เวลาผ่านไปโดยมีเพียงเสียงฝนที่เบาลง เขาลุกขึ้นเปลี่ยนผ้าบนหน้าผากให้เธออีกครั้ง มือที่บิดผ้าดูชำนาญราวกับเคยทำแบบนี้มานับครั้งไม่ถ้วนนั่นเพราะเขาเคยดูแลลูกชายตอนป่วยอยู่บ่อยครั้ง ส่วนงานที่โรงพยาบาลเขาแทบไม่ได้ทำอะไรแบบนี้เพราะเขาเป็นหมอตา
ชายหนุ่มนั่งพิงเก้าอี้ จับตามองเธอเงียบๆ กระทั่งเปลือกตาของเธอหนักอึ้งแล้วภีมพิมลก็หลับไปในที่สุด เมื่อเห็นเธอหลับเขาก็กลับขึ้นไปดูลูกชายเพราะกลัวคนตัวเล็กจะตื่นกลางดึก อยู่กับลูกได้หนึ่งชั่วโมงก็ลงมาดูแม่ของลูกต่อ สลับกันไปอย่างนั้นอยู่ตลอดคืน
เสียงนกร้องอยู่ไกลๆ เธอค่อยๆ ลืมตา มองไปรอบๆ แล้วสายตาก็หยุดที่ร่างสูงบนเก้าอี้ข้างเตียง
เธียรทรรศน์นั่งเอนพิงพนัก ศีรษะก้มต่ำ มือข้างหนึ่งวางหลวมๆ บนตัก ปลายนิ้วยังเกาะผ้าขนหนูผืนเล็กไว้เหมือนคนที่เปลี่ยนให้เธอแล้วเผลอหลับไป เสื้อนอนแขนยาวสีเข้มยับนิดหน่อย และแขนเสื้อถูกพับขึ้นอย่างลวกๆ เป็นร่องรอยว่าคืนที่ผ่
