วิธวินทร์ผละออกจากปานจิตร์ เลื่อนสายตามาที่คนสุดท้ายซึ่งก็คือพี่ชายอย่างวินธัย ทั้งคู่ไม่ได้สวมกอดกันเพียงแต่กำมือแล้วเอาหมัดแตะกันแล้วผละออก
“ยินดีด้วยน้องชาย”
“จะดีกว่านี้ถ้าพี่เข้ามาช่วยผมที่บริษัท”
“ฝันเอานะวิธ”
นั่นคือคำตอบที่วินธัยมีให้คนเป็นน้องชาย วิธวินทร์ไม่ได้คาดหวังคำตอบที่ดีกว่านี้อยู่แล้วเพราะรู้จักนิสัยของพี่ชายดี แต่ก็อดแซวไม่ได้ว่า
“ถ้าพี่ไม่ช่วย งั้นก็ต้องส่งลูกของพี่มาช่วยผมนะ ผมนี่เซอร์ไพร์สเลยนะ กลับมาบ้านปุ๊บ พี่ชายก็จะแต่งงานละ เหมือนพี่รีบอะ”
“เฮอะ”
วินธัยตอบเพียงแค่การแค่นเสียง หากแต่ใบหูของเขากลับขึ้นสีแดงเรื่อจนคนเป็นน้องอย่างวิธวินทร์อดแซวไม่ได้ คนเป็นน้องชายกระแทกไหล่พี่ชายเบาๆ
“ว้าว ไม่คิดว่าจะได้เห็นภาพอาจารย์หมอวินธัยสุดเนี้ยบเขินอายกับเขาเป็นด้วยแฮะ”
“ปากดี เอาเหล็กไปดามขาเล่นสักสองสามอันไหม”
“กลัวแล้วครับอาจารย์หมอ”
วิธวินทร์บอกอย่างหยอกเอิน ก่อ
