“ในที่สุดฉันก็ได้เจอหน้าลูกชายสักทีนะปาน”
คุณหญิงวัลยามองค้อนพลางเอ่ยกับแม่บ้านคนสนิทและเป็นแม่นมของวินธัยอย่างปานจิตร์ตอนที่เห็นร่างสูงของลูกชายอย่างวินธัยก้าวเข้ามาในห้องโถง รอยยิ้มบางๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าของแพทย์หนุ่มตอนที่เขาก้าวมานั่งข้างๆ มารดา สวมกอดเอวคุณหญิงวัลยาอย่างประจบเอาใจ
“ผมก็กลับบ้านทุกอาทิตย์อยู่แล้วนี่ครับคุณแม่ นอกจากติดเวรถึงไม่ได้กลับแค่นั้นเลย”
วินธัยบอกตอนที่ออกแรงกอดรัดร่างของมารดาเอาไว้เสียแน่นจนคนสูงวัยกว่าหายใจแทบไม่ออก เธอจึงตีแขนแกร่งของคนลูกชายเบาๆ เป็นเชิงปราม คนอยู่ร่วมเหตุการณ์ที่นั่งอยู่บนโซฟาอีกตัวอย่างปานจิตร์ถึงกับยกยิ้มอย่างเอ็นดู
“เมื่อคืนวันศุกร์แต่ลูกไม่กลับบ้าน”
“ไปงานวันเกิดหมอเท็นมาครับแล้วก็ค้างคืนที่คอนโดฯ”
“อะแฮ่ม”
วินธัยบอกแบบนั้นคุณหญิงวัลยาถึงกับกระแอมกระไปในลำคอก่อนที่เธอจะยืดตัวหลังเหยียดตรงราวไม้บรรทัดอย่างไว้ท่า และผละกอดลูกชายออก ส
