ความลับและการหักหลัง
1028 คำ
มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย พลางเอ่ยเบาๆ กับตัวเอง
"ดุเป็นบ้า… แต่โง่ไปนิด เอาแต่ความคิดตัวเองเป็นใหญ่"
เสียงเครื่องยนต์รถยนต์สตาร์ทดังขึ้น ก่อนที่ควินจะขับออกไปอย่างเรียบเฉย ถึงหน้าประตู เขากดกระจงลงช้าๆ แล้วเอ่ยเสียงเข้ม โดยไม่มองลูกน้องสองคนที่ยืนเฝ้าอยู่
"ถ้าเธอหนีไปได้อีก… นายสองคนเตรียมไปเฝ้ายมบาล"
เสียงของลูกน้องดันประสานพร้อมกัน
"รับทราบครับเสี่ย"
สายตาเขายังคงนิ่งเย็น แม้คำพูดจะเต็มไปด้วยความข่มขู่ แต่ข้างในหัวใจ… รอยจูบของชีวายังคงวนเวียนอยู่ไม่จาง
เธอยืนมองเขาจากมุมหน้าต่าง ดวงตาเต็มไปด้วยความท้าทายและความมุ่งมั่น ราวกับพร้อมจะสู้ทุกอย่างตาต่อตาฟันต่อฟัน
"ไม่ต้องสั่งลูกน้องคุ้มกันฉันหรอก จากนี้ต่อไปฉันไม่คิดหนี!"
ชีวาตะโกนเสียงแข็ง น้ำเสียงสั่นปนความโกรธและความท้าทาย
"ฉันจะทำให้คุณ… หลงรักฉันให้ได้ คอยดู ไอ้มาเฟียเลือดเย็น!"
สมาคมล่าหยกเวลาต่อมา
เสียงรองเท้าหนังของเจ้าหน้าที่ตำรวจดัง กึก...กึก...กึก... ก้องไปทั่วโถงใหญ่กลางสมาคม บรรยากาศตึงเครียดจนแทบไม่มีใครกล้าขยับ
ทุกสายตาในห้องคุมตัวของล่าหยก จับจ้องไปยังประตูเหล็กบานใหญ่ที่กำลังถูกเปิดออก
แกร๊ก!
เสียงประตูเหล็กเปิดออกอย่างช้าๆ เผยให้เห็นร่างผอมสูงของหัวหน้าแก๊งมังกร 'เฮียอ้วน' เขานั่งเอนหลังอยู่บนเก้าอี้ไม้หนา ใบหน้าที่ยังเต็มไปด้วยรอยยิ้มมุมปากเย้ยหยัน
"สวัสดีครับ...ผู้หมวด"
เขาเอ่ยขึ้นด้วยเสียงทุ้มต่ำ ลากช้าอย่างท้าทาย
"มาเร็วดีจริงๆ ไม่คิดเลยว่าจะได้เจอกันไวขนาดนี้..."
เฮียอ้วนหัวเราะเบาๆ ในลำคอ ดวงตาเล็กหรี่ลงอย่างคนที่รู้อะไรมากกว่าที่พูด กลิ่นควันบุหรี่จางๆ ลอยคลุ้งในอากาศ ปนกับกลิ่นอับของห้องคุมตัว จนบรรยากาศหนาหนักยิ่งกว่าเดิม
ผู้หมวดปราการ พี่ชายต่างมารดาของควิน ผู้หมวดผู้หล่อเหลา สีผิวเข้ม ดวงตาคม หุ้นสูงแววตาอบอุ่น แต่จิตใจยากจะเข้าถึง เขาทิ้งตัวนั่งลงตรงหน้าเฮียอ้วน ด้วยท่าทีสุขุมแต่แฝงความกดดันในแววตา
"ไปมีเรื่องกับควินได้ยังไง?"
เขาถามเสียงเรียบ แต่โทนเสียงเย็นเฉียบพอจะทำให้ใครต่อใครกลืนน้ำลายไม่ลง
เฮียอ้วนหัวเราะเบาๆ ก่อนยิ้มมุมปาก สูดควันบุหรี่เข้าปอดอย่างไม่รีบร้อน
"ปัญหาผู้หญิงนะผู้หมวด ไม่มีอะไรหรอก... แค่เข้าใจผิดกันนิดหน่อย"
เขาพูดพลางพ่นควันออกมาช้าๆ สายตาเหลือบมองอย่างท้าทาย
แต่ความจริงแล้ว สิ่งที่เฮียอ้วนพูดทั้งหมด...เป็นแค่ คำโกหกเพื่อเอาตัวรอด เขารู้ดีว่า ถ้าตำรวจตรงหน้า ซึ่งเป็นพี่ชายของเสี่ยควิน รู้ความจริงว่า เขากำลัง ทวงหนี้โหด กักขังเด็กอายุต่ำกว่า 18 ปี และมีเอี่ยวกับการค้ามนุษย์ในเครือสมาคม เขาคงไม่รอดจากการติดคุกหลายสิบปีแน่
อย่างไรก็ตาม เฮียอ้วนยังมี “ค่า” อยู่ในเกมนี้ เพราะเขาคือหนึ่งในคนที่ถือ สัญญาที่ดิน บริเวณถิ่นเก่าของตระกูลมังกร พื้นที่ที่สมาคมล่าหยกกำลังหมายตาจะขยายตึกขึ้นใหม่ หากเขาเซ็นยินยอมเมื่อไหร่ โครงการพันล้านก็จะเดินหน้าได้ทันที
เพราะอย่างนั้น… เขาจะยังปลอดภัย ตราบใดที่ยังมี “ลายเซ็นของเขาคำคอไว้อยู่”
เป็นกุญแจทองของสมาคมล่าหยก
คำตอบนั้นทำให้บรรยากาศในห้องนิ่งสนิท ผู้หมวดปราการหรี่ตา ลมหายใจเริ่มหนักขึ้น
“เฮีย...” เขาเอ่ยเสียงต่ำ “ควินเนี่ยนะ จะมีเรื่องเพราะผู้หญิง? เขาไม่เคยชายตามองผู้หญิงคนไหน หรือแม้แต่ใครเลย ในสายตาและชีวิตเขา มีแต่แม่ของเขาที่ล่วงลับไปแล้ว คิดดีๆ ก่อนพูดอะไรออกไปนะเฮีย ไม่งั้นผมคงช่วยให้เฮียออกจากห้องนี้ไม่ได้”
รอยยิ้มของเฮียอ้วนชะงักทันที เขายังไม่ยอมแพ้แต่ในแววตาเริ่มมีแววประหม่า
“ผมพูดจริงนะผู้หมวด ผู้หญิงคนนั้นสวยจัด ดุแต่ก็น่าหลงใหล...เห็นแล้วใครก็อยากได้”
ปราการขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม “พูดให้ชัด เฮียหมายถึงใคร?”
เฮียอ้วนพ่นควันอีกครั้ง ก่อนเอ่ยเบาๆ
“ชื่อชีวา...เด็กสาวหน้าตาซื่อ แต่แววตาเธอร้ายนะครับ ผู้หมวดผมขอเตือนเลย น้องสาววิทยาลูกหนี้ผมเอง”
เฮียอ้วนก็ยังพูดไมหมด ถ้าจะหลุดปากว่าลูกหนี้ บ่อนพนันก็พูดไม่ได้ จะบอกว่าพี่ชายกับพี่สะใภ้เธอขายเธอ แลกกับหนี้ก็ไม่ได้ เขาได้แต่ยิ้มแหยๆ ทำหน้าเจื่อนๆ เท่านั้น
ปราการนิ่งงันไปชั่วครู่ มือที่วางบนโต๊ะกำแน่นจนเส้นเลือดปูด
“ชีวา...” เขาทวนชื่อช้าๆ น้ำเสียงเริ่มเข้ม “งั้นที่ควินช่วยเธอออกจากบาร์เมื่อคืน...มันไม่ใช่ข่าวลือสินะ”
เฮียอ้วนหัวเราะฝืดๆ
“ก็ผมบอกแล้ว เรื่องมันแค่นั้น ไม่ควรใหญ่โต”
หมวดปราการลุกขึ้นเต็มความสูง ดึงกระดุมเสื้อเครื่องแบบให้เรียบ ก่อนโน้มตัวพูดช้าแต่เฉียบ
“ถ้าเฮียแตะต้องเธอแม้แต่นิดเดียว...ผมจะไม่รอหมายจับ”
ประโยคนั้นทำเอาเฮียอ้วนกลืนน้ำลายดัง !เอื๊อก"
เขารู้ดีว่าผู้ชายคนนี้พูดจริงทุกคำ
"เดียวผมจะส่งคนมาพาตัวเฮียออกไป แต่รอให้ผมคุยกับควินก่อน"
หมวดปราการหมุนตัวเดินออกจากห้อง ท่ามกลางสายตาหวาดระแวงของลูกน้องแก๊งมังกร เฮียอ้วนได้แต่นั่งนิ่ง สีหน้าครุ่นคิด ก่อนสบถเบาๆ
“ให้ตายสิ เล่นผิดคนจริงๆ...”
ด้านนอกสมาคมกลางคืน
หมวดปราการเดินออกมาจากประตูใหญ่ของสมาคม แสงไฟส่องให้เห็นเงาเขายาวทอดไปบนพื้นถนนเปียกฝน เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์หนึ่งที่คุ้นเคย
เสียงรอสายดังไม่กี่วินาที ก่อนปลายสายรับด้วยน้ำเสียงทุ้มเย็น
“ครับพี่ใหญ่”
เสียงของ ควิน รับสายน้ำเสียงเย็นชาไร้ ความรู้สึก
- ผู้เขียน
