“ช่วงนี้หายหน้าหายตาไปเลยน้า จีบอาจารย์หมอวินธัยติดหรือยังค้าคุณพี่”
“คิดว่าน่าจะใกล้แล้วแหละ เพราะอย่างน้อยๆ อาจารย์หมอก็ต้องมีใจไม่อย่างนั้นคงไม่ตอบทุกข้อความของเจ้หรอกจะบอกให้”
พร้อมรักเชิดหน้านิดๆ ตอนที่ตอบคำถามของธนดลอย่างมั่นอกมั่นใจทั้งๆ ที่ความจริงก็ไม่ได้มั่นใจเท่าไรนัก ทั้งคู่บังเอิญมาเจอกันที่โรงอาหารของโรงพยาบาล และตอนนี้ก็กำลังนั่งกินข้าวด้วยกัน
“เขาตอบเพราะเกรงใจหรือเปล่าค้า” ธนดลแกล้งแซว “ว่าแต่คืนนั้นน่ะมันยังไงนะ จริงๆ แล้วพี่มึงต้องขอบคุณดอลลี่ด้วยนะเพราะดอลลี่นี่แหละที่เป็นคนส่งพี่มึงขึ้นรถอาจารย์หมอด้วยมือน้อยๆ ของดอลลี่”
“เจ้ว่าไม่น้อยนะดอลลี่ มือข้างนึงของดอลลี่น่ะ เท่านี้เลยนะ”
พร้อมรักแกล้งยกมือขึ้นแล้วกางออกเป็นเชิงบอกว่ามือของธนดลนั้นใหญ่กว่าที่เจ้าตัวพูดว่ามือน้อยๆ ทำเอาคนถูกกล่าวถึงมองค้อนขวับ พร้อมรักจึงหัวหัวเราะร่วน
“ล้อเล่นน่า มือของดอลลี่ก็แค่นี้”
พร
