หลุมพรางรักมาเฟียร้าย

ทางรอดเพียงหนึ่งเดียว

ในซอยมืดนั้น ชีวาวิ่งอย่างไร้จุดหมาย แต่ทันใดนั้น ชายฉกรรจ์สามคน โผล่มาจากอีกมุมของตรอก มีไม้ยาวในมือพวกมันยืนขวางอยู่ตรงหน้า

“จะไปไหนจ๊ะน้องสาว…”

หนึ่งในนั้นหัวเราะในลำคอ ฟาดไม้ลงกับฝ่ามือตัวเองดัง เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!

ชีวาชะงักถอยหลัง กะจะหมุนตัวกลับทางเดิม แต่ยังไม่ทันขยับดี อีกสามคนก็ปรากฏตัวจากด้านหลังล้อมเธอไว้ จนหนีไปทางไหนไม่ได้อีก

ชายฉกรรจ์ทั้งหกเดินเข้ามาใกล้ชีวา เธอถูกต้อนจนจมมุมร่างเล็กสั่นสะท้าน

“ฉัน…ฉันไม่รู้จักพวกแก!” เสียงของเธอสั่นด้วยความกลัว

“และอีกอย่าง…ฉันก็ไม่เคยสร้างหนี้กับใครทั้งนั้น!”

จังหวะนั้น หนึ่งในหกคนยกไม้ขึ้นพร้อมจะฟาดเข้าที่หัวของเธอ

พอดีกับที่ควินวิ่งมาหยุดอยู่ตรงปากซอย ที่มีแสงไฟสลัวส่องลงมา เขามองภาพตรงหน้าอย่างนิ่งเยือก

ชีวายกมือกุมหัวด้วยความหวาดหวั่น

“มาสนุกทางนี้ดีกว่าไหม...”

เสียงทุ้มต่ำของควินเอ่ย ขณะชี้นิ้วไปยังกลุ่มชายฉกรรจ์

ทันใด หนึ่งในนั้นรีบวิ่งเข้าหาเขา แต่ยังไม่ทันถึงตัว พื้นที่ว่างทำให้ชายคนนั้นล้มลงไปกองกับพื้น ตามมาด้วยอีกสองสามคนที่พยายามเข้ามา ก็ล้มพับตามกัน คนที่สี่ยืนกล้าๆ กลัวๆ

คนที่ห้าถอยหลังไม่ทันมอง ชนเข้ากับหัวหน้าแก๊ง

แสงไฟจากหลอดกลางซอยส่องให้เห็น ใบหน้าคมเข้มของควินชัดเจน ดวงตาของเขาเย็นเฉียบ แต่เต็มไปด้วยพลังที่ไม่อาจท้าทาย

หัวหน้าแก๊งยกมือไหว้เล็กน้อย เสียงสั่นด้วยความกลัว

“คุณชายสอง…ของตระกูลวายุภัค… ผะ…ผม…ผมกลัวแล้วครับ…ไป…ไปแล้วครับ…!”

ชีวายืนมองภาพตรงหน้า หัวใจเต้นแรง เธอไม่ทันรู้ตัวเลยว่า… คนที่เพิ่งปรากฏตัวเข้ามาในชีวิตคืนนี้ จะเป็นทั้งผู้ช่วยชีวิต และจุดเปลี่ยนชะตาของเธอตลอดไป

ควินยิ้มบางๆ ให้เธออย่างเป็นมิตร แต่สายตาเยือกเย็นของเขากลับทำให้ใครก็เดาใจไม่ได้

ชีวายืนตัวแข็ง มือทั้งสองกำไว้ที่อก ดวงตารื้นน้ำ แต่ในใจก็ยังคงพยายามรักษาความเข้มแข็ง

ควินเดินเข้ามาใกล้ แล้วจับข้อมือเธอเบาๆ

ก่อนจะดึงให้เธอเดินตามไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ชีวารู้สึก สับสนปนกลัว ใจเต้นแรงจนแทบจะหยุด แต่ก็ยอมเดินตามเขาไปอย่างว่าง่าย เหมือนรู้สึกชัดเจนว่านี่คือ ทางรอดเดียวของเธอในวันนี้

แสงไฟสลัวส่องลงบนร่างเล็กของเธอ และชายหนุ่ม

สร้างภาพเงาที่ทั้งน่ากลัว และน่าหลงใหลในเวลาเดียวกัน ชีวาเดินต่อไปโดยไม่หันหลังกลับ และไม่รู้เลยว่า… คุณชายสองที่ชายฉกรรจ์ เอ่ยชื่อเขาเสียงสั่น คนที่ดูเยือกเย็นตรงหน้า เขามาช่วยชีวิตเธอไว้ตอนนี้มันเป็นแค่เรื่องบังเอิญ

ควินพาชีวามายังเซฟเฮาส์ของเขา เมื่อประตูเปิดออก ชีวาเดินตามหลัง ในใจเต็มไปด้วยคำถาม… 'คุณเป็นใคร…ทำไมช่วยฉัน แล้วทำไมต้องพาฉันมาที่นี่ด้วย?

เธอเอ่ยเสียงสั่นๆ

“คุณชาย…เอ่อ…ฉัน ฉันขอบคุณมากนะคะแต่ฉันไม่อยากรบกวนคุณดีกว่า”

ควินจับแขนเธอแรงๆ ดันเธอให้ล้มลงบนโซฟาหนัง ชีวาร้องด้วยความตกใจ

“อ๊าย! หมายความว่ายังไงเนี่ย!”

ก่อนที่เธอจะตั้งตัว เขาชักปืนเล็งไปที่หัวของเธอ แล้วย้ำด้วยน้ำเสียงเข้ม

“พ่อเธอเป็นหนี้สมาคมล่าหยก…สามสิบล้าน”

ชีวาจะลุกขึ้นแต่ควินกดปืนลงกลางอกเธอ

“เธอต้องชดใช้หนี้นี้”

“พ่อฉันจ่ายหนี้หมดแล้ว! นั่นมันหนี้ของพี่ชายฉัน!” เธอตอบเสียงสั่น

ควินเอ่ยน้ำเสียงเย็นชาจนชีวาแทบรู้สึกขนลุก

“แต่เขากู้ในนามพ่อเธอ…”

“แต่ฉันไม่ได้เป็นหนี้พวกคุณ!” เธอเถียง

“นั่นไม่ใช่ปัญหาที่ฉันจะฟัง ครอบครัวเธอเป็นหนี้…เธอต้องชดใช้!”

ชีวายกมือไหว้อ้อนวอน

“ฉัน…ขอเวลาหาเงินใช้หนี้คุณได้ไหม?

ควินสวนกลับโดยไม่ฟังความอ้อนวอนของเธอ

แล้ว…เมื่อไหร่เธอจะมีปัญญาคืน…”

ชีวาเม้มปากแน่น ก่อนเอ่ยเสียงสั่น

“คุณจะให้ฉันทำอะไรก็ได้…ฉันจะทำทุกอย่าง”

ควินมองหน้าเธอตรงๆ ดวงตาเยือกเย็นจนชีวารู้สึกกลัว

“ฉันสนใจเธอ…ถ้าเธอร่วมมือกับฉัน ฉันจะปิดหนี้ให้เธอ…และช่วยเธอตามหาหลานสาว”

ชีวามองไปรอบตัว…ตอนนี้เธอไม่เหลือใครให้พึ่งพิง มีเพียงคนใจร้ายอมหิตตรงหน้าเท่านั้นที่พอจะพึ่งพาได้

เธอสูดหายใจลึก แล้วพยักหน้าตกลง

ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าหนักๆ ดังมาจากหน้าประตู ลูกน้องคนสนิทถือแฟ้มเข้ามา พร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาจนแทบไม่ต่างอะไรจากเจ้านาย

“เสี่ยครับลูกหนี้ที่สมาคมให้… เราตามเก็บได้ครบหมดแล้วครับ เหลือแค่ของคุณศักด์ดา สามสิบล้าน ที่ยังเก็บไม่ได้”

ชีวารู้สึกตัวร้อนผ่าว…นั่นมันชื่อพ่อของเธอ

ชีวาเงียบไปชั่วขณะ ควินหันมามองหน้าเธออย่างนิ่งเยือก น้ำหนักสายตาเต็มไปด้วยความเยือกเย็น ก่อนจะยิ้มมุมปากจางๆ แล้วค่อยๆ เก็บปืนเข้ากระบอก

เขาพยักหน้าเบาๆ ให้ลูกน้อง คำสั่งให้พาชีวาไปพักชั้นบน ขณะที่ตัวเขาเองกลับนั่งลงบนโซฟา แทวิสกี้ลงในแก้ว ก่อนยกขึ้นกระดกลงคอในครั้งเดียวจนหมดแก้ว

ควินเอนตัวพิงพนักโซฟา นิ้วมือแตะริมแก้ว มองน้ำสีทองใสเคลื่อนไหวไปมา แววตาเยือกเย็นแต่ลึกซึ้งเขาคิดถึงอดีต ความทรงจำที่ทั้งเจ็บปวด และคุมขังใจเขาอยู่ในเวลาเดียวกัน

บรรยากาศเงียบสงัดในห้อง สัญญาณเพียงแสงสลัวจากโคมไฟสะท้อนบนโต๊ะกระจก ควินนั่งนิ่ง ราวกับโลกภายนอกไม่สามารถเข้ามาแตะต้องเขาได้

ความคิดในอดีตวนเวียนอยู่ในหัวเขา… บางเรื่องทำให้เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ บางเรื่องทำให้หัวใจเยือกเย็น

ชีวาเดินขึ้นไปชั้นบนโดยไม่กล้าหันหลังกลับ แม้เพียงเล็กน้อย ในหัวของเธอจำได้แค่คำว่า ฉันสนใจเธอของมาเฟียเลือดเย็นคนนั้น

"เขาสนใจเราเหรอ?