เลยเวลาเที่ยงวันมาเกือบชั่วโมงแล้ว กลิ่นหอมอ่อนๆ ของต้มจืดปลุกให้เธอลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งและเธอก็เห็นเขานั่งอยู่ที่เดิม พร้อมกับชามต้มจืดในมือ หญิงสาวขยับตัวเล็กน้อยพยายามลุกขึ้นนั่ง พิงหัวเตียงเองก่อนจะยื่นมือไปรับชาม
“นั่งเฉยๆ ไปเถอะ ฉันป้อนเอง”
“ฉันกินเองก็ได้ค่ะ ไม่อยากรบกวน คุณกลับไปทำงานเถอะค่ะ ฉันไม่เน่าตายในห้องนี้หรอก ” เธอบอกเสียงพร่าอาการปวดศีรษะเหมือนจะย้อนกลับมาอีกครั้งทั้งที่ก่อนหน้านี้เหมือนจะดีขึ้นบ้างแล้ว
“งั้นก็ดี อย่าคิดว่าฉันกลับมาเพราะห่วงล่ะ แค่แวะมาดูอาการของเธอจะได้เอาไปเล่าให้ลูกฟังต่อแค่นั้นแหละ” บอกด้วยน้ำเสียงคล้ายงอนเล็กๆ ก่อนจะยื่นชามต้มจืดที่มีจานรองให้เธอไปถือไว้เอง
ภีมพิมลรับชามอาหารมากินช้าๆ เสียงช้อนกระทบถ้วยเบาๆ ดังเป็นจังหวะในห้องเงียบ เธียรทรรศน์นั่งมองอยู่ข้างๆ อย่างไม่ละสายตา ไม่มีคำพูดประชดประชันถูกเอ่ยเพิ่มเติม แต่สายตาเหมือนกำลังประเมินว่าเ
