิมพ์ตอบกลับมา ไม่สนใจอะไรเล่า ฉันช่วยพายน์นับซองอยู่เนี่ย วีรภัทรกล่าวถึงภัคร์พิมลภรรยาหมาดๆ ของเขา คืนแรกบ่าวสาวก็ช่วยกันนับซองทั้งนั้นแหละ ไม่มีใครเขาคิดเรื่อง 18+ กันหรอกน่า ข้อความหลังถูกส่งมาจากสหทรรศ ซึ่งในเรื่องนี้วินธัยไม่อาจเถียงเพื่อนทั้งสองคนของเขาได้เลยเพราะทั้งคู่ต่างแต่งงานแล้ว เหลือแค่เจ้าตัวที่ยังคงโสดสนิท งั้นผมไปนอนดีกว่าพรุ่งนี้มีบรรยายแต่เช้า เฮ้ย ใจเย็นก่อนดิ นายจะไม่สนใจเรื่องที่พวกฉันแซวหน่อยหรือไงกัน วีรภัทรโวยวายผ่านทางข้อความ ผมไม่สนใจเรื่องไร้สาระครับ วินธัยพิมพ์ตอบไปเท่านั้นแล้วกดปิดหน้าจอทันที เขาได้ยินเสียงข้อความเข้าอีกสี่ห้าครั้งก่อนจะเงียบไป แพทย์หนุ่มส่ายหน้าพลางถอนหายใจด้วยท่าทางเบื่อหน่าย ก่อนจะวางมือถือไว้ที่เดิมแล้วเดินไปหยิบเสื้อนอนกับกางเกงมาสวมใส่แล้วกลับมาที่เตียงนอนอีกครั้ง แสงไฟสว่างกลางห้องที่เคยมีเลือนหายไป อีกไม่ถึงห้านาทีต่อมาเปลือกตาของแพทย์หนุ่มก็ปิดลง “ทั้งหมดที่ผมพูดไปคือรายละเอียดเกี่ยวกับการผ่าตัดเปลี่ยนข้อสะโพกเทียม รวมถึงการดูแลผู้ป่วยหลังผ่าตัด และคำแนะนำสำหรับการดูแลตนเองของผู้ป่วยเมื่อกลับบ้าน หากใครสงสัยเพิ่มเติมสามารถเข้าไปอ่านรายละเอียดได้ที่บล็อกส่วนตัวของผมครับ ทิ้งคำถามเอาไว้ได้ หากมีเวลาผมจะเข้าไปตอบ ผมขอจบการบรรยายเพียงเท่านี้ครับ” เสียงปรบมือดังขึ้นหลังจากวินธัยกล่าวจบบรรยาย ในฐานะอาจารย์หมอวันนี้วินธัยจึงถูกเชิญให้มาเป็นวิทยากรบรรยายเรื่องการผ่าตัดเปลี่ยนข้อสะโพกเทียมให้แก่เจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลวรกุลอินเตอร์เนชันนอล ซึ่งเป็นโรงพยาบาลเอกชนขนาดใหญ่ในกรุงเทพฯ และเป็นโรงพยาบาลของสหทรรศเพื่อนสนิทของเขาเอง ซึ่งส่วนใหญ่คนที่เข้าฟังจะเป็นพยาบาลแผนกออร์โธปิดิกส์และพยาบาลแผนกอื่นๆ ที่สนใจและต้องการเก็บหน่วยกิจ เพราะการอบรมมีหน่วยคะแนนการศึกษาต่อเนื่องให้พยาบาล เพื่อสะสมเอาไว้ต่อใบประกอบวิชาชีพในทุกๆ ห้าปี แพทย์หนุ่มกดปิดหน้าจอโน้ตบุ๊คที่ก่อนหน้านี้โชว์พาวเวอร์พอยต์เนื้อหาที่บรรยายก่อนจะรวบเก็บมันใส่กระเป๋า เดินออกจากห้องประชุมโดยมีเจ้าหน้าที่ของผู้จัดการประชุมเดินไปส่งที่ลานจอดรถ “บอกเจ้ทีว่านั่นคืออาจารย์หมอไม่ใช่นายแบบที่หลุดออกมาจากนิตยสารหรือซุป’ตาร์แถวหน้าของเมืองไทยหรือว่าไอดอลเกาหลี” “เจ้ พี่มึงต้องใจเย็นๆ นะ” “จะให้เย็นยังไงไหวอะดอลลี่ ว่าที่สามีมาอยู่ตรงหน้าเจ้แล้ว” “สติค่าพี่มึง” ธนดลบุรุษพยาบาลที่มีจิตใจเป็นสตรีเอ่ยเสียงสูงพลางบึนปากใส่พยาบาลรุ่นพี่อย่างพร้อมรักที่มองตามแผ่นหลังของวินธัยไปด้วยสายตาเป็นประกายอย่างไม่เก็บอาการ จนธนดลต้องสะกิดให้หันกลับมาพูดคุยกัน “สติก็มีแล้ว สตางค์ก็มีแล้ว เหลือแต่สะมีนี่แหละที่ยังไม่มี” “สะมีอะไรของเจ้” “สามีไงล่ะ” “เจ้ควรไปพักนะ ช่วงนี้ขึ้นเวรเยอะเกินไปรึเปล่า ดูสมองรวนๆ” พร้อมรักไม่ได้สนใจแม้ธนดลกำลังทำหน้าเอือมใส่ หญิงสาวลุกพรวดพราดสาวเท้าฉับๆ ออกไปทิ้งธนดลไว้กับสีหน้างุนงง ครั้นจะอ้าปากรั้งอีกฝ่ายเอาไว้ พร้อมรักก็เดินตัวปลิวหายออกไปจากห้องประชุมเรียบร้อยแล้ว “เอ้า อะไรของเขาวะ” “ขอบคุุณครับ” วินธัยกล่าวขอบคุณเจ้าหน้าที่สาวที่เดินมาส่งเขาถึงรถตามมารยาท แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะอ้อยอิ่งไม่ยอมถอยออกไปง่ายๆ วินธัยเองก็ไม่ทราบว่าอีกฝ่ายติดอกติดใจอะไรถึงได้ยืนฉีกยิ้มหวานอยู่อย่างนั้น จนแพทย์หนุ่มต้องกระแอมในลำคอเบาๆ “อะแฮ่ม ขอทางให้ผมขึ้นรถหน่อยครับ” “อะอ๋อค่ะ ขอโทษค่ะ” กล่าวขอโทษพลางขยับถอยออกไป แต่ถึงกระนั้นเจ้าตัวก็ยังพยายามส่งยิ้มหวานหยดมาให้เขา วินธัยยกยิ้มจางๆ ที่มุมปากอย่างรักษามารยาทก่อนที่ร่างสูงจะแทรกตัวเข้าไปในรถ ปิดประตูแล้วขับออกไปอย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เจ้าหน้าที่สาวคนเดิมมองตามหลังรถของแพทย์หนุ่มตาละห้อย พลางทำท่าฮึดฮัดที่แพทย์หนุ่มไม่สนใจที่เธอพยายามหว่านสเน่ห์ใส่ สุดท้ายก็หน้ามุ่ยเดินกระแทกเท้าตึงๆ กลับเข้าไปในตัวตึก แต่คนที่หลบอยู่หลังเสาต้นใหญ่ในอาคารจอดรถโรงพยาบาลวรกุลอินเตอร์เนชันนอลอย่างพร้อมรักยังคงอยู่ที่เดิม รอยยิ้มกริ่มผุดขึ้นบนดวงหน้าเรียวสวย “อาจารย์หมอขับรถสปอร์ตสีขาว ทะเบียน วธ xxxx กรุงเทพมหานคร ต้องจดเอาไว้ก่อน” พร้อมรักไม่ว่าเปล่า มือเรียวล้วงไปหยิบมือถือที่ใส่เอาไว้ในกระเป๋าเสื้อพยาบาลขึ้นมา สร้างโน้ตลงในโฟลเดอร์ลับที่ตั้งชื่อว่า ข้อมูลของว่าที่สามี แล้วพิมพ์ข้อความรุ่นรถและทะเบียนของวินธัยลงไป ทุกอย่างเรียบร้อยในเวลาไม่ถึงนาที ก่อนที่ดวงหน้าเรียวรูปไข่จะแหงนเงยขึ้นมองตามหลังรถของวินธัยที่ค่อยๆ เคลื่อนหายไปจนลับสายตา รอยยิ้มกว้างยังคงปรากฏอยู่บนใบหน้าพยาบาลสาววัยยี่สิบหกปี ดวงตาของเจ้าตัวเป็นประกายและหมายมั่นปั้นมือว่าอาจารย์หมอวินธัยนี่แหละที่จะมาเป็นสามีของเธอ “แล้วเจอกันนะคะ อาจารย์หมอวินธัย”