กฎของล่าหยก
1012 คำ
ชีวาหยุดชะงักเล็กน้อย ดวงตาเย็นเฉียบจับจ้องเขา
ทั้งสองสบตากันอยู่ครู่หนึ่ง ควันบุหรี่สีขาวพวยพุ่งออกจากปากของควิน ลอยผ่านใบหน้าคมที่หล่อเหลาจนแทบตัดกับแสงไฟ แต่ชีวากลับสงสัยในใจว่า
"เขามาในที่แบบนี้ด้วยหรือ ระดับเข้ามันต้องคลับของมาเฟียอชิหรือเปล่า"
แววตาคมของควินแทบตกตลึง ความสวยและความมั่นใจของเธอ ทำให้หัวใจเขาเต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว
เขาคีบบุหรี่ขึ้นมาสูดอีกครั้ง แต่สายตายังคงจับจ้องชีวา รอยยิ้มเล็กๆ แฝงอยู่บนมุมปาก เขาพึมพำเบาๆ ในใจ
“เป็นผู้หญิงที่…ไม่รักตัวกลัวตายเอาซะเลย”
ชีวาไม่แม้แต่จะสนใจ เธอเดินผ่านเขาไปอย่างช้าๆ
ก้าวย่างมั่นคงและมุ่งมั่น ทุกสายตาในคลับที่มองมาทางเธอ ไม่สามารถหยุดความมุ่งมั่นของเธอได้
เป้าหมายของชีวาชัดเจน ห้องวีไอพี
เธอก้าวเข้าไปทันที
เธอผลักประตูเข้าไปในห้องวีไอพี ที่อาบด้วยแสงสลัวของไฟสีอำพัน กลิ่นเหล้าผสมควันซิการ์ลอยอ้อยอิ่งในอากาศ
บนโซฟาหนังสีดำกลางห้อง ชายวัยห้าสิบร่างผอมนั่งเอนตัวอยู่ตรงกลาง สองข้างมีสาวดริ้งนั่งแนบชิด คนหนึ่งคล้องแขน อีกคนซบอกอย่างเอาใจ เขาหัวเราะเสียงดังลั่น ก่อนจะหันมาเมื่อเห็นเธอก้าวเข้ามา
ใบหน้ามันเยิ้มด้วยความสุข แต่ดวงตาคมยังเฉียบเหมือนเสือแก่ ที่ผ่านสนามมาไม่รู้กี่ศึก ชายผู้นั้นคือ เฮียอ้วน เจ้าพ่อผู้คุมบ่อนฝั่งตะวันออก ชื่ออ้วน แต่ตัวจริงกลับผอมแห้ง เหมือนคนที่ใช้ชีวิตอยู่กับความเครียดและเหล้าเกินไป รอยสักมังกรพาดลำคอ ทำให้เขาดูน่ากลัวยิ่งกว่าเดิม
“แม่สาวน้อย...”
เขายิ้มเจ้าเล่ห์ ดวงตากวาดมองตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า
“ทำไมถึงสวยขนาดนี้ หืม?”
ปาโก้ที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอรีบพูดขึ้น
“เอ่อ...เฮีย นี่คือสาวคนนั้นครับ คนที่คุณชายสองช่วยไว้เมื่อคืน”
ยังไม่ทันจบประโยค เฮียอ้วนหัวเราะในลำคอ พลางเอื้อมมือไล้ผมสาวดริ้งข้างตัว
“อ๋อ.. ฮ่า ฮ่า ผู้หญิงเมื่อคืน? ถ้าอย่างนั้นก็คงขึ้นเตียงกันมาแล้วสินะ?”
เขาพูดพลางหรี่ตาอย่างเย้ยหยัน
“ของที่ใช้แล้ว...ก็หมดราคาแล้วสิ”
เธอเม้มปากแน่น ใบหน้าขาวซีดด้วยความขยะแขยง
เฮียอ้วนหันไปสั่งเสียงเย็น
“ปาโก้ แกไปเช็กของมา ฉันอยากรู้ว่าเด็กนี่มีดีพอให้ลงทุนไหม”
ชีวาตาเบิกกว้าง เมื่อปาโก้เดินเข้ามา กอดคอเธอไว้แน่นจากด้านหลัง
“จะ...จะทำอะไรน่ะ!” เธอร้องถามเสียงสั่น
ปาโก้ยิ้มเหยียด กลิ่นเหล้าลอยอบอวล
“ก็เฮียอ้วนสั่งให้พาไปเช็กของไง... ไปกับพี่ดีๆ จะได้ไม่เจ็บตัว”
คำพูดยังไม่ทันจบดี ชีวาก็เงื้อเข่าขึ้นสุดแรง ใส่ตรงหว่างขาของปาโก้อย่างแม่นยำ!
“อ๊ากกก!!”
เสียงร้องโหยหวนดังสะท้อนทั่วห้องวีไอพี ชายหนุ่มทรุดฮวบลงไปกองกับพื้น มือกุมกลางตัวแน่น ร่างบิดเกร็งด้วยความเจ็บปวด
ชีวาไม่รอช้า เธอหันหลังวิ่งพรวดออกจากห้องทันที
หัวใจเต้นแรงจนแทบทะลุอก
“ตามมันไป! เอาตัวมันกลับมาให้ได้!”
เสียงปาโก้ตะโกนไล่หลังมา ทั้งหอบ ทั้งขาดช่วงจากอาการจุก
ลูกน้องหกคนพุ่งออกจากห้องตามติด เสียงรองเท้ากระทบพื้นทางเดินดังลั่นไปทั่ว
"หยุดนะ นั่งตัวดี ตามมันไปเร็ว!
ชีวาวิ่งสุดชีวิต ผ่านโถงกระจกใสของบ่อนที่สะท้อนแสงไฟระยิบระยับ แต่ทันทีที่เธอวิ่งออกถึงหน้าประตูใหญ่
ร่างสูงในชุดสูทสีดำยืนพิงกำแพงอยู่ก่อนแล้ว ควันบุหรี่ลอยขึ้นบางเบาในอากาศ
ควินเขายืนรออยู่ตรงนั้นนานแล้ว ดวงตาคมหรี่ลงมองเธอผ่านกระจก แม้จะไม่ได้ยินเสียงอะไรข้างใน แต่เขาเห็นทุกอย่าง ตั้งแต่จังหวะที่เธอสู้กลับ ตาต่อตา เข่าต่อเข่า
ชีวาวิ่งมาได้ไม่กี่ก้าว ก่อนจะถูกมือหนาของเขาคว้าข้อมือไว้ แรงดึงเพียงเบาๆ แต่หนักแน่นพอให้เธอหยุด
เธอเงยหน้ามองเขา ดวงตาเต็มไปด้วยความกลัวและสับสน ควินไม่ได้พูดอะไร เพียงพยักหน้าเบาๆ
เขาก้าวช้าๆ ดึงเธอให้เดินเคียงข้าง จากจังหวะวิ่งหนีตาย กลายเป็นการเดินเรียบสงบ เหมือนทุกอย่างถูกควบคุมไว้โดยชายตรงหน้า
ชีวาไม่เข้าใจเลยว่าทำไม… ทั้งที่หัวใจยังเต้นแรงด้วยความกลัว แต่เมื่ออยู่ข้างเขา กลับรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย อย่างบอกไม่ถูก
เสียงตะโกนของปาโก้ดังลั่นจากทางด้านหลัง
“หยุดนะ คุณชายสอง! ที่นี่ถิ่นมังกร!”
เขาเช็ดเหงื่อที่หน้าผากพลางกัดฟันพูดต่อ
“คุณชายไม่มีสิทธิ์... มาลากผู้หญิงของใครออกจากที่นี่!”
ควินกับชีวาหยุดก้าวเท้าพร้อมกัน บรรยากาศรอบตัวเหมือนหยุดนิ่ง
มือหนาของควินเอื้อมไปข้างหลัง ดันไหล่เธอเบาๆ ให้ถอยไปหลบข้างหลังเขา
“อยู่นิ่งๆ” เขาพูดเสียงแผ่ว แต่เด็ดขาด
แล้วเขาก็หันกลับไปเผชิญหน้า
“ไม่มีใครบอกพวกแกหรือไง...”
น้ำเสียงของเขาต่ำ ลึก และเย็นเยียบเหมือนคมมีด
“ว่ากฎของล่าหยก... ห้ามแตะต้องผู้หญิงของฉัน”
คำพูดนั้นตกลงกลางห้องเหมือนระเบิดเงียบ ลูกน้องของปาโก้สองคนพุ่งเข้ามาพร้อมกัน แต่ยังไม่ทันถึงตัวควิน เสียง อัก! ดังขึ้นสองครั้งรวด
ร่างทั้งคู่กระเด็นล้มลงไปกองกับพื้นในพริบตา
อีกคนล้มหน้าคะมำมาหยุดตรงเท้าของชีวา หญิงสาวสะดุ้งเฮือก ถอยหลังไปครึ่งก้าว ใจเต้นระส่ำ
ควินยังคงยืนนิ่ง ดวงตาคมกริบมองปาโก้อย่างเย็นชา ข้างหลังเขา ควันบุหรี่ที่ค้างอยู่เมื่อครู่ยังลอยคลุ้งอยู่ในอากาศ
- ผู้เขียน
